«Έχασα το μυαλό μου σήμερα το πρωί. Πραγματικά το έχασα.
Αφού τα παιδιά ντύθηκαν για το σχολείο, έφαγαν πρωινό, έπλυναν δόντια, ετοίμασαν σάκες, άνοιξα την τηλεόραση. Έχω έναν κανόνα στο σπίτι ότι τα παιδιά επιτρέπεται να βλέπουν μόνο συγκεκριμένα κανάλια. Έχει τόσα πολλά σκουπίδια η τηλεόραση -εκπομπές που απευθύνονται σε παιδιά, οι οποίες δείχνουν άλλα παιδιά να μιλούν άσχημα μεταξύ τους και να συμπεριφέρονται απαράδεκτα, και μάλιστα με σοβαρό τρόπο- και μου είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο να έχω τα παιδιά μου υπό έλεγχο, που το τελευταίο που χρειάζομαι είναι να τα εκθέτω σε τέτοιες επιρροές και τέτοια πρότυπα. Έτσι ο κανόνας είναι «η μαμά βάζει το κανάλι και δεν το αλλάζετε χωρίς την άδειά της».
Η Αναμπέλλα ποτέ μα ποτέ δεν τηρεί αυτόν τον κανόνα. Τη στιγμή που φεύγω από το δωμάτιο παίρνει το τηλεκοντρόλ στα χέρια της και αρχίζει να αλλάζει κανάλια, αναζητώντας κάποιο από αυτά τα απαίσια «παιδικά», στα οποία πρωταγωνιστούν εξυπνάκηδες πιτσιρικάδες. Το ίδιο έκανε και σήμερα το πρωί. Δεν είχε περάσει μισό λεπτό από τη στιγμή που έβαλα Μίκυ Μάους, για τον μικρό περισσότερο, και η Αναμπέλλα ετοιμάστηκε να αλλάξει κανάλι. «Άσε το τηλεκοντρόλ, Αναμπέλλα», της είπα και έφυγα από το δωμάτιο. Λίγα λεπτά μετά, καθώς πήγαινα στην κουζίνα, την είδα ξανά με το τηλεκοντρόλ στο χέρι να αλλάζει κανάλια. Και το έχασα!
Άρχισα να ουρλιάζω και να φωνάζω. Να βρίζω. «ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ» φώναζα. «ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ!! ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!! ΤΩΡΑ!!!». Στάθηκε ακίνητη να με κοιτάζει, χωρίς να κουνά ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. «ΦΥΓΕ!!!» της φώναξα. Τα δύο άλλα μου παιδιά πάγωσαν όταν με είδαν να κυνηγάω (κυριολεκτικά να κυνηγάω) την Αναμπέλλα για να πάει στο δωμάτιό της. Με κέρδισε για μισό δευτερόλεπτο και κλείδωσε την πόρτα πίσω της. Κλείδωσε την πόρτα! «Θα την σκοτώσω!», μουρμούρισα. «ΜΑΜΑ, αλήθεια θα σκοτώσεις την Αναμπέλλα; Αυτό είπες;», με ρώτησε ουρλιάζοντας η Μαργαρίτα, η μεγάλη μου κόρη. «ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΩΡΑ!» φώναξα. Η Αναμπέλλα ξεκλείδωσε την πόρτα. «Μην τολμήσεις να μου ξανακλειδώσεις την πόρτα ποτέ ξανά! Με ακούς;», ούρλιαξα ξανά στο πρόσωπό της.
Ήρθε ο άντρας μου και προσπάθησε να με ηρεμήσει. «Άσε με ήσυχη!», του φώναξα. «Κάνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ για εσάς -και για ΕΣΕΝΑ- και μου συμπεριφέρεστε με αυτόν τον τρόπο! Όλοι σας!»
Ξέρω. Έκανα σαν τρελή επειδή ένα 8χρονο είχε αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση. Αλλά, φυσικά, δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σήμερα το πρωί. Ήταν η 8χρονη κόρη μου που για ακόμα μία φορά άλλαζε κανάλια ενώ της έχω πει να μην το κάνει. Ήταν το ότι έπρεπε να ηρεμήσω τον μικρό μου γιο που ήταν γεμάτος εκνευρισμό από το πρωί. Ήταν η Μαργαρίτα με την οποία τσακωνόμασταν το προηγούμενο βράδυ επειδή της είπα ότι όχι, δεν μπορούσε να έχει προφίλ στο Facebook! Είναι μόνο 10 χρονών! Είναι οι καθημερινοί διαπληκτισμοί και οι γκρίνιες. Είναι τα «Θέλω! Θέλω! Θέλω!» όλη την ώρα και η έλλειψη προθυμίας να κάνουν σχεδόν το παραμικρό από αυτά που τους ζητάω. Κανείς δεν προθυμοποιείται να στρώσει το τραπέζι; Κανείς δεν αναλαμβάνει να μαζέψει το δωμάτιό του! Ω Θεέ μου!! Λες και τους ζήτησα να πάνε στα κάτεργα! Είναι ο άντρας μου που λείπει τόσες πολλές ώρες κάθε μέρα και εγώ νιώθω τρομακτικά μόνη σε όλο αυτό, λες και μου έχουν κόψει το ένα χέρι!
Δεν δικαιολογούμαι που το έχασα σήμερα το πρωί. Ντρέπομαι γι'αυτό. Μακάρι να το είχα χειριστεί πιο ψύχραιμα –ειλικρινά θα το ήθελα. Και για να μην ακουστώ σαν την μάνα μου, η οποία πίστευε πως η όποια της δυστυχία οφειλόταν στα παιδιά της ενώ εκείνη, ως ενήλικας, δεν ήταν υπεύθυνη για την δική τους δυστυχία, επιτρέψτε μου να πω ότι ξέρω πως τα παιδιά είναι παιδιά, και δεν πρέπει να παίρνουμε προσωπικά την κακή συμπεριφορά τους –τα ξέρω όλα αυτά, αλήθεια.
Απλά μερικές φορές το να είσαι μαμά είναι σαν να σου ρίχνει κάποιος ένα μεγάλο χαστούκι. Γι'αυτό λένε όλοι ότι η μητρότητα είναι δύσκολη. Δεν είναι επειδή απαιτεί ιδιαίτερες πνευματικές ή σωματικές ικανότητες –χρειάζονται κι αυτές, αλλά σίγουρα υπάρχουν άλλες ασχολίες στην ζωή που απαιτούν πολύ περισσότερο μυαλό και δύναμη από τη μητρότητα. Ούτε είναι η τεράστια γενναιότητα που απαιτείται –αν και, συχνά, χρειάζεται κι αυτή, απλά όχι όσο χρειάζεται σε έναν πυροσβέστη ή αστυνομικό. Δεν είναι αυτά τα πράγματα. Είναι επειδή σε τσακίζει τόσο πολύ συναισθηματικά. Είναι επειδή δεν σου λέει κανείς ποτέ ένα «ευχαριστώ». Είναι επειδή κάνω και κάνω και κάνω τόσα πράγματα για αυτούς, διαρκώς, και νιώθω ότι το μόνο που παίρνω ως αντάλλαγμα είναι παράπονα ότι δεν έχω κάνει αρκετά –ή απλά με αγνοούν. Δεν ψάχνω για βραβεία και φανφάρες. Ούτε «ευχαριστώ» με νοιάζει να μου πουν. Απλά θα ήταν ωραία να υπάρχει λίγη συνεργασία. Λίγος σεβασμός στους κανόνες –κανόνες που δεν είναι ούτε παράλογοι ούτε επαχθείς, για όνομα του Θεού!
Και ξέρετε, είναι δύσκολο να τα παραδεχτείς όλα αυτά. Όλοι θέλουν να μιλούν για το πόσο υπέροχη είναι η μητρότητα, πόσο πλήρης σε κάνει να νιώθεις. Μερικές φορές είναι. Και πολύ συχνά δεν είναι. Δεν είμαι σίγουρη γιατί το γράφω αυτό σήμερα –γιατί εκθέτω τον εαυτό μου στην κριτική των άλλων, γιατί αποκαλύπτω τις ατέλειες μιας όμορφης εικόνας. Μάλλον δεν θέλω να νιώθω μόνη.
Αφού άφησα τα παιδιά στο σχολείο και επέστρεψα στο σπίτι, σήμερα το πρωί, ανακάλυψα ότι η Αναμπέλλα είχε ξεχάσει το κολατσιό της στο σπίτι. Ποιος πιστεύετε ότι έβαλε ξανά το μωρό στο αυτοκίνητο και οδήγησε μέχρι το σχολείο για να της το πάει;
Γιατί αυτό κάνουν οι μαμάδες.»
*Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από τη μαμά-blogger Lisa Morguess.
