Παρόλα αυτά, όπως λέει και το παρακάτω κείμενο, η βαθιά αγάπη και η αποδοχή που μοιράζεται ένα ζευγάρι, μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και να οδηγήσει στο παραμυθένιο «για πάντα».
«Από μικρή ακούω πως τα παιδιά φέρνουν πιο κοντά το ζευγάρι. Έβλεπα φωτογραφίες νεογέννητων μωρών δίπλα σε γονείς που χαμογελούν αμήχανα, αλλά τότε δεν καταλάβαινα το βάρος που κουβαλάνε. Τώρα, όμως, το νιώθω γιατί έχω βρεθεί στη θέση τους.
Η αγάπη που νιώθουν οι γονείς για το παιδί τους, μπορεί να τους φέρει πιο κοντά αλλά μπορεί και να τους απομακρύνει.
Ενώ κοιτάει ο ένας τον άλλον πάνω από άπλυτα ρούχα, θήλαστρα, λερωμένα πιάτα, πάνες και πεταμένα παιχνίδια, η απόσταση μεταξύ τους αρχίζει να μεγαλώνει. Η κούραση, η αϋπνία και η εξάντληση μπαίνουν δυστυχώς ανάμεσά τους και η επικοινωνία τους δεν είναι πια το δυνατό σημείο της σχέσης τους…
Αυτό πάθαμε κι εμείς μετά τον ερχομό του πρώτου μας παιδιού. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και μετά το δεύτερο παιδί και πολλές φορές αναρωτήθηκα “και τώρα τι κάνουμε;”.
Αυτό που κατάλαβα είναι πως τα προβλήματα στη σχέση δεν τα λύνει ο ερχομός ενός παιδιού - αντίθετα, τα διογκώνει περισσότερο. Αυτό που μας κρατάει ακόμα μαζί, δεν είναι η τέλεια ζωή μας. Ούτε η τέλεια σχέση μας. Είναι η βαθιά αγάπη που μοιραζόμαστε, αλλά και το ότι αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον όπως ακριβώς είναι, χωρίς προϋποθέσεις και αστερίσκους.
Η ζωή με ένα νεογέννητο σε φέρνει αντιμέτωπο με το πιο κουρασμένο και ανυπόμονο κομμάτι του εαυτού σου και με τον άντρα μου, σταματήσαμε να το “σκαλίζουμε” ιδιαίτερα.
Αποδέχεται πως έχω νεύρα επειδή είμαι εξαντλημένη και αποδέχομαι ότι έχει άγχος λόγω περισσότερων ευθυνών. Αντί να αναλύουμε το κάθε τι και να καταλήγουμε σε καβγάδες, επιλέγουμε να περνάμε τον κοινό μας χρόνο αγκαλιά βλέποντας ταινίες ή περπατώντας στη γειτονιά πιασμένοι χέρι χέρι. Σε αυτή τη φάση, δίνουμε χρόνο να περάσουν τα δύσκολα και μετά, με ψυχραιμία και σεβασμό, θα λύσουμε όσα πρέπει να λυθούν».
Ελεύθερη μετάφραση από jessurlichs_writer
.jpg)
