Το να είσαι γονιός σου επιτρέπει -μάλλον σε αναγκάζει- να ζεις τη στιγμή. Τα νήπια είναι ευέξαπτα, επίμονα, τρυφερά, και αν μοιάζουν με την κόρη μου, είναι επίσης απίστευτα ομιλητικά.
Οι εναλλαγές της διάθεσής τους είναι τρομακτικές. Άλλοτε είναι τρυφερά, άλλοτε ζιζάνια. Μερικές φορές, αν είναι πολύ ήσυχα (το είδος της ησυχίας που ένας γονιός έχει να βιώσει από τότε που δεν ήταν γονιός), η καταστροφή σίγουρα σου έχει χτυπήσει την πόρτα. Όλο και κάποια ζημιά θα έχει γίνει! Ωστόσο, με έναν μοναδικό τρόπο, αυτά τα μικρά ανθρωπάκια έχουν να μας διδάξουν πολλά, όπως:
Να είμαστε... ατρόμητοι!
Τα νήπια σε αυτή την ηλικία δεν έχουν κατανοήσει πλήρως την έννοια του φόβου. Τα ζηλεύω γι' αυτό το έμφυτο χαρακτηριστικό τους. Όσες φορές κι αν πέσει ή μελανιάσει η κόρη μου, συνεχίζει να προσπαθεί. Ως ενήλικας, πιστεύω ότι θα ήταν καλό να υιοθετήσω αυτό το χαρακτηριστικό και να το εφαρμόσω στη δική μου ζωή. Θα πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ να πετύχω τους στόχους μου, ανεξάρτητα από τις πτώσεις που θα βιώνω στην πορεία.
Κυνηγήστε αυτό που θέλετε. Θαυμάζω την αποφασιστικότητά της κόρης μου να κυνηγάει αυτό που θέλει. Μακάρι να αποκτήσω και εγώ την επιμονή της για να πετυχαίνω όλα όσα έχω βάλει στο μυαλό μου.
Να είμαστε αισιόδοξοι
Πρόσφατα, ταξίδεψα σε όλη τη χώρα με την κορούλα μου. Ήταν το πρώτο μας ταξίδι χωρίς τον μπαμπά της. Όπως καταλαβαίνετε είχα άγχος για τα πάντα σε αντίθεση με εκείνη που ήταν άνετη και χαλαρή. Στο αεροδρόμιο χαιρετούσε οποιονδήποτε έβλεπε μπροστά της και δεν έχανε το χαμόγελό της.
Το νόημα αυτής της ιστορίας είναι ότι ακόμη και ένα άγνωστο περιβάλλον, το μικρό μου προσέγγιζε όλους όσους συναντούσε και κάθε εμπόδιο με ακλόνητη αισιοδοξία. Εκτιμώ αυτή την αισιοδοξία και μπορώ να την εφαρμόσω στη δική μου στάση ζωής, κάνοντας τη μέρα μου λίγο πιο φωτεινή και λίγο πιο... χιουμοριστική.
Να μένουμε «πάντα παιδιά»
Η ενηλικίωση είναι κάτι για οποίο ποτέ δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι, αφού ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε το παιχνίδι. Μοιάζει με τη στιγμή που ενώ παίζουμε στην πλατεία – ανέμελα παιδιά – ακούμε τη φωνή των γονιών να μας ειδοποιεί πως ήρθε η ώρα να φύγουμε. Κι έτσι απλά, ξεχνάμε πως είναι να παίζεις αδιάκοπα και να μην παίρνεις τίποτε στα σοβαρά.
Τα παιδιά, πάλι, βρίσκονται ακόμη στην πλατεία και χαίρονται το παιχνίδι τους και η στιγμή που θα σταματήσουν για τα καλά αργεί πολύ. Δεν παίρνουν τίποτε στα σοβαρά γιατί, πολύ απλά, δεν χρειάζεται και ό,τι κάνουν είναι για την ευχαρίστησή τους πρώτα πρώτα. Οι φίλοι τους είναι σύντροφοι στη διασκέδαση και όλοι μαζί φτιάχνουν τον δικό τους κόσμο όπου τα πάντα είναι παιχνίδι. Και το μόνο που χρειάζονται είναι η φαντασία τους που είναι ανεξάντλητη.
Να είμαστε ευτυχισμένοι!
Ένα από τα πράγματα που μας βαραίνουν καθώς μεγαλώνουμε είναι και ο αντίκτυπος που έχουν οι επιλογές, η συμπεριφορά ή η διάθεσή μας στους ανθρώπους που αγαπάμε. Κοινώς, δεν είναι εύκολο να είμαστε ευτυχισμένοι όταν νιώθουμε πως δεν επιδρούμε θετικά στις ζωές των άλλων, πόσο μάλλον όταν καμιά φορά συμβαίνει το αντίθετο.
Τα παιδιά είναι η προσωποποίηση της χαράς και της ανεμελιάς, σκορπούν γύρω τους γέλια και φωνές και μαλακώνουν τις καρδιές των ανθρώπων. Κι αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν ή να το εκφράσουν με λόγια, σίγουρα εισπράττουν με κάποιον τρόπο την ανταπόδοση από τον θετικό αντίκτυπο που έχουν στους άλλους. Κοντολογίς, κάνουν τους άλλους ευτυχισμένους και αυτό δεν μπορεί παρά να κάνει κι εκείνα ευτυχισμένα.
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
