Δεν πέρασε πολύ ώρα, και τα δύο πηγαδάκια είχαν πιάσει τα αγαπημένα τους θέματα: οι μαμάδες περιέγραφαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τη μέρα που γέννησαν τα παιδιά τους, και οι μπαμπάδες ιστορίες από τον στρατό.
Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό... Όταν συγκεντρώνονται πολλοί γονείς που δεν έχουν μεγάλη οικειότητα μεταξύ τους, συνήθως χωρίζονται σε μαμάδες - μπαμπάδες και η κουβέντα καταλήγει πάντα στον τοκετό και στον στρατό. Γιατί; Επειδή είναι θέματα ασφαλή, που δεν χωράνε συγκρούσεις, και αποτελούν κοινές εμπειρίες για όλους.
Και μπορεί να μην αντιλαμβάνομαι γιατί οι ιστορίες του στρατού προκαλούν τόση συγκίνηση, αλλά για τον τοκετό ξέρω πως είναι μια εμπειρία που δεν φεύγει ΠΟΤΕ από το μυαλό μας!
Ακόμα κι αν ξεχάσουμε λεπτομέρειες από τα βρεφικά και νηπιακά τους χρόνια, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να θυμηθούμε πότε έκανε τα πρώτα του βήματα ή ποια ήταν η πρώτη του λεξούλα, θα θυμόμαστε πάντα τη μέρα που το φέραμε στον κόσμο. Πότε μιας έπιασαν οι πόνοι, πώς πήγαμε στο μαιευτήριο, όλες τις συζητήσεις με τον γυναικολόγο και τις μαίες, πόση ώρα πέρασε μέχρι να γεννήσουμε και, φυσικά, τη μαγική στιγμή που ακούσαμε το πρώτο κλάμα του μωρού μας.
Περισσότερο απ΄ όλα, όμως, θυμόμαστε τη στιγμή που κρατήσαμε πρώτη φορά το αγγελούδι μας αγκαλιά. Εκείνα το λιγοστά λεπτά πριν μας το πάρουν για να του κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις.
Εκείνα τα λιγοστά λεπτά που αρκούν για να συνειδητοποίησες ότι πρώτη φορά στη ζωή σου αγαπάς τόσο δυνατά κάποιο άλλο πλάσμα.
Εκείνα τα λιγοστά λεπτά που αντιλαμβάνεσαι ως διά μαγείας πως, από δω και πέρα, θα ζεις και θα αναπνέεις γι' αυτό.
Εκείνα τα λιγοστά λεπτά που έρχονται και αλλάζουν τη ζωή σου 180 μοίρες! Φέρνουν τα πάνω κάτω και ξαφνικά ζεις με την καρδιά σου έξω από το σώμα σου, ανησυχείς συνέχεια για το μωρό σου, δεν χορταίνεις να το κοιτάς και λαχταράς αν είσαι δίπλα του μέρα και νύχτα.
Εκείνα τα πρώτα λεπτά με το νεογέννητο μωρό σου, οι πόνοι του τοκετού και η αγωνία γι' αυτό που έρχεται μένουν για πάντα ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Με έναν τρόπο σε καθορίζουν, σε αλλάζουν, σε μετατρέπουν από «παιδί» σε «ενήλικα».
Ίσως αυτό να είναι και το κοινό τους με το στρατό. Είναι και οι δυο εμπειρίες που σε ωριμάζουν απότομα και σε ενηλικιώνουν. Μέσα σε λίγες στιγμές, συνειδητοποιείς πως ήρθε η ώρα να σταθείς στα πόδια σου και να αναλάβεις τις ευθύνες σου, χωρίς δικαιολογίες, παιδιάσματα και εγωισμούς.
