Βγαίναμε για καφέ και πηγαίναμε πολύ συχνά σινεμά. Μαζί είχαμε δει τις καλύτερες ταινίες. Ο χρόνος που περνούσαμε μαζί ήταν πολύτιμος και πάντα όταν θυμάμαι αυτές τις στιγμές, συγκινούμαι.
Λίγο πριν κλείσω τα 30, η μητέρα μου αρρώστησε βαριά. Μέσα σε τρία χρόνια δεν μπορούσε να περπατήσει και να φάει μόνη της. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εμφάνισε άνοια. Πλέον δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε όπως παλιά...
Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων της ζωής της, νόμιζα ότι είχα αποδεχτεί ότι η μαμά που γνώριζα, η καλύτερη φίλη μου, είχε εξαφανιστεί αθόρυβα.
Πριν από ενάμιση χρόνο, έφυγε από τη ζωή ξαφνικά από καρδιακή προσβολή και τότε μαύρισε όλος μου ο κόσμος. Τότε, συνειδητοποίησα πόσο μόνη ήμουν. Δεν είχα αληθινούς φίλους, είχα μόνο εκείνη. Και δεν υπήρχε πια.
Μετά τον θάνατο της μητέρας μου κατάλαβα τι σημαίνει μοναξιά. Δεν έχω κάποιον που μπορεί να παρατήσει τα πάντα για να πάμε ένα σινεμά ή να πιει καφέ μαζί μου. Κάθε συζήτηση και κάθε έξοδος πρέπει να προγραμματίζεται μέρες ή εβδομάδες πριν. Είναι εξαντλητικό. Κάθε άλλος εσωστρεφής μπορεί να το καταλάβει.
Χθες το βράδυ, ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι αισθάνομαι σαν φάντασμα. Κυκλοφορώ ανάμεσα σε ανθρώπους, αλλά είμαι αόρατη. Λειτουργώ μηχανικά. Έτσι νιώθω χωρίς τη μητέρα μου. Έχασα τη σταθερά της ζωής μου.
Προσποιούμαι ότι είμαι καλά όταν ένα κομμάτι μου αισθάνεται ότι η ζωή μου έχει τελειώσει. Είμαι μόλις 35 ετών, οπότε το να νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει μοιάζει μελοδραματικό, αλλά σκέφτομαι συνέχεια ότι η προοπτική 40 χρόνων στη γη χωρίς τη μαμά μου γύρω μου μοιάζει ζοφερή.
Το γεγονός ότι έχω έναν σύζυγο και μια μικρή κόρη είναι αυτό που με κρατάει σε εγρήγορση και με κάνει να προχωράω μπροστά τώρα.
Η ελπίδα μου είναι ότι, καθώς η κόρη μου μεγαλώνει, μπορούμε να έχουμε το είδος της φιλίας που είχαμε εγώ και η μαμά μου. Ίσως γι' αυτό η ζωή να μου χάρισε μια κορούλα.»
Πηγή: herviewfromhome.com
