Η ανάρτηση της συγγραφέας Κίκκας Ουζουνίδου μας θυμίζει πως, όταν τα παιδιά μας μπορούν χωρίς εμάς, τότε έχουμε κάνει καλή δουλειά.
Ολόκληρη η ανάρτηση
«Όταν αντικρίζω παιδιά ευνουχισμένα από τους γονείς τους, θλίβομαι τόσο πολύ... Γιατί ξέρω πως ποτέ δεν θα μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους, ποτέ δεν θα κάνουν δικά τους όνειρα, ποτέ δεν θα έχουν το θάρρος της γνώμης τους...
Πάντα θα ψάχνουν και θα αποζητούν για όλα τα θέματα, την έγκριση από τους γονείς τους. Και κάπως έτσι χάνεται η προσωπικότητα και ταυτόχρονα και η ευτυχία...
Κι όταν αυτός ο γονιός πάψει πια να υπάρχει, τότε τι μένει για το παιδί εκείνο; Χάος, πανικός και φόβος για τη ζωή που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί.
Τεράστιο λάθος να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με εξάρτηση από εμάς. Πρέπει να είμαστε δίπλα τους με έναν τρόπο διακριτικό που να μπορούν να πλάσουν το δικό τους χαρακτήρα, για να καταφέρουν να χτίσουν εμπιστοσύνη με τον εαυτό τους, για να αποκτήσουν θάρρος ζωής!
Πως γίνεται αυτό; Όχι δεν γίνεται ξαφνικά και απότομα με να τους πούμε τώρα πια μεγάλωσες βγάλτα πέρα μόνος σου. Όχι, όχι δεν γίνεται έτσι. Δε γίνεται μια ζωή να ζουν στη σκιά μας και ξαφνικά να τους πούμε να ζήσουν στον ήλιο τον δικό τους.
Πρέπει από μικρά να έχουν ρόλους και αρμοδιότητες και ας μην τα καταφέρνουν όλα πάντα τέλεια. Μέσα από τους ρόλους ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και μέσα από τις αρμοδιότητες γίνονται χρήσιμα και ικανά. Και κάπως έτσι μεγαλώνοντας μαθαίνουν να γίνονται ανεξάρτητα!
Και ως ενήλικες δε θα αποζητούν την αναγνώριση κανενός ούτε και θα περιμένουν έγκριση για κάθε τους βήμα γιατί θα ξέρουν ποιοι είναι και που πατούν!
Θαυμάσιο έργο κάνουν οι γονείς που μεγαλώνουν ανεξάρτητα τα παιδιά τους! Εγώ ενηλικιώθηκα με φόβο και ανασφάλεια και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως είναι ένα σαράκι που ξοδεύει πολύτιμη ζωή.
Να δίνουμε χώρο στα παιδιά μας. Να δοκιμάσουν, να προσπαθήσουν, να ανακαλύψουν, να νιώσουν χρήσιμα και ενεργά ώστε να γίνουν ενήλικες που πάντα θα τολμούν με θάρρος και πίστη ακόμα και όταν εμείς δεν θα είμαστε πια κοντά τους...».
