Κυρία Μάκρα, κύριε Παπαλαζάρου, πείτε μας λίγα λόγια για το «Πώς να γίνεις Σούπερ ήρωας». Τί κάνει αυτή την παράσταση να ξεχωρίζει;
Βασίλης: Ο δικός μας Σούπερ ήρωας είναι ένα κορίτσι αντίθετο στα στερεότυπα που θέλουν τον ήρωα να είναι πάντα γένους αρσενικού. Δεν πετάει ιστούς αράχνης, δεν πετάει και ούτε έχει την σωματική δύναμη να γκρεμίζει ουρανοξύστες. Έχει όμως την ψυχική και συναισθηματική δύναμη να αλλάξει τα πάντα, να μετακινήσει τα πιο ψηλά βουνά. Να είναι εκεί και να βοηθήσει όποιον πραγματικά την έχει ανάγκη. Η δική μας Σούπερ Ηρωίδα δεν είναι τέλεια, κάνει ένα προσωπικό ταξίδι να ενισχύσει την αυτοεκτίμηση της και να μπει σε μια μεγάλη ομάδα και να βοηθήσει.
Μελισσάνθη: Όλα τα παιδιά, οποιουδήποτε φίλου έχουν ταυτιστεί κάποια στιγμή με κάποιον Σούπερ Ήρωα κι αν δεν έχουν ταυτιστεί, έχουν προσποιηθεί ότι αποκτούν κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις…! Να γίνονται αόρατοι, να τρέχουν σαν αστραπή, να πετούν λέιζερ κτλ.. Ωστόσο η παράσταση αυτή ξεχωρίζει, διότι τα βοηθά να κατανοήσουν πως οι πραγματικές υπερδυνάμεις δεν είναι αυτές που θα μας κάνουν να πετάξουμε ή να έχουμε δύναμη να σηκώσουμε βουνά! Οι πραγματικές υπερδυνάμεις βρίσκονται μέσα μας, προκύπτουν από τη γνώση του εαυτού μας και των αξιών μας και είναι αυτές που θα μας κάνουν να είμαστε δίκαιοι, να διαχειριζόμαστε το θυμό μας, να λειτουργούμε με ενσυναίσθηση και συλλογικότητα.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιωματικό εργαστήριο, που αποτελεί την δεύτερη ενότητα της παράστασης.
Βασίλης: Το βιωματικό εργαστήριο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης. ΟΙ υπεύθυνες παιδοψυχολόγος και δραματοθεραπεύτρια έχουν δημιουργήσει μια δράση όπου τα παιδιά θα αποκωδικοποιήσουν έννοιες και στη συνέχεια θα ανέβουν στην σκήνη να παίξουν τα ίδια ρόλους. Στόχος είναι τα παιδιά να μπουν σε δεδομένες συνθήκες, να αντιμετωπίσουν συμπεριφορές και να τις διορθώσουν, πάντα μέσα από δομές παιχνιδιού. Να αντιληφθούν τους ήρωες και να αισθανθούν τι μπορεί να βιώνει ένα παιδί δίπλα τους, ή ακόμα και τα ίδια και να μπουν στην διαδικασία να το αλλάξουν. Και φυσικά να μπουν στην θεατρική συνθήκη και να αναπτύξουν τον καλλιτεχνικό τους εαυτό.
Μελισσάνθη: Το βιωματικό εργαστήρι που ακολουθεί είναι ένας ζωντανός οργανισμός! Η βάση του φυσικά είναι συγκεκριμένη, τα παιδιά όμως είναι αυτά που διαμορφώνουν την εξέλιξη του.! Υπεύθυνη για το εργαστήρι που ακολουθεί μετά την παράσταση, είναι η παιδοψυχολόγος Στέλλα Μουδάτσου και έχει μια συγκεκριμένη δομή. Συζητάμε με τα παιδιά για τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές των ηρώων που είδαν στο έργο και κατόπιν καθοδήγησης μπαίνουν τα ίδια στη συνθήκη να αναπαραστήσουν και να βιώσουν το πως αισθάνθηκαν οι ήρωες σε συγκεκριμένες σκηνές του έργου. Στη συνέχεια συνεργάζονται και φτιάχνουν το δικό τους μοναδικό βιβλίο για το «Πως να γίνεις Σούπερ Ήρωας»!
Στην περιγραφή της παράστασης μαθαίνουμε ότι η μικρή Έλλη δυσκολεύεται στο νέο της σχολείο και δέχεται την εχθρική συμπεριφορά του συμμαθητή της Μίλτου. Πώς βλέπετε το σχολικό bullying που μαστίζει την εποχή μας;
Βασίλης: Η σχολική βία υπήρχε πάντα, τα παιδιά και παλιότερα θα κοροϊδεύανε κάποιο άλλο παιδί μόνο και μόνο επειδή θα ήταν διαφορετικό, ντροπαλό διαφορετικό στην εμφάνιση, τις δεξιότητες. Σήμερα βρισκόμαστε σε πιο ακραίες εκδηλώσεις βίας μέσα στο σχολικό περιβάλλον, φτάνουμε στην κοινωνική απομόνωση ενός παιδιού, σε ξυλοδαρμούς και ακραίες καταστάσεις και περιστατικά που καθημερινά μαθαίνουμε. Εμείς που μπαίνουμε στον χώρο του σχολείου, αλλά και που καθημερινά βρισκόμαστε με παιδία μέσα από την τέχνη θέλουμε ενδυναμώσουμε τα παιδιά που αισθάνονται θύματα, να έχουν και να ανακαλύψουν την δύναμη να το αντιμετωπίσουν, να βάλουν τα όρια τους και ακόμα να μην φοβηθούν να μιλήσουν και να απευθυνθούν σε αυτούς που μπορούν να τα προστατέψουν. Επίσης να μην απομονώσουμε τα παιδιά που μπορεί να βρίσκονται στην θέση του θύτη αλλά να φωτίσουμε την στιγμή και το αίτιο που κάποιος αποφασίζει να παραβιάσει και να βλάψει τον άλλον και να κατανοήσει τις συνέπειες.
Μελισσάνθη: Ο σχολικός εκφοβισμός αυξάνεται σε ταχύτητα και ένταση, παρ’όλο που γίνονται όλο και περισσότερες προσπάθειες να ενημερώνονται κατάλληλα τα παιδιά και να καταδικάζουν τέτοιες συμπεριφορές. Η ανασφάλεια, η αποξένωση, ο φόβος και η αγωνία που έχουν τα παιδιά σήμερα να μοιάσουν στο «τέλειο», οδηγούν στο να κάνουν μπούλινγκ λεκτικό και σωματικό , αλλά και στο να δέχονται μπούλινγκ. Ωστόσο χρήζουν βοήθειας και οι δύο πλευρές…
Τι σημαίνει για εσάς το να είσαι «Σούπερ Ήρωας» Και αν είχατε αυτή την δυνατότητα, τι μαγικές δυνάμεις θα θέλατε να έχετε;
Βασίλης: Σούπερ Ήρωας είναι αυτό που μάθαμε από παιδιά. Ότι δεν στεκόμαστε παθητικοί θεατές απέναντι στην αδικία και τον πόνο του διπλανού μας. Αλλά ενεργά παίρνουμε την απόφαση να βοηθήσουμε τους άλλους και το κάνουμε. Θα ήθελα να μπορούσα να είχα τόσο δυνατή ακοή που να ακούω την έκκληση βοήθειας που με καλεί κάποιος που καλύπτουν την φωνή του οι σειρήνες του πολέμου και την πιο δυνατή φωνή που με ένα δυνατό ΣΤΑΜΑΤΑ θα σταματούσαν οι υπεύθυνοι τους πολέμους, θα αισθάνονταν ενσυναίσθηση για τον πόνο που προκαλούν. Αυτή θα ήταν μια μεταφυσική υπερδύναμη, στην καθημερινότητα μου θέλω να είμαι ένας ήρωας γεμάτος καλοσύνη, ενσυναίσθηση και να μη ξεχνάω την ανθρωπιά μου, το αυτονόητο, και να δίνω μάχη για την απονομή δικαιοσύνης παντού, σε όλα τα επίπεδα.
Μελισσάνθη: Σούπερ ήρωας για μένα είναι ο απλός καθημερινός άνθρωπος ο οποίος ξυπνάει με χαμόγελο κι αισιοδοξία, αυτός που δεν γκρινιάζει συνεχώς, αυτός που σέβεται την διαφορετικότητα, αυτός που δείχνει κατανόηση στα συναισθήματα των άλλων, αυτός που δεν μένει απαθής στη σκληρότητα της εποχής μας και μάχεται για το κοινό καλό χωρίς προσωπικό όφελος. Σούπερ Ήρωας είναι αυτός που προσπαθεί κάθε μέρα να γίνεται καλύτερος άνθρωπος για να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο.
Η ομάδα Ονειρόδραμα παίζει πολλές παραστάσεις σε σχολεία. Πώς θα περιγράφατε αυτή την εμπειρία; Έχετε κάποια ξεχωριστή ανάμνηση από κάποια αντίδραση παιδιού;
Βασίλης: Ξέρετε κάθε μέρα παιδιά με γενναιοδωρία μας καλούν στο σχολείο τους, μοιράζονται την τάξη τους μαζί μας, τα χαμόγελά τους, δεν χρειάζεται να πω πολλά είναι ευλογία όταν κάθε πρωί συναντάς παιδιά, είναι απλό μας κάνουν χαρούμενους, ό,τι και να αισθανόμασταν λίγο πριν όλα αλλάζουν με το που θα μας κοιτάξουν. Ήταν πολύ δύσκολη συνθήκη όταν ένα παιδί σε ένα σχολείο που είχε ταυτιστεί με έναν ήρωα μας, εξομολογήθηκε ότι αυτό και η μαμά του δέχονται βία από τον μπαμπά του. Παγώσαμε και εμείς και οι δασκάλες και την ίδια στιγμή κάλεσαν κοινωνική λειτουργό. Επίσης, θυμάμαι ένα κοριτσάκι που ήρθε και μου είπε: «μπορεί να έκανες λάθη αλλά εγώ σε αγαπάω, αλλά από δω και μπρος να είσαι καλύτερος».
Μελισσάνθη: Σχεδόν κάθε πρωί, περνάμε εμείς την πόρτα ενός καινούριου σχολείου! Η αίθουσα θεάτρου γίνεται η τάξη που μυρίζει κολατσιό, σκηνή μας γίνεται το χαλί της παρεούλας τους και καμαρίνια μας ένα παγκάκι κρυμμένο πίσω από τα σκηνικά μας. Φώτα σκηνής τα λαμπερά ματάκια τους! Και κάπως έτσι η παράσταση μας ξεκινά… Μας φιλοξενούν στον χώρο τους που με τρόπο «μαγικό» για εκείνα.. αλλάζει! Όταν έχουμε τελειώσει και μαζεύουμε για να φύγουμε, με συγκινεί πολύ όταν έρχονται τα παιδιά και μας λένε: «να ξαναέρθετε και αύριο!»
