Τα δύσκολα ήταν μπροστά μας αλλά δεν το ήξερα ακόμα. Μετά το δεύτερο παιδί, η απόδοσή μου στη δουλειά δεν ήταν η ίδια με πριν. Δεν ήθελα πια να δουλεύω 12 ώρες την ημέρα και όσο ήμουν στο γραφείο, σκεφτόμουν τα μωρά μου στο σπίτι. Όταν με φώναξε ο διευθυντής μου να μου ανακοινώσει την απόλυσή μου, δεν έπεσα από τα σύννεφα
Τότε με τον άντρα μου το είδαμε σαν «σημάδι». Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να μείνω σπίτι με τα παιδιά, ενώ παράλληλα θα γλυτώναμε και τα χρήματα που δίναμε σε νταντάδες και ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς. Στην αρχή ήμουν ενθουσιασμένη με αυτή την εξέλιξη, παρόλο που ο μισθός του άντρα μου ήταν μικρότερος από τον δικό μου.
Μέσα σε έναν χρόνο, ο αποταμιευτικός μου λογαριασμός άρχισε να μικραίνει. Όλο αυτό το διάστημα, ο μισθός του άντρα μου παραμένει ίδιος ενώ όλα τα υπόλοιπα έχουν ακριβύνει. Η μόνη μας συζήτηση μέσα στο σπίτι είναι πώς θα τα βγάλουμε πέρα οικονομικά, παρόλο που δεν κάνουμε την παραμικρή σπατάλη την οποία θα μπορούσαμε να περιορίσουμε.
Έχουμε σταματήσει να ταξιδεύουμε, δεν τρώμε σχεδόν ποτέ έξω και ψωνίζουμε από 3 διαφορετικά σούπερ μάρκετ για να μειώσουμε τα έξοδα του σπιτιού.
Σήμερα, η μεγάλη μου κόρη κοντεύει τα 3 και η μικρή μόλις έγινε ενός. Παρόλο που βρίσκονται στην καλύτερη ηλικία, δυσκολεύομαι να περάσω ανέμελο χρόνο μαζί τους. Το άγχος μου για τα λεφτά είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορώ να απολαύσω τον χρόνο μου μαζί τους. Τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου, σκεφτόμαστε συνέχεια τον λογαριασμό της ΔΕΗ, το σούπερ μάρκετ, την επίσκεψη στον παιδίατρο και αν θα βγει ο μήνας, χάνοντας πολύτιμες στιγμές όχι μόνο με τα παιδιά μας, αλλά και μεταξύ μας.
Ακόμα κι αν βρω δουλειά, το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου θα πηγαίνει σε σχολεία και νταντάδες. Είμαι σε απόγνωση και χρειάζομαι κάτι να με ταρακουνήσει. Κάτι να με ηρεμήσει από το άγχος των χρημάτων και επιτέλους να απολαύσω την οικογένειά μου - την οικογένεια που πάντα ονειρευόμουν να έχω.
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
