Κάθε πρωί που ετοιμάζω το μικρό μου για να τον πάω στον παιδικό σταθμό, μια μικρή φωνή μέσα μου με ρωτάει: «Γιατί πρέπει να τον αφήσω εκεί; Γιατί πρέπει να χάνω όλες αυτές τις πολύτιμες στιγμές μαζί του;» Βλέπω τα μάτια του που με κοιτούν με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και δεν μπορώ παρά να νιώθω μια ενοχή να βαραίνει την καρδιά μου.
Όταν τον φέρνω πίσω το απόγευμα, νιώθω πως έχω χάσει κάτι σημαντικό. Όλες οι νέες λέξεις που έμαθε, τα μικρά πράγματα που τον έκαναν να γελάσει ή να κλάψει, είναι στιγμές που δεν έζησα μαζί του. Όταν μου λέει κάτι καινούργιο που έμαθε στον παιδικό, χαμογελώ και τον ενθαρρύνω, αλλά μέσα μου νιώθω μια μικρή πίκρα. Αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι τόσο σύντομα και πολύτιμα. Είναι η περίοδος που αναπτύσσει την προσωπικότητά του, που αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του. Και εγώ νιώθω πως χάνω όλες αυτές τις στιγμές.
Ξέρω, φυσικά, ότι ο παιδικός σταθμός έχει τα θετικά του. Έχει αρχίσει να κοινωνικοποιείται με άλλα παιδιά, να μαθαίνει να μοιράζεται, να αναπτύσσει δεξιότητες που θα τον βοηθήσουν αργότερα στη ζωή του. Βλέπω ότι αναπτύσσει τη δημιουργικότητά του μέσα από το παιχνίδι και τις δραστηριότητες που κάνουν εκεί. Και ακούω άλλες μαμάδες να λένε πόσο καλό κάνει στα παιδιά τους. Ωστόσο, δεν μπορώ να αποφύγω την αίσθηση ότι ο παιδικός σταθμός "κλέβει" πολύτιμες στιγμές που θα μπορούσα να περάσω εγώ μαζί του.
.jpg)
Κάποιες φορές σκέφτομαι να τον κρατήσω στο σπίτι, να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί, να απολαύσουμε την κάθε στιγμή, χωρίς το άγχος της καθημερινής ρουτίνας. Να τον βλέπω να μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μου, να ζω όλες τις μικρές και μεγάλες του κατακτήσεις. Όμως, η πραγματικότητα με επαναφέρει. Οι υποχρεώσεις της δουλειάς, η ανάγκη να προσφέρω το καλύτερο δυνατό για το μέλλον του, με κρατούν δέσμια αυτής της απόφασης.
Δεν ξέρω αν είναι οι τύψεις που κάθε μαμά βιώνει, ή αν απλώς προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι δεν μπορώ να είμαι εκεί σε κάθε του βήμα. Ίσως ο παιδικός σταθμός να είναι τελικά απαραίτητος, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι νιώθω πως μου στερεί στιγμές. Στιγμές που δεν θα επιστρέψουν ποτέ, που ανήκουν σε αυτό το μοναδικό στάδιο της ζωής του.
Ελπίζω, πάντως, ότι αργότερα, όταν θα κοιτάξω πίσω, θα μπορώ να πω ότι έκανα το σωστό. Μέχρι τότε, όμως, αυτή η αίσθηση της απώλειας θα παραμένει. Και κάθε πρωί που θα τον βλέπω να με χαιρετάει από την πόρτα του παιδικού σταθμού, θα με πιάνει αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση. Σαν να μου κλέβουν κάτι που είναι δικό μου.
