Ολόκληρη η ανάρτηση
«Από τη μέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, τον νανουρίζω και τον κουνώ μέσα στην αγκαλιά μου μέχρι να αποκοιμηθεί. Mια μέρα στην δουλειά έτυχε να το αναφέρω σε μια συνάδελφο μου, τότε μου είπε πως κι εκείνη είχε κάνει το ίδιο με τον γιο της όταν ήταν μωρό. Μου είπε πόσο πολύ όλοι της έλεγαν τότε, πως το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να μην φύγει ποτέ απ' το κρεβάτι της κι ότι θα έμενε εκεί μέχρι να πάει φαντάρος!
Κι έπειτα μου εκμυστηρεύτηκε κάτι που συνέβη λίγες βδομάδες πριν. Μου εξήγησε πως μια μέρα ο έφηβος πια γιος της, γύρισε από το σχολείο αναστατωμένος. Δεν θέλησε να της πει τίποτα, κλείστηκε στο δωμάτιο του, φόρεσε τα ακουστικά του, έπαιξε λίγο με το κινητό του κι έβαλε τα κλάματα. Μου είπε πως προσπάθησε να του αφήσει τον χώρο που είχε ανάγκη και το βράδυ έπεσε για ύπνο χωρίς να τον ενοχλήσει. Είχε σχεδόν αποκοιμηθεί όταν η πόρτα άνοιξε κι ο γιος της μπήκε στο δωμάτιο.
Ανέβηκε στο κρεβάτι, ξάπλωσε δίπλα της, ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο της και δακρυσμένος της τα είπε όλα. Για εκείνο το κορίτσι που του είχε ραγίσει την καρδιά και για τους φίλους του που είχαν γελάσει μαζί του. Της είπε πόσο πολύ δυσκολεύεται τελευταία να είναι ο εαυτός του. Τότε κι εκείνη του μίλησε για την πρώτη φορά που η καρδιά της ράγισε, για τότε που οι συμμαθητές της υπήρξαν πολύ σκληροί μαζί της. Του είπε πως καταλαβαίνει... Μίλησαν για ώρες στα σκοτεινά μέχρι που τον πήρε ο ύπνος. Ήταν ακόμη στεναχωρημένος μα είχε πλέον φύγει το βάρος μέσα απ' την καρδιά του.
"Ξέρεις" μου είπε τελειώνοντας την αφήγηση της, "Όταν ο γιος μου ήταν μικρός φοβόμουν τόσο πολύ μη καταλήξω τελικά με έναν έφηβο που θα με αποζητά διαρκώς τα βράδια, που δεν κατάλαβα ποτέ πόσο υπέροχο πραγματικά θα ήταν κάτι τέτοιο".»
