Δεν θα βαρεθούμε ποτέ τις σειρές του Παπακαλιάτη (παρόλο που πάντα... κάτι μας θυμίζουν)

Δεν θα βαρεθούμε ποτέ τις σειρές του Παπακαλιάτη (παρόλο που πάντα... κάτι μας θυμίζουν)

Αν κάτι πρέπει να αναγνωριστεί στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, που συνήθως υπογράφει το σενάριο, τη σκηνοθεσία και την παραγωγή στις δουλειές του, είναι το χαρακτηριστικό του στυλ που ξεχωρίζει από το πρώτο κιόλας καρέ.

Η αψεγάδιαστη παραγωγή, τα μαγικά τοπία που πλαισιώνουν τις ιστορίες του, το σχολαστικά επιμελημένο σάουντρακ, η φωτογραφία που παραπέμπει σε ευρωπαϊκές σειρές και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που κρατάει πάντα για τον εαυτό του, υπογράφουν όλες τις μέχρι τώρα δουλειές του. 

Αυτό που τελικά μαγνητίζει το τηλεοπτικό κοινό, όμως, είναι το γεμάτο ανατροπές σενάριο, οι γρήγοροι διάλογοι και οι φιγούρες που πρωταγωνιστούν: καθημερινοί άνθρωποι που, αν και σου μοιάζουν, μπλέκουν σε ιστορίες που δεν θα ζήσεις ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα!

Κοινώς, σε παίρνει από το χέρι και σε τοποθετεί σε ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο πάθος, ένταση και μοιραίους έρωτες που δεν θυμίζουν σε τίποτα την καθημερνή (και ελαφρώς βαρετή) ρουτίνα σου.

Από το 1999 που έγραψε το πρώτο του σενάριο με τίτλο «Η ζωή μας μια βόλτα» μέχρι και το 2015 που προβλήθηκε η δεύτερη κινηματογραφική του δουλειά «Ένας άλλος κόσμος», έχει κερδίσει την εύνοια του κοινού κι έχει μπει για τα καλά στα σπίτια και τις καρδιές μας.

Γι΄ αυτό και η νέα του σειρά, το πολυαναμενόμενο «Maestro», έσπασε τα κοντέρ της AGB από το πρώτο επεισόδιο και δεν μας απογοήτευσε στο ελάχιστο. 

Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία του τηλεοπτική δουλειά με τίτλο «Δυο μέρες μόνο», ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ξεπερνά τον εαυτό του και μας ταξιδεύει στους μαγευτικούς Παξούς όπου παρακολουθούμε το εν εξελίξει ειδύλλιο ανάμεσα στην 18χρονη Κλέλια (Κλέλια Ανδριολάτου) και τον 47χρονο Ορέστη (μαντέψτε ποιος τον  υποδύεται) που προμηνύεται έντονο, ταραχώδες, δραματικό και κάπως… απαγορευμένο.

Το ζευγάρι πλαισιώνεται από την μικρή κοινωνία του νησιού, η οποία τα έχει όλα: ενδοοικογενειακή βία που αποσιωπάται από τους γείτονες, ομοφοβία, ταμπού για χρόνιες ψυχικές και μη ασθένειες, ναρκωτικά, αλκοολισμό, καταπιεσμένη εφηβεία, την υποκρισία της αγίας ελληνικής οικογένειας, ξέπλυμα χρήματος, ενώ πάνω και πέρα απ’ όλα αυτά βρίσκεται η τέχνη που σώζει ζωές!

Επίσης αξιοσημείωτες είναι και οι δυνατές ερμηνείες από σπουδαίους ηθοποιούς όπως η Μαρία Καβογιάννη, ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Φάνης Μουρατίδης και, φυσικά, η εμφάνιση - έκπληξη της Χάρις Αλεξίου. 



Όλα τα παραπάνω οδήγησαν το «Maestro» στο Netflix αφού, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, οι εδώ και καιρό διαπραγματεύσεις του Χριστόφορου Παπακαλιάτης με τη διάσημη συνδρομητική πλατφόρμα τελικά ευδοκίμησαν. 

Η χαρά μας, λοιπόν, είναι μεγάλη που επιτέλους θα δούμε μια ελληνική παραγωγή στο Netflix. Ακόμα μεγαλύτερη, όμως, είναι η αγωνία μας για το πώς θα αντιδράσουν οι ξένοι θεατές μια και οι δουλειές του Χριστόφορου Παπακαλιάτη έχουν ακόμα ένα κοινό χαρακτηριστικό: πάντα κάτι μας θυμίζουν.

Στο «Maestro», ο δημιουργός ξεπερνά τον εαυτό του και σε αυτό το σημείο. Βλέποντας τα δύο πρώτα επεισόδια μάς ήρθε αμέσως στο μυαλό η βραβευμένη σειρά του Netflix «Ozark» (μια δυσλειτουργική οικογένεια με δύο έφηβα παιδιά που «ξεπλένει» χρήμα σε παραθαλάσσιο μέρος), είδαμε ένα πλάνο βγαλμένο από την εμβληματική σειρά «Breaking Bad» (οι γονείς κρύβουν μαύρο χρήμα στο πάτωμα του σπιτιού) ενώ παρακολουθήσαμε την ταλαντούχα Κλέλια Ανδριολάτου να οδηγεί μια Vespa με σκηνοθετικό άρωμα που θυμίζει «Αμελί».

Οι πιο ψαγμένοι, ίσως δουν στο «Maestro» κάτι από την παρακμιακή εφηβεία του θρυλικού «Euphoria» της HBO, κάτι από την ερωτική σχέση που εξελίσσεται στην ταινία «Call Me By Your Name» του Λούκα Γκουαντανίνο και κάτι από το voice over που ακολουθεί τους πρωταγωνιστές στην κλασική, πλέον, βρετανική σειρά «Fleabag».

Πάντως στην Ελλάδα απορροφάμε με μεγάλη απόλαυση τα αθώα copy paste και τους μοιραίους (αλλά, μεταξύ μας, επιφανειακούς) χαρακτήρες του αγαπημένου μας Παπακαλιάτη και θέλουμε να τον δούμε να διαπρέπει και εκτός συνόρων. 

Ανεξάρτητα από την διεθνή του καριέρα, όμως, εμείς δεν θα βαρεθούμε ποτέ τις σειρές και τις ταινίες του που, ακόμα κι όταν «δανείζεται» στοιχεία από ξένες παραγωγές, το κάνει εντέχνως και με πολύ μεγάλη επιτυχία. Εξάλλου, παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει!

v