Τα βιβλία σας είναι εύπεπτα και ευκολοδιάβαστα, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστικά και καθόλου επιφανειακά. Ποια ήταν τα δικά σας διαβάσματα όταν ήσασταν παιδί / έφηβη;
Ως παιδί διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια της μητέρας μου, η οποία είχε συνεχώς φανταστικές εμπνεύσεις. Στα πέντε μου, ας πούμε, θεώρησε ότι ήταν ιδανικό να ξεκινήσουμε να διαβάζουμε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (γέλια). Ακόμα θυμάμαι τη γωνιά του καναπέ όπου καθόμασταν και τις εικόνες που έφτιαχνα στο μυαλό μου. Ακόμα αγαπώ τις ιστορίες που χωρούν τη μαγεία.
Στα βιβλία σας θίγετε θέματα που απασχολούν πολύ τους σημερινούς εφήβους, όπως η μονογονεϊκή οικογένεια, η αγωνία του ανήκειν και της αποδοχής και η σημασία του να… περνάει το δικό σου! Ποια είναι η σχέση σας με τους σημερινούς εφήβους; Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;
Να περνάει το δικό σου χωρίς να ενοχλείς τον διπλανό σου, θα πρόσθετα. Δεν νιώθω τόσο μακριά από τον έφηβο εαυτό μου. Υπάρχει μια συνέχεια ανάμεσα στους εαυτούς που έχω αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια, και προσπαθώ να διατηρώ μια σύνδεση με τις προηγούμενες εκδοχές μου. Θυμάμαι πόσο μπερδεμένη ένιωθα σε εκείνη την ηλικία, και πιστεύω πως, αν μπορώ να πω κάτι μέσα από τα βιβλία μου, είναι ότι ο κόσμος δεν χρειάζεται να είναι τόσο στενός και πως, αν δεν υπάρχει, μπορείς εσύ να δημιουργήσεις τον χώρο που σου αναλογεί.
Στο «Νησί που ταξιδεύει στον χρόνο» εισάγετε την ιστορία του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, ενώ γνωρίζω ότι έχετε δώσει και ομιλίες με θέμα τη γυναικεία ταυτότητα και τα στερεότυπα φύλου. Πιστεύετε ότι θα περάσει καιρός μέχρι να εξαλειφθεί η έμφυλη βία ή βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;
Εξαρτάται πάντα πού στρέφουμε το βλέμμα μας. Δεν βιώνουν όλες οι γυναίκες την ίδια πραγματικότητα. Μιλώντας για την Ελλάδα, σίγουρα τα πράγματα έχουν προχωρήσει σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, όμως, όπως βλέπουμε καθημερινά και διαβάζοντας επίσημα στοιχεία, η κατάσταση είναι ακόμα ιδιαίτερα προβληματική. Η βία κατά των γυναικών είναι ένα φαινόμενο που ακουμπά σε στερεότυπα και βαθιά ριζωμένα κοινωνικά μοτίβα, και η αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει εύκολα. Ωστόσο, εμείς παλεύουμε να αλλάξουμε αντιλήψεις. Στην οργάνωση Κάθε Μία Ιστορία έχουμε δει ότι, όταν μοιραζόμαστε τις ιστορίες και τα βιώματά μας, πέρα από την ενδυναμωτική λειτουργία της επικοινωνίας αυτής, τελικά κατορθώνουμε να κοιτάξουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Πόσο βοηθάει η λογοτεχνία (και γενικότερα οι τέχνες) σε αυτό;
Η λογοτεχνία μάς δίνει τη δυνατότητα να μπούμε στη θέση του άλλου, να τον νιώσουμε και να τον καταλάβουμε καλύτερα. Είναι ένα εργαλείο κατανόησης και ενσυναίσθησης, και πιστεύω ότι αν αλλάξεις την οπτική γωνία, μπορείς να αλλάξεις και τον κόσμο.
Πριν από το «Νησί που ταξιδεύει στον χρόνο», μας γνωρίσατε την πρωταγωνίστριά σας, την Ίζι, στο «Νησί της βροχής: Ένα μυστικό ημερολόγιο». Πόσα κοινά έχετε μαζί της;
Στην Ίζι αρέσει να φτιάχνει ιστορίες. Συνεχώς. Πιστεύει ότι τα πράγματα συνήθως δεν είναι όπως φαίνονται και της αρέσει να φαντάζεται εκδοχές της πραγματικότητας όπου το απίθανο είναι δυνατό. Κάπως έτσι μπλέκει σε περιπέτειες, κάπως έτσι παρασύρει και τους υπόλοιπους. Μελοδραματική και πεισματάρα, αλλά πάντα αισιόδοξη, δεν σταματά να προσπαθεί ακόμα και όταν τα σχέδιά της ναυαγούν το ένα μετά το άλλο. Η Ίζι πιστεύει ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά και ότι θάρρος δεν είναι το να μην φοβάσαι, αλλά το να μην τα παρατάς. Όσο το σκέφτομαι μοιάζουμε αρκετά!
Αλήθεια, πώς ήταν η Δανάη Δραγωνέα ως έφηβη; Ονειρευόταν πως μια μέρα θα γίνει συγγραφέας;
Πολλή μουσική, κλειστές πόρτες και μια απεγνωσμένη αναζήτηση του τι είναι cool. Βρήκα πρόσφατα ένα παλιό μου ημερολόγιο. Δεν ξέρω τι πίστευα στην εφηβεία, αλλά στην Δ΄ Δημοτικού ήμουν σίγουρη ότι θα γίνω συγγραφέας. (γέλια)
Τα βραβεία IBBY θεωρούνται ως ένα από τα πιο σημαντικά και έγκριτα βραβεία για την παιδική λογοτεχνία. Πώς νιώθετε που το κερδίσατε και μάλιστα ως πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας;
Τεράστια τιμή, χαρά και ένα φιλικό σκούντημα στον ώμο που σου λέει: «Μη φοβάσαι και μην τα παρατάς».
Στην Ελλάδα η εφηβική λογοτεχνία, αν και ιδιαίτερα αξιόλογη, δεν βρίσκεται σε άνθηση. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη συγγραφέων ή στην έλλειψη του απαραίτητου ρίσκου των εκδοτικών;
Είναι ρίσκο να εμπιστευθείς νέες φωνές, ίσως αυτός είναι ο λόγος που η εφηβική λογοτεχνία στην Ελλάδα, κοιτάζει κυρίως προς τα πίσω. Θέλει κάποιο θάρρος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε και ο μόνος τρόπος όλο και περισσότερα παιδιά να ανακαλύψουν ήρωες με τους οποίους μπορούν να ταυτιστούν.
Η εφηβική λογοτεχνία ήταν επιλογή ή απλά προέκυψε;
H εφηβεία είναι μια περίοδος που όλοι περνάμε, αλλά σπάνια βλέπουμε με τρυφερότητα. Υπάρχει μια ειλικρίνεια και μια δυναμική στους εφήβους που με γοητεύει, και πιστεύω ότι είναι μια ηλικία όπου οι ιστορίες μπορούν να έχουν τεράστια επίδραση.
Θυμάστε κάποιο σχόλιο αναγνώστη σας που σας έκανε εντύπωση ή σας συγκίνησε;
Μια έφηβη αναγνώστρια μου έγραψε πως, όταν διάβασε το βιβλίο, ένιωσε πως δεν ήταν μόνη με τις σκέψεις της. Αυτό το σχόλιο με συγκίνησε βαθιά γιατί η λογοτεχνία για μένα είναι ακριβώς αυτό: να σου δείχνει ότι δεν είσαι μόνος, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές σου.
Να περιμένουμε και συνέχεια στις περιπέτειες της Ίζι; Τι άλλο ετοιμάζετε;
Φυσικά, η Ίζι έχει κι άλλα να πει!
Και κάτι τελευταίο: θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για την οργάνωση Κάθε Μία Ιστορία;
Η Κάθε Μία Ιστορία είναι μια οργάνωση που εστιάζει στην ανάδειξη ιστοριών γυναικών που συχνά μένουν αόρατες. Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν ασφαλή χώρο όπου οι γυναίκες μπορούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, να δημιουργήσουμε συνδέσεις και να εμπνεύσουμε τις επόμενες γενιές να διεκδικήσουν τον χώρο που τους αναλογεί.
