«Είναι πάρα πολύ δύσκολο», είπε χαρακτηριστικά για το να βλέπεις τη μάχη ενός αγαπημένου προσώπου σου με την άνοια, «Είναι πιο σκληρό κι από τον θάνατο, γιατί έχεις τον νοητικό θάνατο του ανθρώπου που αγαπάς, της μάνας που σε γέννησε, ενώ έχεις τη σάρκα της ζωντανή μπροστά σου. Είναι σοκαριστικό».
Σε ερώτηση για το πώς εξελίχθηκε η κατάστασή της μητέρας του είπε:
«Γίνεται σταδιακά. Έτσι είναι η άνοια. Τα πρώτα συμπτώματα ξεκίνησαν το 2013, χωρίς όμως να το καταλαβαίνει ούτε η ίδια, ούτε οι γύρω της. Ξεκινάει πάντα με το “ξέχασα κάτι”, πράγμα που συμβαίνει σε όλους μας. Μετά αυτό πυκνώνει σε συχνότητα και εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Σε εκείνο το σημείο πας σε νευρολόγο, πράγμα καθόλου εύκολο, καθώς αυτός που το παθαίνει δεν το αποδέχεται κιόλας, καθώς μπαίνει μπροστά ο εγωισμός και σου λέει δεν έχω τίποτα, είμαι μια χαρά. Οπότε θέλει πολύ καλό χειρισμό στο πώς θα πας αυτόν τον άνθρωπο στον γιατρό, γιατί αντιδρά και δεν θέλει να αποδεχθεί αυτό που του συμβαίνει.»
Όσον αφορά τη διαχείριση της κατάστασης από τον ίδιο, αποκάλυψε:
«Τη μητέρα μου μέχρι πρόσφατα την είχαμε στο σπίτι με φροντίδα, μαζί με τον πατέρα μου, τον οποίο έχασα στις 7 Οκτωβρίου. Από τη στιγμή που εκείνος πέθανε, ήταν πρακτικά δύσκολο να αφήσω δύο γυναίκες μόνες σε μια μονοκατοικία, πόσο μάλλον εφόσον η άνοια της μάνας μου είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που έχρηζε εξειδικευμένης ιατρικής φροντίδας, οπότε την πήγα σε έναν οίκο ευγηρίας με ειδικούς νευρολόγους, οι οποίοι την παρακολουθούν σε καθημερινή βάση. Συναισθηματικά δεν είναι το καλύτερο να το κάνεις αυτό για τον γονιό σου, αλλά επιστημονικά και πρακτικά είναι το πιο σωστό και το πιο ασφαλές. Δεν πρέπει τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τέτοιες άσχημες καταστάσεις να αισθάνονται τύψεις και ενοχές».
Για τον αντίκτυπο της απώλειας του πατέρα του στη μητέρα του είπε:
«Δεν το κατάλαβε… Μας ρώτησε “Πού είναι ο πατέρας σας;” και της είπαμε ότι πήγε να κάνει στο χωριό κάτι δουλειές. Συνέχισε να ρωτάει για κάποιες μέρες, αλλά μετά δεν ξαναρώτησε».
Πηγή: reader.gr
