Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτές τις συμπεριφορές των παιδιών, κρύβεται άφθονο στρες. Μπορεί να έχουν κινητό, tablet, play station και δεκάδες παιχνίδια αλλά τους λείπει η επαφή με τη φύση, η ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις και το δικαίωμα στο λάθος. Τα σημερινά παιδιά, εκτός από περισσότερα υλικά αγαθά έχουν και περισσότερο άγχος απ’ ότι εμείς στην ηλικία τους, επειδή έχουν αλλάξει οι κοινωνικές συνθήκες.
Εκτίθενται σε πληροφορίες που δεν είναι για την ηλικία τους
Η τεχνολογία είναι πλέον ένα μεγάλο κομμάτι στη ζωή των παιδιών μας. Από πολύ νωρίς εξοικειώνονται με συσκευές όπως το κινητό και το tablet και πολύ γρήγορα αποκτούν πρόσβαση σε μια πληθώρα πληροφοριών, τις οποίες όμως δεν είναι σε θέση να φιλτράρουν και να διαχειριστούν.
Κλιματική αλλαγή, βιασμοί, ξυλοδαρμοί, φτώχεια, οικονομική κρίση, γυναικοκτονίες, πόλεμοι και αδικία είναι μόνο μερικά από τα θέματα που περνούν μπροστά από τις οθόνες τους και τα οποία τους προκαλούν άγχος για τον κόσμο που τους περιμένει όταν ενηλικιωθούν. Είναι γεγονός πως τα αποτρόπαια εγκλήματα και η ανασφάλεια δεν συμβαίνουν πρώτη φορά σήμερα, όμως η δική μας γενιά ήταν πιο προστατευμένη από τέτοιες ειδήσεις κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε την παιδικότητά μας με περισσότερη ανεμελιά και αισιοδοξία.
Μεγαλύτερο άγχος επαγγελματικής αποκατάστασης
Όταν είμασταν εμείς παιδιά, το μεγάλο μας άγχος ήταν να περάσουμε σε μια καλή σχολή που θα μας εξασφάλιζε ένα όμορφο μέλλον. Σίγουρα οι Πανελλήνιες ήταν εξαιρετικά αγχωτικές και αρκετοί έχουμε ακόμα εφιάλτες από τις συγκεκριμένες εξετάσεις, όμως τα σημερινά παιδιά βιώνουν ένα ακόμα μεγαλύτερο (σχεδόν αβάσταχτο) άγχος: αυτό της επαγγελματικής αποκατάστασης.
Ακόμα κι αν καταφέρουν να περάσουν στο Πανεπιστήμιο, εξακολουθούν να νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον τους. Αισθάνονται πως κανένα πτυχίο και κανένα μεταπτυχιακό δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μια καλή δουλειά, με αξιοπρεπή μισθό και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Νιώθουν τη ματαιότητα από πολύ νωρίς η οποία, μάλιστα, συχνά γίνεται τροχοπέδη στην πρόοδό τους.
Διαπροσωπικές σχέσεις στα Μέσα Κοινωνικές Δικτύωσης
Ο μόνος τρόπος να καταλάβουμε το καθημερινό άγχος που κουβαλούν τα σημερινά παιδιά λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι να μπούμε στον κόσμο τους και να τα ακούσουμε. Οι διαπροσωπικές τους σχέσεις δεν περιορίζονται στις ώρες του σχολείου, στη βόλτα στην πλατεία ή στο πάρτι που θα πάνε το βράδυ του Σαββάτου. Αντίθετα, νιώθουν εκτεθειμένα ανά πάσα ώρα και στιγμή, καθώς κρίνονται 24/7 μέσω του Instagram η του TikTok.
Ζουν με την αγωνία μήπως διαρρεύσουν τα προσωπικά μηνύματα που ανταλλάσσουν, αν η φωτογραφία που ανέβασαν θα έχει ανταπόκριση ή αν θα γίνει αιτία χλευασμού ή μήπως αναρτήσουν κάτι «λάθος» που θα τους στερήσει τη δημοφιλία τους. Και φυσικά, παραμονεύει πάντα ο φόβος του διαδικτυακού μπούλινγκ και των διαδικτυακών εκβιασμών.
Δεν παίζουν στη φύση και στον δρόμο
Η επαφή με τη φύση και το παιχνίδι στη γειτονιά ή το κοντινό πάρκο, έχουν ευεργετικές ιδιότητες στην ψυχολογία των παιδιών. Ειδικοί από τους τοµείς της ιατρικής, της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής υποστηρίζουν τη µεγάλη σηµασία του παιχνιδιού για τη υγεία, την ανάπτυξη και τη µάθηση των παιδιών καθώς δεν βοηθά µόνο σε ατοµικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό.
Εμείς, ευτυχώς, προλάβαμε τη ζύμωση με άλλα παιδιά στη γειτονιά, αλλά τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά γι' αυτή τη γενιά. Από τη στιγμή που ξεκινάει το σχολείο, το πρόγραμμά τους είναι εξαιρετικά φορτωμένο και δεν τους μένει αρκετός χρόνος για παιχνίδι. Ακόμα και τον ελεύθερο χρόνο τους, όμως, συνήθως τον περνούν κλεισμένα στο σπίτι μπροστά από μια οθόνη αντί να βγουν στον δρόμο και να βρεθούν με τους φίλους τους.
Μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που αδιαφορεί για την ουσία
Ζούμε σε μια κοινωνία που προτιμά τη φλυαρία έναντι της ουσίας και τις γρήγορες ενημερώσεις έναντι της λεπτομερούς ανάλυσης. Βουτηγμένοι κι εμείς στα κινητά μας τηλέφωνα, μάθαμε να καταναλώνουμε πληροφορίες χωρίς πρώτα να τις αξιολογούμε, να τις συζητάμε και να τις «χωνεύουμε». Οι εύκολες συγκρούσεις και οι άσκοπες επιθέσεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Η ουσιαστική προσωπική επαφή απουσιάζει αισθητά και τα παιδιά δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, να ακουμπήσουν τις ανησυχίες τους και να νιώσουν πιο ανάλαφρα και χαρούμενα.
Τι μπορούμε να κάνουμε
Ως γονείς, αφήνουμε τα τηλέφωνά μας στην άκρη και ασχολούμαστε με τα παιδιά μας ουσιαστικά. Ένα λουλούδι, ένα χαμόγελο, μια εκ βαθέων συζήτηση ή μια βόλτα στο πάρκο θα τα βοηθήσουν να μας εμπιστευτούν, να μας μιλήσουν και να αποβάλουν το άγχος με το οποίο είναι φορτωμένα.
Γαργαλήστε τα, κρύψτε ένα μήνυμα αγάπης στο κολατσιό για το σχολείο, χορέψτε μαζί τους, τραγουδήστε και παίξτε μέχρι τελικής πτώσης. Προσπαθήστε να τρώτε όλοι μαζί χωρίς οθόνες και συζητήστε για όσα τα απασχολούν με ηρεμία και νηφαλιότητα. Το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά είναι νιώσουν και πάλι ασφάλεια. Και την ασφάλεια αυτή, τουλάχιστον μέχρι να μπουν στην εφηβεία, μπορούν να τους τη δώσουν κυρίως οι γονείς τους.
