Η παιδική μου ηλικία ήταν πάρα πολύ δύσκολη παρ’ ότι δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα. Ο πατέρας μου είχε – δόξα τω Θεώ – μια πολύ καλή δουλειά και το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο από καλούδια. Έλειπε όμως για μεγάλα διαστήματα και αυτό σήμαινε ότι εγώ μεγάλωνα κυρίως με τη μάνα μου.
Δυστυχώς, όταν εκείνος η έλειπε η μητέρα μου μεταμορφωνόταν. Τα πρώτα χρόνια όχι τόσο, αλλά καθώς μεγάλωνα, κι ενώ πια καταλάβαινα και ζητούσα περισσότερα, γινόταν όλο και πιο καταπιεστική, απαιτητική και χειριστική. Το βιώσα πιο έντονα στην εφηβεία μου, όταν – όπως όλα τα παιδιά – ήθελα να νιώσω την αγάπη και τη στήριξή της. Όχι μόνο δεν ήταν δίπλα μου στα δύσκολα, αλλά δεν έχανε ευκαιρία να με μειώνει, να με χειραγωγεί και να με πιέζει να γίνω μια μικρογραφία της.
Ευτυχώς, η σύντομη περίοδος κατάθλιψης που πέρασα δεν επηρέασε ριζικά τη σχέση μου με το διάβασμα. Έτσι, κατάφερα να περάσω σε σχολή που βρισκόταν σε μακρινή πόλη, κερδίζοντας την απόσταση που χρειαζόμουν. Από εκεί και πέρα, ήξερα ότι είμαι μόνη μου και έτσι πορεύτηκα. Ο πατέρας μου είχε προβλήματα υγείας και η μητέρα μου έπρεπε να είναι συνέχεια δίπλα του, οπότε, κατά κάποιον τρόπο με άφησε στην ησυχία μου.
Τα επόμενα χρόνια κύλησαν ήρεμα μεταξύ μας, επειδή εγώ δεν άφησα να με ξαναπλησιάσει. Όταν βρήκα κι εγώ τον άνθρωπό μου, όμως, έδειξε να χαίρεται και έκανε το πρώτο βήμα να έρθουμε πάλι κοντά, σαν μάνα και κόρη.
Σκέφτηκα πολύ πριν ανταποκριθώ, αλλά ήταν κάτι που είχε λείψει και σε μένα. Επίσης, μόλις είχα μάθει ότι περιμένω το πρώτο μου παιδί και ένιωθα ότι είναι μια καλή ευκαιρία να διορθώσω κάποιες καταστάσεις. Είχαμε χάσει τον πατέρα μου, η μητέρα μου ήταν ολομόναχη, ενώ και το παιδί μου θα ήταν καλό να έχει και τις δύο γιαγιάδες του κοντά.
Με πολύ επιφύλαξη, λοιπόν, επέτρεψα στη μητέρα μου να γίνει μέρος της ζωής μας. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Η τοξική γυναίκα που μου έκανε κάποτε τη ζωή κόλαση ήταν πλέον ήρεμη, ολιγαρκής και γεμάτη κατανόηση. Μου πήρε καιρό να το πιστέψω, αλλά ήταν αλήθεια. Η μάνα μου είναι πια άλλος άνθρωπος.
Το μεγαλύτερο κέρδος, βέβαια, από την απόφασή μου, ήταν για τα παιδιά μου – έχω δύο πλέον. Μαζί τους η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή, όπως πρέπει να είναι μια γιαγιά – και μια μαμά φυσικά, αλλά αυτό το εχω αφήσει πίσω μου. Με τα εγγόνια της είναι ένας σωστός άγγελος, τους κάνει όλα τα χατίρια και δεν τα πιέζει για το παραμικρό.
Το χαίρομαι πολύ, όπως χαίρομαι που πήρα τελικά τη σωστή απόφαση. Παράλληλα, όμως, με πιάνει και ένα παράπονο. Καμιά φορά, την χαζεύω να πλάθει κουλουράκια μαζί τους και σκέφτομαι πόσο πιο όμορφη θα ήταν ζωή και η σχέση μας, αν ήταν και μαζί μου έτσι εκείνα τα κρίσιμα χρόνια…
