Στα 18 μου έφυγα από το σπίτι και ξεκίνησα να κάνω ψυχοθεραπεία. Τότε μόνο συνειδητοποίησα πόσο τραυματική ήταν η παιδική μου ηλικία
«Δεν έχω όμορφες παιδικές αναμνήσεις. Με μεγάλωσε η μητέρα μου- ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ στο προσκήνιο. Επειδή ήμασταν μόνο οι δυο μας, η σχέση μου μαζί της ήταν πάντα πολύ έντονη. Τη μια μέρα ήταν υπερβολικά γλυκιά σε σημείο να με πνίγει και την άλλη μου φώναζε και με τρομοκρατούσε με τις απειλές της.
Τα λόγια της έκοβαν σαν μαχαίρι και δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει όλα μου τα ελαττώματα - ακόμα και μπροστά σε τρίτους. Πάντα μου έλεγε ότι εγώ έφταιγα που η ζωή της ήταν δύσκολη και ότι κανείς δεν πρόκειται να με αγαπήσει όσο εκείνη. Για πολύ καιρό, την πίστευα.
Στα 18 μου έφυγα από το σπίτι και ξεκίνησα να κάνω ψυχοθεραπεία. Τότε μόνο συνειδητοποίησα πόσο τραυματική ήταν η παιδική μου ηλικία. Τις λίγες φορές που έβλεπα τη μητέρα μου εκείνη την περίοδο, η συμπεριφορά της χειροτέρευε. Κορόιδευε τις επιλογές μου και μου έλεγε γελώντας ότι δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα στη ζωή μου.
Ξέκοψα κάθε επαφή μαζί της μετά από ένα χρόνο ψυχοθεραπείας και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε και έχω γίνει και εγώ μαμά. Χαίρομαι που η παρουσία της δεν θα επηρεάσει αρνητικά τα εγγόνια της. Δεν κάνουν όλοι για γονείς.»
Κατερίνα, 45 ετών
Δεν ήθελα να κάνουν τα παιδιά μου να νιώθουν όπως ένιωθα εγώ κοντά τους
«Όταν έμεινα για πρώτη φορά έγκυος, είδα για πρώτη φορά καθαρά την κακοποιητική συμπεριφορά των γονιών μου. Μέχρι τότε τους δικαιολογούσα για τα πάντα.
Όταν απέκτησα τις κόρες μου δεν ήθελα αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου. Δεν ήθελα να κάνουν τα παιδιά μου να νιώθουν όπως ένιωθα εγώ κοντά τους - ανεπαρκής και μικρή.
Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να επουλωθούν κάποιες πληγές... Θα σου πούνε ''Μα καλά γονείς σου είναι'' και θα προσπεράσουν το πώς νιώθεις και το τι πέρασες μέχρι να φτάσεις σε αυτή την απόφαση. Γιατί μόνο εύκολη δεν ήταν.
Όχι. Δεν είναι εύκολο να βγάλεις τους γονείς σου από τη ζωή σου. Θα πονέσεις πολύ.
Αλλά να σας πω κάτι; Δεν χρωστάτε σε κανέναν χρόνια από τη ζωή σας με αντίτιμο την παρακμή της ψυχικής σας υγείας, ακόμα κι αν πρόκειται για τους ανθρώπους που σας έφεραν στη ζωή.»
Ναταλία, 32 ετών
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν μοιράστηκα μαζί τους ότι αγόρασα σπίτι
«Η επικοινωνία με τους γονείς μου ήταν πάντα αρκετά ψυχρή, απόμακρη και αμήχανη.
Γι' αυτούς ήμουν μια απογοήτευση. Δεν σπούδασα αυτό που ήθελαν. Δεν παντρεύτηκα... Κι άλλα τόσα. Δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα στη ζωή μου που να μην με έχουν κρίνει αυστηρά.
Μέχρι και τα 40 μου χρόνια προσπαθούσα να κερδίσω την αγάπη και την αποδοχή τους. Δεν τα κατάφερα.
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν μοιράστηκα μαζί τους ότι αγόρασα σπίτι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αηδία και την απαξίωση στο βλέμμα τους.
''Τι θα το κάνεις; Αφού είσαι γεροντοκόρη'' ήταν τα λόγια τους.
Δεν τους έχω μιλήσει από τότε. Και ξέρετε κάτι; Ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Μόλις βγήκαν από τη ζωή μου, γνώρισα τι θα πει ευτυχία, αγάπη και σεβασμός.»
Εμανουέλα, 45 ετών
