«Ο δίχρονος γιος μου είχε μια επική κρίση θυμού ένα πρωί, καθώς πηγαίναμε να αγοράσουμε ντόνατς. Είχα υποσχεθεί στα μεγαλύτερα αδέρφια του να πάρουμε τα αγαπημένα τους ντόνατς, επειδή με είχαν βοηθήσει τόσο πολύ με την καθαριότητα του σπιτιού. ‘Εμεινα ψύχραιμη όσο ο μικρός μου ούρλιαζε καθώς προσπαθούσα να παραγγείλω, όμως ξαφνικά φώναξε «Θέλω δυο ηλίθια ντονατς κι ένα άσχημο!», κλωτσώντας τη θέση μου. Αυτές ήταν οι δύο μόνες κακές λέξεις που ήξερε και ήθελε να τις χρησιμοποιήσει για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του, αφού δεν του έκανα το χατίρι.
Προσπάθησα να αποφύγω την κρίση θυμού σε δημόσιο χώρο –και εν μέρει το κατάφερα- όμως ολόκληρο το μαγαζί είχε γυρίσει και μας κοίταζε. Αυτά συμβαίνουν. Τα παιδιά θα βγουν εκτός ελέγχου –κάποιες φορές στην ιδιωτικότητα του σπιτιού σου και κάποιες θα είναι σε πραγματική υστερία στη μέση του σούπερ μάρκετ.
Τι θα λέγατε να αντιμετωπίσουμε αυτό το γεγονός με λίγη κατανόηση, θυμίζοντας τα παρακάτω στον εαυτό μας κάθε φορά που βλέπουμε ένα παιδί να ουρλιάζει και να χτυπιέται σε δημόσιο χώρο;
Οι κρίσεις θυμού είναι φυσιολογικές
Τα “baby tantrums” είναι ένα φυσιολογικό στάδιο της παιδικής ανάπτυξης. Το ξέρω καλά –και τα τρία μου παιδιά το πέρασαν, ακόμη και το πολύ “καλόβολο” μεσαίο μου. Ήταν ήσυχη, κοιμόταν καλά και σχεδόν ποτέ δεν έκλαιγε. Παρ’ όλ’ αυτά, μια στο τόσο, αυτό το ήσυχο κοριτσάκι πάθαινε κρίσεις στη μέση του δρόμου. Δεν γινόταν όμως, ξαφνικά, ένα ανεξέλεγκτο κακομαθημένο. Όταν η κρίση περνούσε επέστρεφε στο “πριγκιπικό”, χαρούμενο στιλ της.
Οι κρίσεις θυμού δεν σημαίνουν απαραίτητα έλλειψη πειθαρχίας
Όταν ήμουν 20 χρονών (πριν κάνω παιδιά, τότε που πίστευα ότι τα ξέρω όλα για τη μητρότητα), ήμουν από εκείνους που πίστευαν ότι οι κρίσεις θυμού και οι υστερίες των παιδιών συμβαίνουν επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να τα πειθαρχήσουν. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να επιτρέπουν οι γονείς μια τέτοια συμπεριφορά. Τελικά, δεν είναι καθόλου έτσι.
Όλα τα παιδιά το παθαίνουν
Ναι, όλα. Έχουν ανάγκες που θέλουν να καλυφθούν και, ταυτόχρονα, προσπαθούν να ανακαλύψουν τι είναι κοινωνικά αποδεκτό. Ίσως νιώθουν άβολα και προσπαθούν να σου πουν κάτι που δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια ή, ίσως, έχουν απλώς μια κακή μέρα. Εγώ θα ‘θελα να χτυπηθώ και να ουρλιάξω τακτικά, αλλά είμαι πια στα 40, οπότε συγκρατούμαι.
Σε κανέναν δεν αρέσει αυτό που συμβαίνει
Ούτε στο παιδί, ούτε στους γονείς, ούτε στον υπάλληλο, αλλά έτσι είναι η ζωή και πρέπει να μάθουμε να την αντιμετωπίζουμε. Κι εγώ δεν απολαμβάνω να πηγαίνω στον γυναικολόγο μου ή να μαζεύω τα κακά του σκύλου μου, αλλά το κάνω. Κάνει τα όμορφα πράγματα στη ζωή να μοιάζουν πιο όμορφα. Οπότε, τελικά, αυτό το νήπιο που ουρλιάζει στο εστιατόριο, σκέψου ότι μπορεί να σε κάνει να απολαύσεις περισσότερο το επόμενο ήσυχο δείπνο σου στο σπίτι!
Μην επεμβαίνεις εκτός κι αν σκοπεύεις να βοηθήσεις
Μην προσπαθήσεις να πάρεις τον ρόλο του γονέα! Αυτό απλώς θα μπερδέψει το παιδί, θα το θυμώσει περισσότερο και θα εκνευρίσει τη μαμά και τον μπαμπά του επίσης. Ναι, υπάρχουν μερικοί ανόητοι που αφήνουν τα παιδιά τους να ουρλιάζουν και να κλαίνε τη στιγμή που δυο αγαπημένοι ανταλλάζουν όρκους αιώνιας πίστης, όμως οι περισσότεροι γονείς ξέρουν πώς να κάνουν το παιδί να συγκρατηθεί, αρκεί να τους δώσουμε λίγο χρόνο! Είναι δική τους δουλειά να πειθαρχήσουν το παιδί τους.
Τα παιδιά που χτυπιούνται, κλαίνε και φωνάζουν είναι μέρος της ζωής μας. Αν θες να βγεις, οι πιθανότητες λένε ότι θα συναντήσεις κάποιο. Και θα βοηθούσε πολύ τους γονείς αν, αντί για παγωμένα βλέμματα διάφορων στριμμένων που δεν μπορούν να κοιτάξουν τη δουλειά τους, ένιωθαν λίγη συμπαράσταση.»
Πηγή: scarymommy.com
