«Μαμά, γιατί μας άφησε ο μπαμπάς;»
Νιώθω την καρδιά μου να ραγίζει καθώς κοιτάζω μέσα στα μεγάλα καστανά της μάτια, πλημμυρισμένα με δάκρυα στις άκρες αλλά όχι έτοιμα να χυθούν ακόμα, στην ελπίδα ότι ίσως, αυτή τη φορά, να της δώσω μια διαφορετική απάντηση.
«Σ'αγαπώ. Λυπάμαι πολύ που ο μπαμπάς έκανε μια επιλογή που μας πλήγωσε όταν έφυγε, αλλά αυτό δεν ήταν δικό σου λάθος. Δεν είναι κακός άνθρωπος, απλά έκανε μία κακή επιλογή που πλήγωσε πολλούς ανθρώπους και λυπάμαι ειλικρινά που πλήγωσε και εσένα. Σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ περισσότερο από όσο θα σε αγαπήσει ποτέ οποιοσδήποτε μπαμπάς, γιατί απλά θα σε αγαπώ πάντα περισσότερο από τον καθένα.»
Αυτό της είπα, αλλά αυτό που ήθελα να της πω, αυτό που τριγυρνούσε στο μυαλό μου και έκανε την καρδιά μου να πονάει και το κεφάλι μου να κοντεύει να εκραγεί ήταν το εξής:
«Ο μπαμπάς έφυγε επειδή είναι εγωιστής. Έφυγε επειδή ποτέ δεν θα έπρεπε να έχει αποκτήσει παιδιά, έτσι κι αλλιώς. Εύχομαι κάθε μέρα να μπορούσε να έχει δει τη ζημιά που σου έκανε, τη ζημιά που έκανε στην οικογένειά μας. Είναι ένας άθλιος άνθρωπος, παντελώς άχρηστος, τον οποίον εύχομαι να μην δούμε ποτέ ξανά, και ειλικρινά είμαστε πολύ καλύτερα τώρα που έφυγε.»
Αλήθεια, όμως, τι μπορείς να πεις όταν δυο μεγάλα υγρά μάτια σε κοιτάζουν τόσο έντονα; Τι λες σε ένα παιδί που κουβαλά το DNA του ανθρώπου, ο οποίος σε προκαλεί καθημερινά να δοκιμάζεις την υπομονή σου και να μαθαίνεις να συγχωρείς;
Τη διαβεβαιώνεις ότι την αγαπάς. Όσο κι αν το θέλεις, όσο μεγάλη κι αν είναι η οργή σου, δεν μιλάς με άσχημα λόγια για εκείνον. Τη διαβεβαιώνεις ότι αυτός που της χάρισε το μισό DNA της δεν είναι κακός άνθρωπος, ότι δεν έχει κληρονομήσει κάτι κακό από αυτόν. Αναγνωρίζεις ότι πονάει, αναγνωρίζεις ότι αυτό που συνέβη την πλήγωσε. Απλά και μόνο επειδή θέλει να ακουστεί.
Είσαι ειλικρινής, της λες ότι δεν έχεις όλες τις απαντήσεις, ότι εύχεσαι να μπορούσες να βελτιώσεις τα πράγματα, αλλά δεν μπορείς. Της λες ότι δεν πειράζει να είναι αναστατωμένη και ότι θα είσαι πάντα στο πλευρό της, όταν θα θέλει να μιλήσει. Της θυμίζεις όσο πιο συχνά γίνεται πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, δίνοντάς της να καταλάβει ότι ο μπαμπάς της δεν έφυγε εξαιτίας κάποιας πράξης της.
Της λες την πιο ειλικρινή και μεγάλη αλήθεια σου, η οποία είναι ότι: μέχρι την άκρη του κόσμου, μέχρι τον ουρανό κι ακόμα παραπέρα, την αγαπάς και θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου να την αγαπάς για δύο, και σαν μάνα και σαν πατέρας. Τη διαβεβαιώνεις ότι δεν θα την αφήσεις ποτέ, γιατί κάθε λεπτό που περνάς μαζί της είναι ευλογία.
Της λες ότι ο μπαμπάς μπορεί να έφυγε, αλλά ευτυχώς όταν το έκανε, άφησε πίσω του το καλύτερο κομμάτι του.
Πηγή: yourtango.com
