Ο γάμος είναι μια επιλογή. Δύο άνθρωποι που επιλέγουν να αγαπήσουν ο ένας τον άλλον και να είναι μαζί, και που αντέχουν τα όσα άσχημα αναπόφευκτα έρχονται στην καθημερινότητα.
Για εννέα χρόνια, ο γάμος μου με τον σύζυγό μου ήταν έτσι. Ήμουν η σύζυγός του, πράγμα που σήμαινε ότι πάνω απ' όλα ήμουν η σύντροφός του στη ζωή. Παίρναμε αποφάσεις μαζί. Κάναμε λάθη μαζί. Και όταν το σύμπαν προσπαθούσε να μας χωρίσει, δεσμευόμασταν να κρατηθούμε πιο σφιχτά.
Υπήρξε μια μέρα, λίγες εβδομάδες πριν διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο, που του το υπενθύμισα αυτό.
Είχαμε απομακρυνθεί - τα συνηθισμένα πειράγματα, το χιούμορ και οι συζητήσεις μέχρι αργά το βράδυ είχαν μειωθεί αισθητά. Υπέθεσα ότι περνούσαμε μια δύσκολη περίοδο στον γάμο μας. Μετά από άλλη μια νύχτα καβγάδων και εντάσεων, κάθισα δίπλα του στον καναπέ και του είπα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μεταξύ μας. Συμφώνησε. Του είπα ότι θα δουλέψουμε πάνω σε αυτό, ότι ήθελα να είμαι μαζί του, ό,τι κι αν συνέβαινε. Συμφώνησε για άλλη μια φορά.
Δεν γνωρίζαμε τότε ότι η αλλαγή μεταξύ μας οφειλόταν στον όγκο που είχε στον εγκέφαλο και επηρέαζε την προσωπικότητά του. Όταν το ανακαλύψαμε και συνειδητοποιήσαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, κρατηθήκαμε από το χέρι και είπαμε ότι θα το αντιμετωπίζαμε μαζί.
Όλα αυτά άλλαξαν μήνες αργότερα... Είχαμε περάσει όλη την προηγούμενη μέρα και νύχτα στο νοσοκομείο. Είκοσι ώρες στα επείγοντα περιστατικά. Το νοσοκομείο δεν είχε διαθέσιμα κρεβάτια και έπρεπε να κάνει οπωσδήποτε μαγνητική τομογραφία. Δεν ήταν ο εαυτός του και δεν μπορούσε να δει. Ένα οφθαλμολογικό τεστ είχε επιβεβαιώσει ότι υπήρχε κάτι εσωτερικά που εμπόδιζε την όρασή του.
Όταν λάβαμε τις πρώτες εξετάσεις, ο γιατρός μας είπε ότι έπρεπε να πάμε σπίτι. Στα παιδιά μας. Να είμαστε εκεί για τα γενέθλια του γιου μας που ήταν την επόμενη μέρα. Είπε ότι ένας γιατρός θα μας καλούσε για να συζητήσουμε τα επόμενα βήματα. Αυτό που ήθελε να μας πει αλλά δεν μπορούσε, το ακούσαμε και οι δυο μας: να είστε εκεί γι' αυτά τα γενέθλια, γιατί μπορεί να μην είστε εκεί για τα επόμενα.
Το επόμενο πρωί σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάνουμε μελλοντικά. Αλλά όταν έκανα μια παρατήρηση για τις πολλές ώρες στα επείγοντα, με κοίταξε με σύγχυση. Δεν θυμόταν να είναι στα επείγοντα. Δεν θυμόταν τίποτα... Οι όγκοι, όπως θα μαθαίναμε σύντομα, είχαν αλλοιώσει την ικανότητά του να θυμάται και είχαν μειώσει την ικανότητά του να κατανοεί τον κόσμο γύρω του.
Δεν είπα τίποτα. Δεν προσπάθησα να του θυμίσω τίποτα. Ήθελα να τον προστατεύσω.
Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι δεν ήμουν πια η γυναίκα του. Ήμουν η νοσοκόμα του, το σπίτι του. Τον αγαπούσα ακόμα. Είμαι σίγουρη ότι το κομμάτι του που ήταν ακόμα εκείνος με αγαπούσε.
Αλλά δεν ήμουν πια η σύζυγός του- αυτό το ουσιώδες κομμάτι ενός γάμου είχε χαθεί. Δεν στεκόμασταν όρθιοι, με τα χέρια ενωμένα, να αντέχουμε την καταιγίδα μαζί. Εκείνος ζούσε την καταιγίδα κι εγώ στεκόμουν δίπλα του, προσπαθώντας απεγνωσμένα, ανεπιτυχώς, να διώξω μεμονωμένα σύννεφα βροχής για να φτάσω σε εκείνον. Με κάποιο απαίσιο τρόπο, το σύμπαν είχε καταφέρει να τρυπώσει ανάμεσα στα σφιχταγκαλιασμένα χέρια μας.
Λίγο καιρό μετά ήμασταν δυο μας σε ένα δωμάτιο. Για πρώτη φορά μετά από μήνες, δεν σημείωσα τη θερμοκρασία και την αρτηριακή του πίεση. Δεν παρακολουθούσα το ρολόι και δεν έδινα φάρμακα σε ακριβείς δόσεις σε ακριβείς ώρες. Δεν έμενε τίποτα να κάνω. Η δουλειά μου ως νοσοκόμα είχε τελειώσει. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάθομαι δίπλα του και να του κρατάω το χέρι.
Εκείνη τη μέρα έγινα ξανά η γυναίκα του. Ό,τι κι αν ήμουν όμως αυτό που είχε σημασία ήταν ότι ήμουν δίπλα του.
Πηγή: scarymommy.com
