«Είμαι η μαμά ενός πολύ ντροπαλού παιδιού.
Η σχεδόν 4χρονη κόρη μου δυσκολεύεται να αλληλεπιδράσει με τους περισσότερους ανθρώπους και ειδικά με τους συνομήλικούς της. Δεν είναι ντροπαλή με την συνηθισμένη έννοια. Δεν αργεί να ανοιχτεί. Μπορεί να μην ανοιχτεί ποτέ και, κακά τα ψέματα, υπάρχουν φίλοι και συγγενείς από τους οποίους ακόμα κρύβεται ή στους οποίους δεν μιλάει.
Έχω ψάξει αμέτρητες φορές στο διαδίκτυο γι' αυτό το θέμα. Έχω σκεφτεί μήπως αυτή η συστολή της δεν είναι φυσιολογική, αναρωτιέμαι πώς μπορώ να τη μάθω να παίζει με άλλα παιδιά, μήπως έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Αγαπώ πολύ την κόρη μου και δεν θα ήθελα ποτέ να αλλάξω αυτό που είναι. Ανησυχώ, όμως, όταν τη βλέπω να δυσκολεύεται τόσο πολύ να κοινωνικοποιηθεί. Φοβάμαι ότι θα πληγωθεί αν συνεχίσει να μένει στο περιθώριο και αναρωτιέμαι συνεχώς πώς να της δείξω τον τρόπο να κάνει φίλους.
Είναι στη φύση της μητέρας να θέλει να διορθώσει τα πράγματα... Ίσως όμως αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να ''φτιαχτεί'' και ίσως να μην πρέπει κιόλας.
Όσες φορές προσπάθησα να την ωθήσω να κοινωνικοποιηθεί, εκείνη αρνιόταν πεισματικά. Μου έλεγε: ''όχι μαμά. Θέλω να μείνω μόνη μου!''. Τολμώ να παραδεχτώ ότι θαυμάζω την ειλικρίνειά της και το πόσο πολύ υπερασπίζεται αυτό που νιώθει μέσα της, αλλά μέσα μου αγωνιώ για το μέλλον.
Σαν μαμά επιθυμώ την κοινωνική αλληλεπίδραση με άλλες μαμάδες και την επιδιώκω. Έχω προσπαθήσει για την κοινωνικοποίηση της κόρης μου. Έχουμε πάει σε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες και έχω καλέσει πολλές φορές στο σπίτι μας άλλα παιδιά. Εκείνα πάντα της ζητούν να παίξει και εκείνη πάντα λέει όχι. Κάθε φορά.
Δεν το κρύβω, πολλές φορές νιώθω μόνη σε αυτό το ταξίδι και μου κακοφαίνεται ότι το παιδί μου επιλέγει να είναι στο περιθώριο. Τις προάλλες όμως συνειδητοποίησα το εξής: η κόρη μου ήταν πάντα ειλικρινής και μαζί μου και με τον εαυτό της. Απλά έπρεπε να την ακούσω. Η γονεϊκότητα δεν έχει να κάνει με εμένα. Έχει να κάνει με την κόρη μου και με το ποια είναι.
Δεν έχει μάθει ακόμα να προσαρμόζεται σε κοινωνικά ''πρέπει'', απλώς κάνει αυτό που νιώθει.
Και έτσι, έκανε τους πρώτους της φίλους στο νηπιαγωγείο. Δεν είναι πολλοί, αλλά σημασία έχει ότι βγήκε από το καβούκι της. Σίγουρα είναι ντροπαλή, όμως, πρέπει να πάψω να ανησυχώ. Δεν πειράζει που είναι έτσι. Δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να διορθώσω. Η κόρη μου είναι αυτή που είναι και είμαι περήφανη γι' αυτή.
Μπορούμε να μάθουμε πολλά από ένα ντροπαλό παιδί. Είναι ευαίσθητα και κρύβουν μέσα τους πολλή ενσυναίσθηση. Η φαντασία τους είναι ζωηρή και όταν αισθάνονται πράγματα, τα αισθάνονται πραγματικά.
Αυτά τα παιδιά δεν προσαρμόζονται στον κόσμο με τον τρόπο που οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να το κάνουν. Κάνουν αυτό που τα κάνει χαρούμενα και, πιστεύω, ότι η μικρή μου θα γίνει ευτυχισμένη στο μέλλον.
Ίσως να ακουλουθήσω το παράδειγμά της για το ποια είμαι και το πώς αισθάνομαι. Τι θέλω να κάνω και τι όχι. Μια αληθινή κατανόηση του ποιοι είναι οι άνθρωποί μου και ποιοι όχι.»
Πηγή: herviewfromhome.com
