Για να είσαι καλή μαμά, πρέπει να είσαι παράλληλα σεφ, σοφέρ, διασκεδαστής, νοσοκόμα, καθαρίστρια, γραμματέας, βοηθός εκπαιδευτικού, baby sitter, ψυχολόγος, διαιτητής και άλλα πολλά επαγγέλματα που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι θα κάνεις.
Γενικά, το να είσαι μαμά πλήρους απασχόλησης, και ειδικά αν έχεις 3 μικρά παιδιά όπως εγώ, δεν είναι πάντα ούτε εύκολο ούτε διασκεδαστικό. Υπάρχουν μέρες που θες είναι να ουρλιάξεις από απόγνωση, νύχτες που κλαις κρυφά στο μπάνιο από εξάντληση και στιγμές που δεν αισθάνεσαι το σώμα σου από την κούραση.
Πρέπει να διαχειριστείς τα παιδιά που τσακώνονται, τα παιδιά που ξεσπάνε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, το οικογενειακό πρόγραμμα που γίνεται όλο και πιο περίπλοκο, το διάβασμα, τους γιατρούς, την καλύτερη δυνατή εκπαίδευσή τους, την ψυχαγωγία τους, την κοινωνικοποίησή της, να τους μάθεις να είναι ευγενικά, να έχουν αξίες, να προσφέρουν, να ξεπερνούν τους φόβους τους (και συχνά τον εαυτό τους), να έχουν αυτοπεποίθηση και μια μέρα να ανοίξουν τα φτερά τους με ασφάλεια.
Παράλληλα, πρέπει να κρατάς σε μία τάξη το σπίτι, να υπάρχει πάντα φαγητό στο τραπέζι, να έχεις γεμάτα τα ντουλάπια και το ψυγείο χωρίς να ξεπερνάς το οικογενειακό budget, να πλένεις και να σιδερώνεις τα ρούχα τους, να υπάρχουν πάντα καινούρια παιδικά βιβλία στη βιβλιοθήκη, να ενημερώνεσαι για οτιδήποτε νέο κυκλοφορεί σε μουσική, ρούχα ή τάσεις για να έχεις κοινά μαζί τους, να είσαι διαθέσιμη όταν θέλουν να σου μιλήσουν για τα προβλήματά τους και, φυσικά, να είσαι πάντα πρόθυμη για αγκαλίτσες και φιλάκια .
Όπως καταλαβαίνετε, το να είσαι μαμά είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Το να είσαι μαμά πλήρους απασχόλησης, είναι και δύσκολη και μοναχική δουλειά, αφού τις περισσότερες ώρες της ημέρας είσαι αποκλειστικά με ανήλικα χωρίς να μπορείς να κάνεις μια συζήτηση ενηλίκων.
Όλα τα παραπάνω, όμως, τα κάνω με χαρά επειδή ξέρω πως είναι για το καλό των παιδιών μου. Με δυσκολεύουν μόνο τη στιγμή που συμβαίνουν κι έπειτα τα ξεχνάω σαν να μην έγιναν ποτέ.
Αυτό που δυσκολεύει πραγματικά όμως, που δεν μπορώ να ξεπεράσω και συχνά με κάνει να κλαίω με αναφιλητά, είναι η δυσπιστία κάποιων για τις προθέσεις μου ή η αποδοκιμασία τους επειδή επέλεξα να μείνω σπίτι αντί να κοιτάξω την δουλειά και την καριέρα μου. Κάποιοι, μάλιστα, όταν τους λέω ότι άφησα τη δουλειά για να μεγαλώσω τα παιδιά, με κοιτούν με οίκτο και περιφρόνηση κι αυτό με πληγώνει βαθιά.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να γίνω μαμά από πολύ μικρή. Μπορεί να έβγαλα τη νομική και να δούλεψα για λίγο σαν δικηγόρος, αλλά ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα πλούτη και καριέρες. Ποτέ δεν θέλησα να έχω ακριβά φορέματα και πολυτελή σπίτια. Το όνειρό μου ήταν να κάνω μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια και να ζω απλά αλλά με πολλή αγάπη.
Σε όλους εκείνους που με κοιτούν υποτιμητικά, λοιπόν, έχω να πω μόνο αυτό: δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι ούτε έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Σέβομαι και θαυμάζω τους ανθρώπους που επέλεξαν να κάνουν καριέρα τους και απαιτώ τον ίδιο σεβασμό για την δικιά μου επιλογή. Προσωπικά, προτιμώ μια ζωή με άπειρες αγκαλιές, παιδικά γέλια και μπόλικο σίδερο. Εσάς τι σας πειράζει;.
