«Εδώ και 8 εβδομάδες ο άντρας μου κι εγώ καλωσορίσαμε το νεώτερο μέλος της οικογένειάς μας. Το μικρότερο μωράκι μας.
Πρόκειται για το τέταρτο παιδί μου κι αυτό σημαίνει, ότι θα μου πάρει αρκετό καιρό για να συνέλθω από την «θολούρα» του πρώτου καιρού με ένα νεογέννητο, αλλά και για να επανέλθει η ζωή μας στο νέο της «κανονικό». Σημαίνει, επίσης, ότι θα χρειαστώ αρκετό χρόνο για να αναλογιστώ το μέγεθος αυτής της οριστικότητας για την οικογένειά μας, καθώς πρόκειται για το τελευταίο μας παιδί.
Για την ακρίβεια, είναι το παιδί-μπόνους. Όταν φανταζόμουν την οικογένειά μας, πάντα «έβλεπα» τρία παιδιά. Είχα υπολογίσει τριπλά έξοδα για σπουδές. Είχα σκεφτεί για το πώς θα μοιράζουμε τρεις ταυτόχρονες εξωσχολικές δραστηριότητες και αγοράσαμε το σπίτι μας εν μέρει επειδή είχε ένα διπλό δωμάτιο που θα μπορούσαν να μοιράζονται τα δύο αδέρφια του ίδιου φύλου. Τρία. Θα κάναμε τρία.
Όλα αυτά, μέχρι που ήρθε το τέταρτο. Και ενώ πραγματικά λατρεύω αυτό το καινούργιο πλασματάκι μας, δεν μπορώ να υποκριθώ ότι δεν ήρθε ως έκπληξη. Από τη στιγμή, λοιπόν, που μάθαμε πως είμαι έγκυος, ο άντρας μου πήγε και έκανε βαζεκτομή, ώστε να μην έχουμε ξανά άλλη τέτοια έκπληξη στο μέλλον. Αυτό σημαίνει ότι αποκτήσαμε αυτό το μωρό γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα είναι και το τελευταίο μας. Αυτός είναι ο λόγος που εκπλήσσομαι με την δυσκολία μου να αποδεχτώ ακριβώς αυτό: ότι θα είναι η τελευταία μας.
Η τελευταία που θα μου προκαλέσει φτερουγίσματα στην κοιλιά μου από τις βρεφικές κλωτσίτσες της. Η τελευταία που θα μυρίσω αυτό το γλυκό άρωμα «μωρουδίλας» και γάλακτος, μέσα στη νύχτα. Η τελευταία που θα είναι απόλυτα ευτυχής να μεταφέρεται όλη μέρα με ένα μάρσιπο δεμένο στο στήθος μου. Η τελευταία που θα δω να αναπτύσσεται από ένα τρυφερό, αβοήθητο ζυμαράκι σε ένα πλήρως ολοκληρωμένο άτομο.
Το μεγάλο μας παιδί είναι ακόμα μικρό και έτσι μας περιμένουν αρκετές «πρώτες φορές» στο μέλλον. Έχουμε, λοιπόν, να το δούμε να πηγαίνει στο Γυμνάσιο ή να βγαίνει για πρώτη φορά ραντεβού. Τα πρώτα φιλιά και ο πρώτος χωρισμός αργούν ακόμα (ελπίζω).
Τα Πανεπιστήμια, οι γάμοι και τα εγγόνια μου φαίνονται τόσο μακρινά που δεν μπορώ ακόμα να τα σκεφτώ. Αλλά αυτό που ζούμε τώρα είναι το τέλος των «πρώτων φορών».
Το τελευταίο πρώτο γελάκι. Οι τελευταίες πρώτες λέξεις. Τα τελευταία πρώτα βήματα.
Αυτή η μέρα έπρεπε κάποτε να έρθει. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε μωρά για πάντα. Όμως πάντα υπέθετα ότι όταν θα φτάναμε στο σημείο αυτό, θα κοίταζα την οικογένειά μου και θα ένιωθα ότι «έκλεισα». Αυτή τη στιγμή, όμως, μπορώ εύκολα να δω άλλο ένα ή δύο χαμογελάκια στην οικογένειά μας. Αν είχαμε την επιλογή λογιστικά, οικονομικά και από άποψη υγείας, θα συνέχιζα να κάνω μωρά για πάντα. Αλίμονο, όμως, δεν μπορούμε. Οπότε κλείσαμε.
Μετά το μωρό αυτό, θα αποσύρουμε την κούνια και το καρεκλάκι του φαγητού. Τα μπιμπερό, τα εκπαιδευτικά ποτηράκια και τα χαλάκια δραστηριοτήτων θα μαζευτούν για πάντα. Θα είναι η τελευταία που θα κάτσει σε αυτό το καροτσάκι, η τελευταία που θα χρειαστεί παιδικό κάθισμα στο αυτοκίνητο και η τελευταία που θα αποχαιρετώ για το σχολείο.
Είναι αυτή που μας οδηγεί στο επόμενο στάδιο. Οι ζωές μας θα αλλάξουν μια για πάντα όταν πλέον και αυτή η μικρούλα θα μεγαλώσει.
Θα έρθει η εποχή που δεν θα υπάρχουν πια πάνες στο σπίτι. Θα έρθει η στιγμή που κάθε μέλος αυτής της οικογένειας θα μπορεί να βάζει μόνο του τα παπούτσια του και να κάθεται μόνο του στο αυτοκίνητο. Θα έρθει η μέρα που όλα τους θα είναι στο σχολείο. Και κάποια στιγμή θα έρθει ο καιρός που δεν θα μας χρειάζονται πια.
Το μυαλό μου ξέρει ότι αυτή είναι η σωστή απόφαση για την οικογένειά μου, αλλά η καρδιά μου δεν έχει ακόμα συμβιβαστεί. Έτσι, να’μαι εδώ, γεμάτη δάκρυα, να θρηνώ αυτό το τέλος. Γιατί παρόλο που είμαστε ακόμα στην αρχή της ζωής της, βρισκόμαστε, επίσης, και σε ένα τέλος. Γιατί οι πρώτες φορές της θα είναι για εμάς οι τελευταίες και το τέλος κάτι τόσο υπέροχου, όπως και να το κάνουμε… είναι λυπητερό.»
Πηγή: scarymommy.com
