Δεν πρόκειται να θυμούνται που τα νανουρίζω ώρες ατελείωτες. Ούτε τις εξόδους μας στα πάρκα και σε φίλους. Φυσικά, δεν θα θυμούνται ούτε ότι την περίοδο που τα θήλαζα τραγουδώντας τους ή που καθάριζα τις βρώμικες πάνες τους.
Όταν γινόμαστε μαμάδες, ειδικά την πρώτη φορά, αφιερώνουμε τόση ενέργεια και σκέψη για να τα κάνουμε όλα σωστά. Στη συνέχεια, όμως, μας παρασύρει η καθημερινότητα και χανόμαστε. Δεν μπορούμε να είμαστε ούτε τέλειες, ούτε πάντα χαμογελαστές.
Δεν έχουμε την ψυχραιμία της Mary Poppins και δείχνουμε στα παιδιά μας πολύ συχνά τη χειρότερη πλευρά του εαυτού μας καθώς φωνάζουμε πάνω από βρώμικα πιάτα και σωρούς από άπλυτα ρούχα.
Καμιά φορά σκέφτομαι: «Λες όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου να θυμούνται μόνο τις αγριοφωνάρες μου;»
Αν κρίνω από την δική μου μητέρα, θυμάμαι και τις φωνές της και και τα καλά της. Και αυτό ελπίζω και προσεύχομαι να θυμούνται και τα δικά μου παιδιά: τα καλά μου!
Δεν μπορώ να είμαι τέλεια. Δεν μπορώ καν να προσποιούμαι ότι είμαι ευτυχισμένη όλη την ώρα. Κάποιες φορές είμαι αγχωμένη και καταβεβλημένη και ξεσπάω, γιατί στο κάτω-κάτω είμαι άνθρωπος.
Παρόλο που ξέρω με σιγουριά ότι θα θυμούνται τα στραβά, εύχομαι να σκέφτονται και τις τέλειες συζητήσεις που κάνουμε στο αυτοκίνητο, τις εκδρομές και τα ταξίδια μας, αλλά και το πόσο πολύ παίζαμε παρέα.
Ελπίζω να θυμούνται μια μαμά που, αν και εξαντλημένη, έκανε τα πάντα για να περάσουν καλά. Μια μαμά που, αν και μερικές φορές έπρεπε να σκάψουμε μέσα σε σωρούς από άπλυτα, μπορούσε σχεδόν πάντα να βρει τη χαμένη κάλτσα. Ελπίζω να θυμούνται τη μαμά που τους έμαθε πώς να φτιάχνουν τα καλύτερα μπισκότα σοκολάτας.
Ελπίζω να θυμούνται τη μαμά που λάτρευε να κάνει παρέα μαζί τους. Τη μαμά που, αν και δεν ήταν καθόλου τέλεια, προσπαθούσε πραγματικά κάθε μέρα να είναι η καλύτερη, ακόμα κι αν αποτύγχανε οικτρά.
Μπορεί να μη ξεχάσουν ποτέ τα στραβά μου αλλά εύχομαι να μην ξεχάσουν και τα καλά μου. Γιατί πραγματικά, προσπαθώ για το καλύτερο.
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com
