Για πολλά χρόνια το κυρίαρχο μοντέλο "σωστής" ανατροφής ενός παιδιού σήμαινε αυστηρή οριοθέτηση και πρώιμη ανεξαρτητοποίηση. Η "σωστή" μητέρα δεν ακολουθούσε τις ανάγκες του παιδιού, αλλά επεδίωκε να το βοηθήσει να γίνει ανεξάρτητο προσέχοντας να μην υποκύπτει στις απαιτήσεις του παιδιού για να μην γίνει "κακομαθημένο".
Μια πιο σύγχρονη προσέγγιση ωστόσο αναθεωρεί το προηγούμενο αυστηρό μοντέλο και επιστρέφει σε πιο εναλλακτικές μορφές ανατροφής των παιδιών: δεν αφήνουμε ένα μωράκι να κλαίει, ανταποκρινόμαστε πάντα όταν το παιδί ζητάει την προσοχή μας, αφήνουμε το μωράκι να κοιμηθεί μαζί με τη μητέρα και προτρέπουμε τη μητέρα να έχει όσο η ίδια επιθυμεί το μωρό της αγκαλιά.
Επομένως δεν θεωρούμε ότι ένα μωρό μπορεί να "χαλάσει" επειδή η μαμά του ανταποκρίνεται στις ανάγκες του.
Απαντώντας στην αγωνία της μητέρας για τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές του γιου της, τα νεύρα και η απαιτητική συμπεριφορά δεν είναι αποτέλεσμα κακής ανατροφής, αλλά φυσιολογική συμπεριφορά στη συγκεκριμένη αναπτυξιακή περίοδο.
Αν και η μητέρα δεν δίνει συγκεκριμένα παραδείγματα, συχνά βλέπει κανείς μωράκια στους περίπου 12 μήνες να αντιδρούν στο ντύσιμο, στην αλλαγή της πάνας, στο φαγητό, στον ύπνο, στο να καθίσουν στο καρεκλάκι τους και γενικά οι γονείς αισθάνονται ότι κάποιος πήρε το γλυκό τους μωράκι και το αντικατέστησε με ένα απαιτητικό παιδάκι.
Τι μπορεί να πυροδοτεί τις εκρήξεις θυμού ή τον αρνητισμό από την μεριά του παιδιού; Πρώτα πρώτα αυτές οι συμπεριφορές δείχνουν ότι το μωράκι αποκτά βούληση και επιθυμίες. Από την άλλη μεριά οι φωνές και το κλάμα είναι ο μόνος τρόπος να αντιδράσει καθώς ακόμα αδυνατεί να εκφράσει με λέξεις τις επιθυμίες του. Άλλες φορές το κλάμα και εκνευρισμός μπορεί να συνδέεται με κούραση ή υπερδιέγερση λόγω πολλών ερεθισμάτων, ή με πόνο λόγω οδοντοφυΐας.
Συμβουλή προς την μητέρα: περάσατε σε ένα νέο στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού σας, που απαιτεί αναπροσαρμογή των προσδοκιών σας και εφαρμογή νέων τεχνικών. Μια από τις καλύτερες τεχνικές είναι αυτή της απόσπασης της προσοχής: όταν το μωράκι κάνει κάτι που δεν επιθυμείτε, τραβήξτε του την προσοχή σε κάτι διαφορετικό έτσι ώστε να ξεχαστεί. Οπλιστείτε με υπομονή, προσπαθήστε να ερμηνεύετε από που μπορεί να προέρχεται ο εκνευρισμός του παιδιού σας και δώστε λύση. Και να θυμάστε: φάση είναι θα περάσει!
Η Έλενα Γιουρούκου είναι Νευροψυχολόγος Ευρωκλινικής Παίδων
