Αυτό που δεν είχα σχεδιάσει τότε ήταν η στιγμή του «κενού».
Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για αυτή τη στιγμή. Έρχεται, όταν έχει γίνει κάτι που μηδενίζει τις πιθανότητες του να ξανακάνεις παιδί. Όταν σωλήνες έχουν αποσυνδεθεί ή όργανα έχουν αφαιρεθεί ή οποιοδήποτε τέτοιου είδους μέτρο προφύλαξης έχει παρθεί, η στιγμή του κενού, η στιγμή της συνειδητοποίησης αναδύεται. Δεν είναι μια κατάσταση συναισθηματικής αδράνειας, αλλά μια θύελλα σκέψεων και αισθημάτων.
Εκεί, σε αυτή τη στιγμή, κατοικεί η επιθυμία μου να κάνω παιδιά. Περίμενε, σκέφτεσαι, νόμιζα ότι δεν θες να κάνεις άλλα παιδιά. Όχι, δεν ήθελα. Αλλά είναι πολύ περίεργο να συνειδητοποιείς ότι το σώμα σου, αυτό το σώμα που σχημάτισε, φιλοξένησε και γέννησε δύο καταπληκτικά παιδιά, δεν θα το ξανακάνει ποτέ. Η γυναικεία σου φύση, αυτή που έχει σχεδιαστεί για να φτιάχνει χαριτωμένα, παχουλά μωράκια, τώρα απλά τεμπελιάζει κάπου μέσα σου χωρίς καμία πιθανότητα να ξανακάνει αυτό για το οποίο προορίζεται.
Είναι αλήθεια ότι δεν θέλω άλλο παιδί. Μπορώ να το πω με σιγουριά πια. Τους μήνες που ακολούθησαν την επέμβαση του άντρα μου, όμως, δεν είχα την ίδια σιγουριά. Μετά το χειρουργείο, μας συμβούλεψαν να χρησιμοποιήσουμε άλλες μεθόδους αντισύλληψης, μέχρι να κριθεί ισχύουσα η στείρωση. Λίγες βδομάδες μετά την ανάρρωση του ζήτησα να σταματήσουμε τη χρήση προφυλακτικών έως ότου επιβεβαιωθεί ότι «τα πυρά του ήταν άσφαιρα», με την εξήγηση ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να αφήσουμε μια τέτοια απόφαση στα χέρια του Θεού αντί για τα δικά μας. Συμφώνησε. Μετά διάβαζα ιστορίες «εκπλήξεων» για βαζεκτομές που δεν λειτούργησαν, τη μία μετά την άλλη. Άρχισα να σημειώνω πότε έχω ωορρηξία, με την ελπίδα ότι κάποτε, ίσως, κάποιο μικρό σπερματοζωάριο θα καταφέρει να επιβιώσει και θα μας χαρίσει ακόμη ένα μωρό.
Κοριτσάκι. Αποφάσισα ότι το παιδί που θα γεννιόταν, θα ήταν κορίτσι. Διάλεξα και όνομα.
Αλλά το κοριτσάκι μου δεν ήταν γραφτό να γεννηθεί και μου πήρε περίπου έξι μήνες μέχρι να συμβιβαστώ με αυτό.
Ήταν για καλό, όμως. Δε μετανιώνω την απόφασή μας. Λατρεύω τη μικρή μας οικογένεια και ειλικρινά πιστεύω ότι είναι τέλεια ακριβώς όπως είναι. Ωστόσο... υπάρχει μια λαχτάρα – λαχτάρα που έφερε «η στιγμή της συνειδητοποίησης». Δεν θα ξανανιώσω τους μυς μου να τεντώνονται και να διαστέλλονται προετοιμάζοντας το σώμα μου για το τοκετό. Δεν θα κρατήσω ποτέ ξανά το δικό μου νεογέννητο στα χέρια μου. Ένα μωρό που μαθαίνει να μπουσουλάει, να περπατάει ή να τρώει μόνο του δεν θα είναι για 'μένα το ίδιο ενδιαφέρον και συγκινητικό.
Αυτές οι αλήθειες -αυτή η θλίψη- έχουν τη φάση της συνειδητοποίησης ως καταφύγιό τους. Η φάση αυτή που αντικρίζεις την αναπότρεπτη αλήθεια είναι πια ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Όσο οι φίλοι κάνουν παιδιά κι εγώ τα κρατώ στην αγκαλιά μου, θα νιώθω μέσα μου για λίγο την αναπόφευκτη αλήθεια να ορθώνεται. Όσο τα παιδιά μου θα μεγαλώνουν και θα εξελίσσονται σε όλο και πιο ανεξάρτητους μικρούς ανθρώπους, θα αποζητώ σιωπηρά τις μέρες που τους ήμουν 100% απαραίτητη. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ευχάριστο όταν συμβαίνει, αλλά όσο μαθαίνω τις ανάγκες των παιδιών μου, μαθαίνω και την ανάγκη μου να είμαι αναγκαία (χα! Πείτε το γρήγορα τρεις φορές!).
Σε λίγους μήνες, μια καλή μου φίλη θα γεννήσει το τρίτο της παιδάκι και ανυπομονώ να την ακούσω να μιλάει για το πώς αντιμετωπίζει αυτή την τεράστια αλλαγή. Τελικά θα βρω χαρά και ηρεμία στην επιλογή μου να μη φέρω τρίτο παιδί στον κόσμο, τη στιγμή που τις περισσότερες μέρες μετά βίας τα καταφέρνω με τα δύο. Το ότι ξέρω πως, ακόμη κι αν θέλω, δεν είναι δυνατό να μείνω πάλι έγκυος, μάλλον θα μου αφήσει για πάντα ένα τσίμπημα ζήλιας. Ένα ψήγμα τύψεων επειδή εγώ δεν θα γνωρίσω ποτέ το ταξίδι της ζωής της φίλης μου. Αφού τη βοηθήσω να καθαρίσει το σπίτι της ή να μαγειρέψει, θα επιστρέψω σπίτι κι εκείνη θα μείνει εκεί να αγκαλιάσει το νεοφερμένο μωράκι. Εμένα δεν θα μου συμβεί ποτέ ξανά.
Όπως είπα και πριν, είμαι πολύ ευχαριστημένη με τα δύο μου παιδιά. Είναι έξυπνα και αστεία και απαιτητικά με κάθε δυνατό τρόπο. Και μαθαίνω να χειρίζομαι «τη συνειδητοποίηση». Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μου ιστορίας... Μου θυμίζει τι μου έχει συμβεί. Μου θυμίζει τι έκανα. Και μου θυμίζει πόσο ανόητη ήμουν που νόμιζα ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά.
* της μαμάς-blogger Toni Hammer.
