To έβρικα ανακουφιστικό και όμορφο, αλλά δεν μπορούσα να το καταλάβω μέχρι που πέθανε η μαμά μου.
Ήταν ανύπαντρη μητέρα και εγώ ήμουν το μοναχοπαίδι της. Ήταν πάντα «εμείς εναντίον του κόσμου». Αφού πέθανε, ήξερα ότι θα έπαιρνα ένα σημάδι. Ένα σημάδι της μεταθανάτιας ζωής, ένα σημάδι ότι ήταν καλά και είχε περάσει στην άλλη πλευρά, ένα σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά.
Ποτέ δεν πήρα το σημάδι. Ποτέ δεν ένιωσα την παρουσία της. Ποτέ δεν είδα ένα διαυγές όνειρο όπου με διαβεβαίωνε ότι είχε προχωρήσει και ότι ήταν με την οικογένειά της και τα σκυλιά της στον παράδεισο ή όπου αλλού μπορεί να είναι. Στην αρχή, στενοχωρήθηκα απίστευτα με αυτή την σιγή ασυρμάτου από το υπερπέραν, αλλά τώρα συνειδητοποίησα ότι ίσως η έννοια του ότι «θα είναι πάντα μαζί μου» είχε εντελώς διαφορετικό νόημα.
Άρχισα να παρατηρώ όλο και περισσότερο ότι οι τρόποι μου, το γέλιο μου, ο τρόπος που μιλούσα σε αγνώστους, ο τρόπος που αντιμετώπιζα τις δυσκολίες, η αίσθηση του χιούμορ μου, το πώς έβλεπα την καριέρα μου, οι σχέσεις μου με τους φίλους μου και την οικογένειά μου, ήταν όλα επηρεασμένα από εκείνη.
Η μαμά μου έφυγε απο τη ζωή, όχι από την καρδιά μου.
Παρόλο που δεν μπορώ «να ακούσω» τη φωνή της από το υπερπέραν, μπορώ να την ακούσω στο υποσυνείδητό μου. Και παρόλο που δεν μπορώ να πω ότι είναι πνευματικά μαζί μου ή ότι είναι ο φύλακας άγγελός μου, μπορώ, ωστόσο, να πω ότι αποτελεί τεράστιο μέρος της γυναίκας που είμαι σήμερα. Και θα είναι πάντα μαζί μου γιατί, κατά κάποιον τρόπο, είμαι εκείνη και εκείνη είναι εγώ.
Πηγή: herviewfromehome.com
