Αγαπητή μαμά, με το παιδί που σέρνεται κλαίγοντας στο πάτωμα του εμπορικού κέντρου, ξέρω πόσο άσχημα νιώθεις. Βλέπω τα μάτια σου να κοιτάζουν απεγνωσμένα δεξιά και αριστερά, καθώς προσπαθείς να μαζέψεις το παιδί σου, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας έξω από τη βιτρίνα ενός καταστήματος. Το πρόσωπό σου είναι κατακόκκινο. Είμαι σίγουρη ότι αυτό που βλέπω στα μάτια σου είναι δάκρυα. Φοράς ένα μαύρο κολάν και μια φαρδιά μπλούζα και, όπως και τα δικά μου, τα μαλλιά σου είναι άνω-κάτω και μάλλον έχεις μέρες να λουστείς. Ξέρω ότι με είδες να σε κοιτάζω, αλλά θέλω να ξέρεις κάτι. Δεν σε κρίνω.
Δεν σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να κάνεις κάτι διαφορετικό ή να είσαι περισσότερο ή λιγότερο από κάτι. Δεν αναρωτιέμαι γιατί πήρες το παιδί σου μαζί για ψώνια, γιατί δεν φαίνεσαι από τις γυναίκες που θα προσλάμβαναν baby-sitter. Δεν αναρωτιέμαι για δεν μπορείς να «συμμαζέψεις το παιδί σου» γιατί ξέρω ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι ρομπότ, είναι άνθρωποι. Αγριάνθρωποι, για την ακρίβεια, που πολύ συχνά «εκτροχιάζονται» σε δημόσιους χώρους.
Δεν αναρωτιέμαι γιατί δεν είσαι η Μητέρα Τερέζα και δεν βρίσκεις έναν μαγικό τρόπο να ηρεμήσεις το παιδί σου με ένα βλέμμα ή με μία σου κουβέντα, γιατί δεν είσαι, ούτε είμαι κι εγώ. Δεν αναρωτιέμαι γιατί το παιδί σου δεν σε σέβεται / δεν σε φοβάται ή γιατί δεν κάνει αυτό που του λες, τη στιγμή που του το λες, γιατί είσαι μαμά. Δεν είσαι ο Πούτιν.
Θέλεις να ξέρεις τι σκέφτομαι;
Αναρωτιέμαι πόσες ώρες κοιμήθηκες χθες το βράδυ. Τώρα που το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι πόσο έχω κοιμηθεί εγώ τα δύο τελευταία χρόνια. Αναρωτιέμαι αν, όπως το δικό μου, έτσι και το δικό σου πιτσιρίκι ξυπνάει ακόμα το βράδυ, παρόλο που έχεις δοκιμάσει τα πάντα. Αναρωτιέμαι αν το παιδί σου ξύπνησε τα ξημερώματα και σου ζήτησε να δει παιδικά και να φάει αυγό, το οποίο δεν τρώει ποτέ, μέχρι να δει εσένα να το τρως επειδή λυπάσαι να το πετάξεις, και να αρχίσει να τσιρίζει.
Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγες ένα κανονικό γεύμα, χωρίς να έχεις δύο μικρά χεράκια να τσιμπολογούν μέσα από το πιάτο σου, ή ένα μικρό σωματάκι να κάθεται στα πόδια σου. Μάλλον έχει περάσει καιρός. Αναρωτιέμαι αν κι εσύ, σαν εμένα, το μόνο που έχεις φάει όλη μέρα είναι ό,τι άφησε το παιδί σου από το πρωινό και μισή κούπα καφέ. Έβαλες την κούπα με τον υπόλοιπο καφέ στον φούρνο μικροκυμάτων και την ξέχασες; Εγώ αυτό έπαθα.
Αναρωτιέμαι αν είσαι εξίσου ενθουσιασμένη με εμένα που απλά βγήκες από το σπίτι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι το παιδί σου θα ζητά κάθε παιχνίδι που θα βλέπει, θα βγάζει τα παπούτσια του στο αυτοκίνητο, θα θέλει να κάνει τσίσα 200 φορές και τελικά, θα καταλήξει να κλαίει στο πάτωμα κάποιου μαγαζιού.
Καθώς σηκώνεις το παιδί σου που ουρλιάζει, αναρωτιέμαι αν είναι η ώρα του να κοιμηθεί και, όπως κι εγώ, προσπαθείς να κάνεις κάποια τελευταία ψώνια και να γυρίσεις στο σπίτι. Πιθανότατα εύχεσαι να μην κοιμηθεί στο αυτοκίνητο όταν θα γυρνάτε, αν και ξέρεις ότι θα το κάνει. Έτσι, αντί για μία ώρα ησυχίας, θα ακολουθήσει ένα δραματικό απόγευμα, με ακόμα περισσότερα κλάματα, και κρύο καφέ, καθώς θα περιμένεις να έρθει το βράδυ για να περάσεις σε ένα πιο βαρύ ποτό!
Αναρωτιέμαι αν, όπως κι εγώ, εκπλήσσεσαι κάθε μέρα από το πόσο δύσκολη είναι η μητρότητα, αλλά δεν θα την άλλαζες με τίποτα στον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν, όπως κι εγώ, αγαπάς το παιδί σου περισσότερο από όσο οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν, κι αν θα τα ζούσες όλα ξανά από την αρχή, χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς αυτά τα ξεσπάσματα.
Αναρωτιέμαι αν είσαι εντάξει. Μόλις σήκωσες το μικρό σου τώρα, και κατευθύνεσαι τρέχοντας προς το ασανσέρ. Σου πέφτουν τσάντες και μπουφάν και τα ξαναμαζεύεις. Έχω βρεθεί στην θέση σου. Ξέρω πώς είναι. Ελπίζω η μέρα σου, αργότερα, να γίνει λίγο καλύτερη.
Φιλιά. Εγώ.
Πηγή: stuffmomssay.com
