Όλα αρχίζουν από τη νύχτα πριν από την πρώτη μέρα. Φροντίζεις να έχουν ετοιμαστεί τα πάντα: οι σάκες, τα ρούχα, τα τάπερ με το φαγητό, τα παπούτσια. Σκέφτεσαι κάθε λεπτομέρεια, για να μην υπάρξουν αναποδιές το πρωί. Παρ' όλα αυτά, το άγχος τρυπώνει στο μυαλό μου και δεν με αφήνει να κοιμηθώ όπως πρέπει. Ξυπνάω κουρασμένη, χωρίς ενέργεια, και νιώθω σαν να με χτύπησε φορτηγό, παρόλο που υποτίθεται ότι είμαι έτοιμη για τη μεγάλη αρχή.
Η πρωινή ρουτίνα είναι χαοτική. Το ξυπνητήρι χτυπάει νωρίς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα κυλούν ομαλά. Τα παιδιά βαριούνται να σηκωθούν, ξεχνούν να πλύνουν τα δόντια τους, φωνάζουν για το ποιος θα φάει πρώτος, και με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέρνουν να λερώνουν τα ρούχα τους τη στιγμή που ετοιμάζονται να φύγουν. Εγώ προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, αλλά μέσα μου παλεύω με το άγχος. Σκέφτομαι όλα όσα έχω να κάνω μετά: δουλειά, ψώνια, μαγείρεμα, οικιακές δουλειές και, φυσικά, να είμαι παρούσα για να τους βοηθήσω με το διάβασμα το απόγευμα.
Αυτό που με κουράζει περισσότερο είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει. Η καθημερινότητα με τα παιδιά, ειδικά όταν συνδυάζεται με τη δική μου δουλειά και τις ανάγκες του σπιτιού, μοιάζει με ένα ατελείωτο μαραθώνιο. Και, φυσικά, πάντα υπάρχει κάτι έκτακτο που θα προκύψει: μια χαμένη τσάντα, μια υπενθύμιση για γονική συνάντηση στο σχολείο, ή ένας απροσδόκητος πυρετός. Πώς να τα προλάβεις όλα;
Η εξάντληση δεν είναι μόνο σωματική. Είναι και ψυχολογική. Προσπαθώ να είμαι η μαμά που τα κάνει όλα, που δεν ξεχνά τίποτα και που προλαβαίνει τα πάντα. Όμως αυτή η τελειομανία είναι εξαντλητική. Δεν είναι εύκολο να αφήνεις στην άκρη τις δικές σου ανάγκες για να φροντίζεις τους άλλους. Ακόμα κι αν το κάνεις με αγάπη, υπάρχει πάντα εκείνη η αίσθηση ότι κάπου χάνεις τον εαυτό σου.
Και τώρα; Πώς αντιμετωπίζω αυτή την εξάντληση; Ίσως το πρώτο βήμα είναι να παραδεχτώ ότι δεν μπορώ να τα κάνω όλα. Να ζητήσω βοήθεια, να πω "όχι" σε κάποια πράγματα και να δώσω στον εαυτό μου τον χρόνο που χρειάζεται για να ξεκουραστεί. Ακόμα κι αν είναι μόνο λίγα λεπτά ηρεμίας με έναν καφέ στο χέρι, αυτά τα μικρά διαλείμματα μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Κάθε μαμά ξέρει ότι η καθημερινότητα με τα παιδιά είναι ένας ατελείωτος αγώνας, αλλά παρά την κούραση, δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Ξέρω ότι αυτά τα χρόνια είναι πολύτιμα και περνάνε γρήγορα. Παρά την εξάντληση, η αγάπη και οι μικρές στιγμές χαράς είναι που με κρατούν όρθια, έστω κι αν νιώθω έτοιμη να καταρρεύσω κάποιες φορές.
Άρα ναι, νιώθω ήδη εξαντλημένη πριν καλά καλά ξεκινήσουν τα σχολεία. Αλλά θα τα καταφέρω. Όπως πάντα.
.jpg)
