Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που με πρόσχημα την «ειλικρίνεια» γίνονται κακεντρεχείς, δεικτικοί και αγενείς. Είναι διαφορετικό να πεις σε κάποιον ότι σου άρεσαν καλύτερα τα μαλλιά σου μακριά, από το να του πεις ότι το νέο σου κούρεμα σου προσθέτει 20 χρόνια.
Καταλαβαίνετε τη διαφορά; Φαντάζομαι πως ναι. Στη μία περίπτωση λες την άποψή σου (γιατί πρόκειται για την δική σου, υποκειμενική άποψη) χωρίς να πληγώσεις τον συνομιλητή σου, ενώ στη δεύτερη εκφράζεις ένα δεικτικό και οριακά προσβλητικό σχόλιο.
Είναι ο κλασικός τύπου ανθρώπου που ανοίγει το στόμα του μόνο για να πει κακία. Κι αν δεν ξέρετε για ποιον μιλάω, είναι αυτός που –είτε επειδή δεν είναι ικανοποιημένος από τη ζωή του, είτε επειδή κουβαλάει ένα σωρό ανασφάλειες- όταν ανοίγει το στόμα του, το κάνει σχεδόν πάντα για να πει κάτι κακό. Όχι απαραίτητα επικριτικό ή προσβλητικό… απλά κακό.
Για παράδειγμα, όταν όλοι συζητούν ενθουσιασμένοι για μια ταινία, θα πει ότι η τάδε «κακογέρασε». Όταν αναφέρεται ένα πρόσωπο, σπεύδει να επισημάνει κάποιο ελάττωμά του. Όταν όλοι θαυμάζουν τη νοστιμιά ενός πιάτου, αυτός θα πει ότι «με τόση ζάχαρη στη σάλτσα, στο ΄κανα κι εγώ».
Κακά σχόλια, δυσοίωνες υποθέσεις και μαύρισμα ψυχής. Κι όταν του επισημαίνεις ότι γίνεται αγενής, εκείνος σε κοιτάει με έκπληκτα μάτια λέγοντάς σου «μα είμαι απλώς ειλικρινής!».
Άλλο ειλικρίνεια, άλλο αγένεια
Όχι, φίλε μου. Αυτό δεν είναι ειλικρίνεια, είναι αγένεια. Πρώτα απ' όλα, δεν σου ζήτησε κανείς τη γνώμη σου, άρα δεν είναι ανάγκη να την πεις και μάλιστα κρίνοντας τους άλλους με τον πιο σκληρό τρόπο. Δεύτερον, η ειλικρίνεια δεν είναι ταυτόσημη με την κακία - αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η πρόθεση και ο τρόπος που εκφράζεσαι.
Και τρίτον και σημαντικότερο, όλοι έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που μας αγαπάνε (τους γονείς μας, την κολλητή μας ή τον σύντροφό μας) και μας λένε την αλήθεια για να μας προστατεύσουν. Πίσω από τη δική τους αλήθεια, όμως, υπάρχει νοιάξιμο και έγνοια και, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό που θα ακούσουμε, δεν μας πληγώνει γιατί είναι ειπωμένο με τρυφερότητα και αγάπη.
Αυτό που σίγουρα δεν θέλουμε, όμως, είναι ο άνθρωπος που όταν ανοίγει το στόμα του, στάζει φαρμάκι. Συνήθως, κρύβεται πίσω από το ότι «εγώ στα λέω επειδή είμαι φίλη σου», ωστόσο γίνεται επικριτική, χλευάζοντας οποιαδήποτε επιλογή δεν τη βρίσκει σύμφωνη. Είναι η επιτομή του αρνητισμού και δεν θα διστάσει να σε μειώσει μπροστά στους άλλους και μετά να σου πει ότι δεν το έκανε επίτηδες.
Κανείς δεν είναι «κακός» εκ πεποιθήσεως
Κανείς δεν είναι κακός εκ πεποιθήσεως. Πίσω από κάθε ελάττωμα βρίσκεται μια τουλάχιστον ικανοποιητική εξήγηση –ο «τραμπούκος» έχει «τραμπουκιστεί», ο «μικρόψυχος» δεν έχει πάρει αγάπη, ο κουτσομπόλης μεγάλωσε μέσα στο κουτσομπολιό. Κι αυτός που γίνεται αγενής νομίζοντας πως λέει την αλήθεια, σίγουρα κρύβει τις δικές του ανασφάλειες.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κακοί και, ίσως, να μην έχει και κακές προθέσεις (ποιος ξέρει...). Δεν έχουν διαλέξει επίτηδες να «δηλητηριάζουν» τη χαρά ή τις ζωές των υπολοίπων. Ενδεχομένως να μην καταλαβαίνουν καν ότι το κάνουν.
Ωστόσο, όσο κι αν θέλουμε να τους δικαιολογήσουμε, η ζωή είναι μικρή για να τους έχουμε κοντά μας. Μη βιαστείτε να τους μισήσετε με πάθος ή να τους σταυρώσετε. Απλά πάρτε τις αποστάσεις σας για το καλό σας. Η ζωή, εκτός από μικρή είναι και ωραία, και δεν χρειάζεται να είναι συνεχώς δίπλα μας κάποιος που δεν μπορεί να το δει αυτό.
