«Συγκινούμαστε όταν βλέπουμε παλιές φωτογραφίες των μωρών μας, επειδή τα παιδιά στις φωτογραφίες είναι ακόμα στη ζωή μας, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που ήταν πριν.
Τώρα, περνούν περισσότερο χρόνο στο σχολείο, με τους φίλους τους ή σε δραστηριότητες. Μερικές φορές μουγκρίζουν όταν τα ρωτάμε πώς ήταν η μέρα τους.
Είμαστε φορτωμένοι με τις ευτυχισμένες αναμνήσεις των φωτογραφιών αλλά και με τη θλίψη του χρόνου που περνάει τόσο γρήγορα.
Γιατί για μια στιγμή, είναι και πάλι μωρά. Μπορούμε να μυρίσουμε την κορυφή του κεφαλιού τους και χωράνε ολόκληρα στην αγκαλιά μας.
Ξέρουμε ότι δεν θα ξαναπεράσουμε ποτέ χρόνο με τα μωράκια εκείνων των φωτογραφιών και αυτό βαραίνει την καρδιά μας.
Κάποτε ήμασταν όλος ο κόσμος τους και τώρα δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε με τον κόσμο τους. Είναι πολύ μεγάλος. Και υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά το μόνο που μας έχει απομείνει από εκείνη την εκδοχή τους είναι αυτές οι φωτογραφίες.»
