«Δεν εκτιμούμε τα χρόνια των μικρών παιδιών όσο τα ζούμε...
Παραπονιόμαστε πως δεν αφιερώνουμε σχεδόν καθόλου χρόνο για τον εαυτό μας, πως σερνόμαστε στο πάτωμα για να φτιάξουμε ατελείωτα παζλ και κραγιόνια.
Να κολλήσουμε αυτοκόλλητα που ξεκολλάνε... Να ξύσουμε μάφινς και ομελέτα από το πάτωμα της κουζίνας...
Ευχόμαστε να φύγουν οι εκρήξεις, οι συνεχείς μάχες, οι κακές συμπεριφορές, τα ασταμάτητα πλυντήρια και η εξάντληση ΠΑΝΤΑ....
Αλλά μια μέρα, θα τελειώσουν και θα μας λείψουν ΟΛΑ ΑΥΤΑ.
Θα μας λείψουν τα γέλια, τα χαμόγελα, τα παιχνιδιάρικα φιλιά και τα παχουλά μπράτσα και τα χαμόγελα χωρίς δοντάκια.
Θα μας λείψει η ανάγκη, τα στραβά δοντάκια, ο χρόνος που περάσαμε μαζί, το να ακούμε "Μαμά κοίτα!" κάθε δύο λεπτά.
Θα μας λείψει αυτό που είμαστε ΤΩΡΑ ως άτομα και ως οικογένεια...
Λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να τα αναλάβουμε ΟΛΑ— το κακό, το δύσκολο και το καλό —και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Γιατί το εγγυώμαι μια μέρα σύντομα, θα μας λείψει ΑΥΤΟ.»
