Για όσους έχουν μικρά παιδιά και δεν ξέρουν τι να περιμένουν στο μέλλον, τα ψώνια με ένα εφηβάκι είναι κάπως έτσι:
Ξεκινάς το πρωί με πολύ καλή διάθεση, πρόθυμη να ξοδέψεις ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για να το ικανοποιήσεις. Ωστόσο, το πράγμα στραβώνει από πολύ νωρίς. Ενώ είστε στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας προς στην αγορά, το παιδί σου είναι κολλημένο στο κινητό και σε αγνοεί επιδεικτικά. Όσο κι αν προσπαθείς να του πιάσεις κουβέντα, να παίξετε όπως παλιά ή να τραγουδήσετε παρέα, εκείνο προτιμά να κάνει chat με τους φίλους του.
Η καλή σου διάθεση αρχίζει να εξατμίζεται, αλλά δεν πτοείσαι. Παρκάρεις, κατεβαίνετε από το αυτοκίνητο και αρχίζει ο Γολγοθάς.
Τα μαγαζιά που κάποτε ψωνίζατε σχεδόν όλα του τα ρούχα, δεν είναι πια της μόδας. Αν μάλιστα του προτείνεις να μπείτε να ρίξετε μια ματιά, σε κοιτά υποτιμητικά με ύφος που φωνάζει «μα, καλά, από ποιον αιώνα έχεις έρθει;». Ξεκινά, λοιπόν, ο ποδαρόδρομος σε αναζήτηση των μεγάλων νεανικών brand που φοράνε τα παιδιά της ηλικίας του. Μπαίνετε σε ΟΛΑ τα εφηβικά μαγαζιά, όπου θα δοκιμάσει ΟΛΑ τα ρούχα που ΔΕΝ θα του προτείνετε!
Αν του πεις «ωραία αυτή η μπλούζα», θα την απορρίψει αυτομάτως - ακόμα κι αν πριν μερικά δευτερόλεπτα τη ζαχάρωνε. Το γούστο σου είναι κριτήριο προς αποφυγή και δεν θα διστάσει να σου το δείξει με έναν μορφασμό αποδοκιμασίας, ακολουθούμενο από τη λέξη «Ίου...» που, απ' ότι φαίνεται, έχει γίνει πολύ τρεντ.
Τελικά, αφού δοκιμάσει σχεδόν όλα τα ρούχα του μαγαζιού, θα καταλήξει σε κάνα δυο με κοινά χαρακτηριστικά: όλα έχουν μαύρο χρώμα και τα σιχαίνεσαι! Αν είναι αγόρι, η επιλογή είναι τυχαία. Ό,τι πιάσει το χέρι του, αρκεί να μην έχει έγκρισή σου. Αν είναι κορίτσι, θα διαλέξει όλα τα ρούχα που η σχέση τιμής και ποσότητας υφάσματος είναι δυσανάλογη (όσο πιο λίγο ύφασμα, τόσο πιο ακριβά...).
Ακριβώς το ίδιο επαναλαμβάνεται όλη μέρα. Θα μπείτε σε όλα τα νεανικά μαγαζιά, στα οποία θα περάσετε περισσότερη ώρα από αυτή που ξόδεψες για να επιλέξεις νυφικό.
Καθ' όλη τη διάρκεια των αγορών σας, το προεφηβάκι σου είναι κολλημένα στο κινητό. Στέλνει φωτογραφίες με ρούχα στους κολλητούς για μια 2η γνώμη, βγάζει σέλφι σε όλους τους καθρέφτες που συναντά και κάνει σαν να μην υπάρχεις. Για την ακρίβεια, σου απευθύνει τον λόγο μόνο όταν πρόκειται να πληρώσεις, πετώντας λέξεις όπως «delulu», «cringe» και «scizo» που δεν καταλαβαίνεις καν τι σημαίνουν. Και να σε βρίζει, δηλαδή, δεν παίρνεις χαμπάρι...
Αρκετές ώρες μετά, κι αφού έχετε κάνει μια στάση σε γνωστό φαστφουντάδικο για μεσημεριανό, έρχεται η ώρα της επιστροφής. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο με πρησμένα πόδια και ιδρωμένα ρούχα, έχοντας μία και μόνη αγωνία την οποία εκφράζεις δυνατά: «Είσαι ικανοποιημένος/η; Σου άρεσαν τα ρούχα που πήρες;». Κι ενώ περιμένεις αγκαλιές, φιλιά και ενθουσιασμένα «ευχαριστώ» όπως παλιά, η απάντηση που παίρνεις δεν είναι καν μια ολοκληρωμένη πρόταση: «Ναι, νταξ...».
«"Ναι, νταξ..."; Με έχεις όλη μέρα και με τρέχεις, χάλασα τα λεφτά για τη ΔΕΗ, μου έχεις σπάσει τα νεύρα, με έχεις κάνει να αισθάνομαι το λιγότερο 120 χρονών και μου λες ένα ξερό "ναι νταξ...";» σκέφτεσαι αγανακτισμένη, αλλά δεν λες τίποτα. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, βάζεις μπροστά τη μηχανή και ξεκινάς για το σπίτι.
Του χρόνου πάλι, που θα έχει μπει στην εφηβεία.
Σημείωση: το παρακάτω βίντεο της 5 minutes mum που ανακάλυψα τυχαία, με εκφράζει απόλυτα:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
