«Την ακούω πριν τη δω. Μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια της επειδή το παιδί της κλαίει διαρκώς. Απ' ό,τι φαίνεται η συγκεκριμένη κυρία έχασε το μάθημα όπου διδασκόμαστε ότι το κλάμα είναι κάτι σύνηθες στα μικρά παιδιά. Το παιδί, κολλημένο στο πόδι της γυναίκας, παρακαλάει να το πάρει στα χέρια της. Η φωνούλα της μικρής ακούγεται επαναλαμβανόμενα «Αγκαλιά! Αγκαλιά!». Η γυναίκα φαίνεται θυμωμένη που το ίδιο της το παιδί θέλει να το πάρει αγκαλιά! Ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσει να είναι λίγο περισσότερο ευγνώμων. Υπάρχουν άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο που θα σκότωναν για να έχουν ένα αξιαγάπητο παιδί, ένα υγιές παιδί – απλά ένα παιδί.
Στρίβοντας στη γωνία, τελικά τη βλέπω. Έχει κόκκινο πρόσωπο και μάτια τρελού. Καταλαβαίνει ότι την κοιτάζω και προσπαθεί να κατεβάσει τους τόνους, προφανώς επειδή ντρέπεται που κάποιος παρατήρησε την συμπεριφορά της. Όσο και να προσπαθεί όμως, δεν φαίνεται να καταφέρνει να ελέγξει την οργή της που βράζει. Εξακολουθεί να αγνοεί τα χαριτωμένα παιδιά της που ικετεύουν την προσοχή της, αποφασίζοντας να γράψει ένα μήνυμα στο κινητό αντί να απευθυνθεί στο κοριτσάκι της, το οποίο της ζητάει βοήθεια για μια άσκηση στο παιδικό τετράδιο εργασιών. Ναι, τετράδιο εργασιών για την αλφαβήτα. Και τι δεν θα δίναμε οι υπόλοιπες για να έχουμε ένα παιδί που πραγματικά θέλει να ασχοληθεί με τα γράμματα του αλφαβήτου! Αυτή η μητέρα δεν κατανοεί πόσο τυχερή είναι που έχει ένα τέτοιο παιδί, και κρίνοντας από το ενοχλημένο βλέμμα στο πρόσωπο της, σίγουρα δεν το εκτιμά.
Τώρα εκτοξεύει εντολές προς τον γιο της, ο οποίος «μαζεύεται» με το που ακούει τον τόνο της φωνής της. Με σφιγμένα δόντια και χείλη, μετατρέπει τις λέξεις σε βέλη. Ένα απλό «εντάξει;» που προφέρεται από το στόμα της δεν είναι πλέον μια απλή ερώτηση, αλλά ένα κοφτερό, ακονισμένο μαχαίρι. Αναρωτιέμαι αν έχει έστω και την παραμικρή ιδέα για το πόσο τρομακτική φαίνεται. Αν ήμουν παιδί, θα έτρεμα μια τέτοια γυναίκα.
Ένα μουγκρητό ξεκινά να ανεβαίνει από το στομάχι της και φτάνοντας στα χείλη της, εκτοξεύεται στον αέρα.
«Γρήγορα!»
«ΤΩΡΑ!»
«Τι είπα μόλις;»
Τα παιδάκια έρχονται αντιμέτωπα με αναστεναγμούς και ματιές που τα λένε όλα. Λένε πως δεν υπάρχει υπομονή γι' αυτά και την αναμενόμενη για την ηλικία τους συμπεριφορά. Δεν υπάρχει υπομονή για το ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστά σήμερα. Νιώθω σαν να πρόκειται να γίνω μάρτυρας σε κάποιο φρικτό τροχαίο ατύχημα και πως ακόμα κι αν ριχτώ η ίδια στη μέση του δρόμου, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αποφυγής του μοιραίου.
Φοβούμενη τι θα αντικρίσω αν κοιτάξω προς το μέρος τους, κοιτάζω τη γυναίκα στα μάτια μέσω ενός καθρέφτη. Για ένα δευτερόλεπτο δεν ακούω τίποτα. Η σιωπή στο δωμάτιο είναι εκκωφαντική. Κοιτάζω το δικό μου κοριτσάκι, που ουρλιάζει γιατί είναι ξεθεωμένο. Υπόσχομαι στο γλυκό μου τετράχρονο πως θα το βοηθήσω να ενώσει τις τελίτσες στο βιβλίο εργασίας της, μόλις στεγνώσω τον εξάχρονο αδερφό της, που για ακόμη μια φορά πλημμύρισε το πάτωμα του μπάνιου με νερά κάνοντας ντουζ.
Η δουλειά είναι πολλή, αλλά στις 8 το βράδυ αποφασίζω να σταματήσω, αρνούμενη να κοιτάξω το κινητό μου, ώστε να μην με ξανατραβήξει κάποιο άλλο ζήτημα. Σιχαίνομαι τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκα σήμερα. Δεν εκτίμησα τα παιδιά μου, ούτε τους έδειξα την αγάπη που έπρεπε. Απάντησα όλες τους τις ερωτήσεις με αδιάφορα «Αχά» και προσποιούμουν ότι τα πρόσεχα όταν μου φώναζαν «Μαμά! Κοίτα!», διότι επέτρεψα να με καταπιούν πράγματα που δεν θα έπρεπε να μετράνε τόσο. Οι βαθιές ανάσες υποτίθεται ότι βοηθούν, αλλά με κάθε εισπνοή νιώθω ακόμα πιο αποπνικτικά. Κοιτάζομαι και πάλι στον καθρέφτη. Εγώ είμαι αυτή; Δεν μοιάζει με εμένα. Κοιτάζω τα παιδιά μου. Αυτά μου μοιάζουν.
Αν και δεν τους έχω δώσει όσα αξίζουν σήμερα, αυτά εξακολουθούν να μου δίνουν όλα όσα χρειάζομαι. Τα παιδιά είναι αθωότητα και κατανόηση και τρυφερότητα. Ακόμα και στις χειρότερες μου μέρες, δεν διστάζουν να πέφτουν στην αγκαλιά μου, ξεχνώντας αμέσως τον θυμό και τον άσχημο τρόπο που τους έχω μιλήσει. Τα παιδιά μού δίνουν αγάπη άνευ όρων, ακόμα κι όταν εγώ τους έχω υποσυνείδητα θέσει όρους. Είναι καλύτερα απ' ότι θα μπορούσα ποτέ εγώ να είμαι, με συγχωρούν και μου ανοίγουν την αγκαλιά τους.»
«Κακή» μαμά είναι η μαμά που ποτέ δεν αμφιβάλει και ποτέ δεν ανησυχεί για το κατά πόσο είναι καλή. Η ανασφάλεια, η αίσθηση ανεπάρκειας, οι αμφιβολίες είναι μέσα στο πρόγραμμα. Και η παρέκκλιση απ' τους κανόνες είναι επίσης μέσα στο πρόγραμμα. Όχι, σε κανένα παιδί δεν αξίζει να του φωνάζουν, να το αγνοούν, να του αρνούνται την αγκαλιά. Αλλά και καμία μαμά δεν είναι τέλεια, πανταχού παρούσα, αψεγάδιαστη και αιώνια ήρεμη.
Κανείς γονιός δεν μπορεί να ανταποκριθεί 24 ώρες το 24ωρο στο ρόλο του υπομονετικού, τρυφερού, ήρεμου παιδαγωγού/ φροντιστή/ φίλου. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε αυτή την αλήθεια σε μια γωνίτσα του μυαλού μας -τόσο για μας, όσο και για τους υπόλοιπους που, καμιά φορά, σπεύδουμε ελαφρά τη καρδία να κατηγορήσουμε.
Καλή δύναμη!
Το κείμενο της μαμάς, προέρχεται από το whencazymeetrsexhaustion.com.
