Είναι χρέος κάθε γονιού να στηρίζει τα παιδιά του σε κάθε τους βήμα και να βρίσκεται εκεί για να τα βοηθήσει να σηκωθούν, αν σκοντάψουν. Όμως, κάποτε, όταν το μέτρο χάνεται, η βοήθεια βλάπτει κι αντί να λύνει προβλήματα, δημιουργεί νέα, πιο μεγάλα και πιο βαθιά.
Γιατί δεν πρέπει να είμαστε παρεμβατικοί γονείς
Το ζητούμενο είναι να είμαστε σε θέση να προσφέρουμε την βοήθειά μας έτσι, ώστε τα παιδιά να επιτύχουν τους στόχους τους χωρίς να υποτιμώνται ή να τσακίζονται οι δικές τους πρωτοβουλίες και τα κίνητρα για αυτοβελτίωση. Παρεμβαίνοντας, αναλαμβάνοντας και βοηθώντας διαρκώς, καταφέρνουμε μόνο να κάνουμε την αγάπη και την φροντίδα μας χαλινάρι στην ανεξαρτησία των παιδιών.
Η (υπερβολική) παρεμβατικότητα είναι εχθρός γονιών και παιδιών, γιατί:
-Στραγγαλίζεται κάθε προσπάθεια αυτονομίας εν τη γενέσει της. Δίνοντας τη λύση πριν ακόμα το πρόβλημα προλάβει να παρουσιαστεί, μεγαλώνουμε παιδιά με μειωμένα συναισθηματικά και κοινωνικά αντανακλαστικά. Έτσι, αναθρέφουμε ενήλικες αδύναμους και άβουλους που σηκώνουν τα χέρια ψηλά όταν η κατάσταση δυσκολεύει.
-Επηρεάζουν αρνητικά την αυτοεικόνα του παιδιού. Αν σκέφτεσαι πριν το παιδί για το παιδί, αν με το πρώτο «Μαμά, δεν μπορώ να το καν…», έχεις ήδη πεταχτεί από τον καναπέ και έχεις αναλάβει να δώσεις λύση, τότε περνάς υπόγεια και διακριτικά το μήνυμα στο παιδί σου ότι δεν είναι ικανό να τα καταφέρει μόνο του ή/και ότι δεν το εμπιστεύεσαι ότι θα τα καταφέρει.
-Μεγαλώνουμε καταπιεσμένους ενήλικες. Τα παιδιά παρεμβατικών γονιών, έχουν αυξημένες πιθανότητες να αναπτύξουν έντονη αντιδραστικότητα μεγαλώνοντας, εξαιτίας της έντονης καταπίεσης που έχουν υποστεί από τη μαμά-πολυεργαλείο που τρέχει πριν απ’ αυτά, γι’ αυτά.
Τα σημάδια που δείχνουν ότι είστε ένας υπέρ-παρεμβατικός γονιός
-Δίνετε εσείς τις μάχες του παιδιού σας. Αν, για παράδειγμα, η κόρη σας γυρίσει στεναχωρημένη απ’ το σχολείο επειδή τσακώθηκε με ένα άλλο κοριτσάκι, σας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και παίρνετε αμέσως τηλέφωνο τη μαμά του «θύτη» για εξηγήσεις, αντί να στηρίξετε την προσπάθειά της να διαχειριστεί η ίδια το πρόβλημα με τη συμμαθήτριά της.
-Κάνετε εργασίες για το σχολείο του παιδιού. Δεν είναι καθόλου λίγοι οι γονείς που αναλαμβάνουν να γράψουν τις εργασίες των παιδιών τους. Ωστόσο, ο εκάστοτε εκπαιδευτικός, αναθέτει την εκάστοτε εργασία για κάποιο λόγο. Εσείς πήγατε σχολείο, τα μάθατε, τα εμπεδώσατε ή τα ξεχάσατε και τώρα είναι η σειρά του παιδιού σας να μάθει μέσα από τις επιτυχίες αλλά και από τις αποτυχίες του.
-Είστε ο δάσκαλος των δασκάλων του. Οι υπερ-παρεμβατικοί γονείς έχουν την τάση να θεωρούν εαυτούς αυθεντίες επί παντός επιστητού και να μην αφήνουν τους επαγγελματίες να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά για την οποία εκπαιδεύτηκαν και σπούδασαν.
-Κρατάτε σφιχτά το λουρί. Ίσως αρνείστε να το αφήσετε να πάει εκδρομή με τους φίλους του, επιμένετε να το πάτε εσείς στο σπίτι του φίλου του κι ας είναι στο διπλανό τετράγωνο, δεν το αφήνετε ποτέ μόνο στα παιδικά πάρτι και, γενικώς, περιορίζετε όλες τις ευκαιρίες ανεξαρτητοποίησης επιμένοντας να είστε πάντα και παντού παρόντες γιατί «κάτι μπορεί να χρειαστεί».
-Είστε η υπηρέτριά του. Αρνείστε να παραχωρήσετε αρμοδιότητες που είναι «δουλειά της μανούλας» να κάνει και καταλήγετε να κάνετε τη μαγείρισσα, την οικονόμο και τη σοφέρ, για την Υψηλότητά του. Μ’ αυτό τον τρόπο, όμως, δημιουργούνται οι βάσεις για έναν χαρακτήρα ανεύθυνο κι ανίκανο να συντηρήσει τον εαυτό του.
-Πανικοβάλλεστε με τα ζητήματα ασφάλειας. Το να αγνοούνται βασικές αρχές ασφάλειας από τους γονείς είναι οπωσδήποτε εγκληματικό. Όμως, εδώ, δεν αναφερόμαστε στις αυτονόητες περιπτώσεις που ο γονιός πρέπει να επέμβει για να φορέσει το παιδί μπρατσάκια/ κράνος/ αντηλιακό ή ζώνη. Μιλάμε για τον υπερβολικό γονιό, που δεν μπορεί να αφήσει σε ησυχία το μικρό του, που τον λούζει κρύος ιδρώτας με μικρές αφορμές και δεν του δίνει τον χώρο να πάρει ρίσκα –πνευματικά και σωματικά- ούτως ώστε να θωρακιστεί μέσα από δοκιμές κι αποτυχίες.
-Έχετε μια γνώμη για όλα. Δεν μπορείτε να δεχτείτε ότι το παιδί μεγαλώνει, αυτονομείται και απομακρύνεται απ’ τη γονεϊκή φωλιά και επαναστατείτε αυξάνοντας την παρεμβατικότητά σας, πολιορκώντας με ερωτήσεις για τους φίλους, τα φλερτ, τις εξόδους και τα γούστα του ή εκφέροντας γνώμη χωρίς να σας έχει ζητηθεί.
Είναι γεγονός, πως το να ασκεί κανείς κριτική και να μιλά για σωστά, λάθη και δέοντα είναι το μόνο εύκολο. Όπως έχουμε δεκάδες φορές, όμως, ξαναγράψει κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι το να μεγαλώνεις παιδιά είναι μια δουλειά εύκολη. Και ανάμεσα στα χιλιάδες καθήκοντα των ανθρώπων που αναθρέφουν παιδιά είναι κι αυτό: να φροντίζουν η αγάπη τους να δίνει φτερά και η βοήθειά τους να λύνει προβλήματα –όχι να δημιουργεί καινούρια.
