Την μπουκώνει δραστηριότητες, της φτιάχνει το πρόγραμμα, την αντζέντα, μιλάει με όρους επιχειρηματικούς, με πρότζεκτς, με γενέθλια με όρους χάπενιγκ , με παιχνίδια, με κινητά που φέρνουν την εφηβεία στα 7, με πολλή βιασύνη.
Με πληγώνει αυτή η βιασύνη, γιατί βλέπω ότι δε συνοδεύεται από υπευθυνότητα, από μέτρο, από όραμα, μόνο από σύγχυση, από εμπόριο, από γονείς πελαγωμένους και ματαιωμένες κοινωνίες που ψάχνουν στήριξη. αν αύριο έκλεινα τα σόσιαλ μίντια, θα το έκανα για αυτόν ακριβώς τον λόγο, για το ΣΑΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙ που προσπαθούμε να περάσει ως ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, αυτή την ηλικία που είναι ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΚΗ, όμως δεν είναι.
Έχοντας μεγαλώσει με πολύ κόπο να κρατήσω ένα παιδί ζωντανό μέσα μου, φοβάμαι ότι τα σημερινά παιδιά δε θα βρουν τι να κρατήσουν ζωντανό μεγαλώνοντας γιατί δε θα έχουν ζήσει ως παιδιά. πάμε λίγο να αναλογιστούμε για τι.
