Όταν τα παιδιά μας γίνουν γονείς θα μας καταλάβουν και όταν μας ρωτήσουν πώς στο καλό τα βγάζαμε πέρα, τότε ας θυμηθούμε αυτό το τρυφερό κειμενάκι που έγραψε αυτή η μαμά και ας τους απαντήσουμε καταλλήλως.
«Κάποια μέρα τα παιδιά μου θα με ρωτήσουν:
"Πώς ήταν, μαμά;"
"Πώς το έκανες, μαμά;"
"Θα είμαι πάντα κουρασμένη, μαμά;"
"Αξίζει τον κόπο, μαμά;"
Και θα τους απαντήσω:
Οι νύχτες ήταν ατελείωτες με πολλά ξενύχτια και κούραση, αλλά πλούσιες σε όμορφες στιγμές.
Είπα αντίο στη σιλουέτα μου αλλά η καρδιά μου μεγάλωσε και γέμισε από αγάπη.
Το κρεβάτι μας ήταν σπάνια άδειο, αλλά ποτέ ήθελα να φύγει η ζεστασιά που μου χαρίζατε.
Λαχταρούσα την ηρεμία μου, αλλά μου λείπατε όταν κοιμόσασταν.
Με ξένιζε που σας έβλεπα να μεγαλώνετε τόσο γρήγορα, αλλά χαιρόμουν να σας βλέπω να γίνεστε αυτό που είστε σήμερα.
Υπήρχε πολύς θόρυβος, πάρα πολύς θόρυβος, αλλά οι σιωπηλές μέρες ήταν οι χειρότερες.
Ήταν τόσο εύκολο να χάνω την ψυχραιμία μου με τον πατέρα σας, αλλά αγωνιστήκαμε σκληρά για εμάς και εσάς. Μακάρι να το καταλαβαίνετε.
Προσπαθούσα να ισορροπήσω μεταξύ δουλειάς και σπιτιού, αλλά εσείς με αγαπούσατε αδιαφορώντας για τον χρόνο.
Τα απογεύματά έμοιαζαν ατελείωτα, αλλά παρατήρησα ότι τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα.
Κάποτε θαύμαζα τα νερά και τα βουνά, αλλά μετά δεν θαύμασα τίποτα άλλο εκτός από εσάς.
Ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο, αλλά η χαρά δεν είχε λόγο, όρια, περιορισμούς.
Σας αγάπησα χωρίς όρια.
Κάποια μέρα όταν τα παιδιά μου με ρωτήσουν, αυτά θα τους πω!»
