Η επιβράβευση είναι πιο αποτελεσματική από την τιμωρία
Πολλά παιδιά έχουν να μάθει να τραβούν την προσοχή μόνο όταν συμπεριφέρονται άσχημα, με αποτέλεσμα να βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό είτε όταν θέλουν να κερδίσουν κάτι είτε όταν αποζητούν το ενδιαφέρον των γονιών τους. Για να το αλλάξετε αυτό, αρκεί να κάνετε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάνατε μέχρι σήμερα.
Με πιο απλά λόγια, αρχίστε να δείχνετε αδιαφορία σε μια κακή συμπεριφορά του παιδιού (για παράδειγμα την έντονη γκρίνια), και επιβραβεύστε το κάθε φορά που συμπεριφέρεται σύμφωνα με τους κανόνες και τα όρια που έχετε βάλει (π.χ. όταν ετοιμάζεται γρήγορα για το σχολείο, λέει «ευχαριστώ» ή μοιράζεται τα παιχνίδια του με τα αδερφάκια του). Σε μια πιθανή επιθετική συμπεριφορά, αντί να προβείτε σε κάποια αυστηρή τιμωρία, εξηγείστε του με ηρεμία το λάθος του και βρείτε μαζί νέους τρόπους να εκτονώνει και να διαχειρίζεται τον θυμό του.
Μα θυμάστε πως στη την θετική διαπαιδαγώγηση δεν έχει σημασία πόσο μικρή ή φαινομενικά ασήμαντη είναι η καλή συμπεριφορά του παιδιού. Το σημαντικό είναι ότι αυτού του είδους η στρατηγική αντικαθιστά την τιμωρία και χτίζει τα θεμέλια για μια όμορφη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ παιδιού και γονέα μια . Αν καθαρίζουν το δωμάτιό τους, αγκαλιάζουν το αδερφάκι τους, κάνουν τις δουλειές τους χωρίς να του το ζητήσει κανείς ή κλείνουν την τηλεόραση όταν είναι ώρα, επιβραβεύστε την πρωτοβουλία τους με ένα μεγάλο «μπράβο» και μια ζεστή αγκαλιά.
Η πειθαρχία συμβαδίζει με την αγάπη
Είναι εύκολο να χάσει κανείς την υπομονή του με ένα παιδί που έχει βγει εκτός ελέγχου, αλλά, ως ενήλικας, έχει την ευθύνη να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να θέσει νέα όρια με νηφαλιότητα και αγάπη. Μπορεί αυτό να είναι δύσκολο, ειδικά όταν είμαστε κουρασμένοι, αλλά το αυστηρό ύφος και οι διαταγές κάνουν το πρόβλημα χειρότερο.
Όταν διατάζουμε κάποιον να κάνει κάτι, δεν του δίνουμε την ευκαιρία να σκεφτεί αυτό που του είπαμε. Αντίθετα, οι μόνοι τρόποι με τους οποίους μπορεί να απαντήσει είναι είτε να υπακούσει είτε να μην υπακούσει! Ακόμα κι αν προσθέσουμε τη λέξη «παρακαλώ» στην πρόταση, η διαταγή παραμένει διαταγή.
Αντί να χρησιμοποιείτε εντολές, δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε φράσεις που εκφράζουν την επιθυμία ή την ανάγκη σας. Για παράδειγμα, πείτε «Χρειάζομαι πραγματικά να φορέσεις τα παπούτσια σου για να φύγουμε για το σχολείο». Μια άλλη τεχνική είναι η εξής: αντί να πείτε «Σκουπίστε το χαλί», πείτε «Υπάρχουν ψίχουλα στο πάτωμα».
Τηρείτε πάντα τις επιπτώσεις που υπόσχεστε
Οι γονείς συχνά κάνουν το λάθος να απειλούν τα παιδιά τους με επιπτώσεις που τελικά δεν εφαρμόζουν. Με αυτό τον τρόπο, τα διδάσκουν ότι δεν χρειάζεται να τους υπακούν, αφού οι επιπτώσεις μένουν πάντα στα λόγια.
Αντί να εκτοξεύετε κενές απειλές προκειμένου να σας υπακούσει το παιδί, ορίστε ξεκάθαρα όρια και θέστε επιπτώσεις που μπορείτε να υλοποιήσετε. Αντί να πείτε κάτι βαρύγδουπό όπως «αν δεν στρώσεις το κρεβάτι σου δεν θα ξαναβγείς από το σπίτι», προτιμήστε να πείτε «Αν δεν στρώσεις το κρεβάτι σου, δεν θα μπορέσουν να έρθουν οι φίλοι σου στο σπίτι για να παίξετε».
Η πρώτη επίπτωση είναι μη πραγματοποιήσιμη (το ξέρετε τόσο εσείς όσο και το παιδί), ενώ η δεύτερη είναι μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Αρκεί να επιμείνετε και να μην την πάρετε πίσω όταν θα αρχίσουν τα παρακάλια και τα κλάματα!
Όχι, δεν χρειάζεται να λέμε το ίδιο πράγμα 100 φορές!
Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, λένε, και είναι χαρά μας να επαναλαμβάνουμε σε ένα παιδί οδηγίες ή κανόνες μέχρι να τους εμπεδώσει. Εάν, όμως, αρχίζουμε να επαναλαμβανόμαστε απλά και μόνο επειδή το παιδί δεν υπακούει, τότε εκνευριζόμαστε., με αποτέλεσμα να καταλήξουμε σε έναν ανεπιθύμητο καβγά.
Το καλύτερο σε αυτή την περίπτωση είναι να πούμε στο παιδί αυτό που χρειαζόμαστε μία με δύο (άντε τρεις!) φορές, κι αν δεν μας υπακούσει, περνάμε κατευθείαν στην επίπτωση τις πράξης του. Παράδειγμα:
Βήμα 1ο: «Χρειάζομαι να στρώσεις το κρεβάτι σου τώρα γιατί όπου να' ναι έρχονατι οι φίλοι σου».
Βήμα 2ο: ««Αν δεν στρώσεις το κρεβάτι σου τώρα, δεν θα μπορέσουν να έρθουν οι φίλοι σου για να παίξετε»
Βήμα 3ο: τηλέφωνο στους φίλους για να ακυρώσεις την πρόσκληση. Ίσως ακούγεται σκληρό, αλλά είναι ο καλύτερος και πιο δίκαιος τρόπος να καταλάβουν ότι οι πράξεις τους έχουν συνέπειες, χωρίς να πληγωθούν από ενδεχόμενες φωνές και τιμωρίες των γονιών.
Κρατήστε χαμηλά... ντεσιμπέλ
Όταν υψώνουμε τη φωνή μας, τα παιδιά φοβούνται και νιώθουν ότι βρίσκονται σε κίνδυνο. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούν να εστιάσουν στα λόγια μας γιατί σκέφτονται πώς θα προστατευθούν, οπότε όχι μόνο δεν τους περνάμε το μήνυμα που θέλουμε αλλά παράλληλα τραυματίζουμε και τη μεταξύ μας σχέση.
Επιπλέον, όταν ακούν τον θυμό στη φωνή ενός γονέα, μπορεί να θυμώσουν και τα ίδια. Αντί για μια εποικοδομητική συζήτηση, λοιπόν, στην οποία και τα δύο μέρη κατανοούν την προοπτική του άλλου και συνεργάζονται για την εξεύρεση μια πιθανής λύσης, αντιμετωπίζουμε κλιμακούμενες φωνές και από τις δύο πλευρές.
Αντί να βάλετε τις φωνές, λοιπόν, γίνετε δημιουργικοί και καταλήξετε σε μια win win συμφωνία. Για παράδειγμα, αντί να αρχίσετε το καθημερινό τροπάρι για το διάβασμα που συνήθως καταλήγει σε μια μαμά να τσιρίζει κι ένα παιδί να κλαίει, δοκιμάστε να πείτε: «Τι θα έλεγες αν έπαιζες 20 λεπτά PlayStation πριν ξεκινήσεις διάβασμα; Θα είσαι πιο ξεκούραστος;». Ή, ακόμα καλύτερα, πείτε το αντίστροφο: «Αν συγκεντρωθείς και τελειώσεις στην επόμενη ώρα, θα σου μείνει χρόνος να παίξεις με το PlayStation πριν φύγουμε για το κολυμβητήριο».
Και για να επιστρέψουμε από εκεί που ξεκινήσαμε, το παιδί που δεν ακούει με τίποτα είναι κατά βάθος ένα υπάκουο παιδί που είναι κατά βάθος ένα υπάκουο και ήρεμο παιδί αλλά δεν έχετε βρει τον κατάλληλο τρόπο για να επικοινωνήσετε μαζί του. Να θυμάστε πως στην ανατροφή των παιδιών δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο! Ζήστε το ταξίδι της γονεϊκότητας με αγάπη, υπομονή και προσαρμοστικότητα.
Πηγή: exploringyourmind.com
