«Συνέχεια νιώθω κουρασμένη. Το να είμαι μαμά με κουράζει...» είπα στον σύντροφό μου.
Και δεν μιλάω για σωματική κούραση, αν και ισχύει γιατί φροντίζω τα παιδιά μου από το πρωί έως το βράδυ.
Κουράστηκα να μου επιβάλλει η κοινωνία πώς πρέπει να μοιάζω. Κουράστηκα να μου λένε ότι το σώμα μου πρέπει να επανέλθει μετά τη γέννα.
Κουράστηκα να κουβαλάω αυτό το ψυχολογικό φορτίο στους ώμους μου. Ο σύντροφός θυμάται μόνο ένα πράγμα και εγώ πρέπει να θυμάμαι 10,000. Είναι βαρύ αυτό το φορτίο.
Κουράστηκα να ακούω από όλους ότι εμείς οι μαμάδες έχουμε υπερδυνάμεις και τα καταφέρνουμε όλα. Είμαστε απλώς άνθρωποι.
Βαρέθηκα να νιώθω ενοχές για οτιδήποτε κι αν κάνω.
Βαρέθηκα να ακούω τις απόψεις όλων για το τι πρέπει να κάνω όταν πρόκειται για τα παιδιά μου.
Έχω κουραστεί από τη συνεχή γκρίνια.
Βαρέθηκα να κοιτάζομαι στον καθρέφτη μετά από μια κουραστική μέρα και το είδωλο που βλέπω να μοιάζει σαν το χτύπησε αυτοκίνητο.
Κουράστηκα να είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου: μια μαμά γεμάτη ενοχές, άγχος, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μπορώ να γίνω αυστηρός κριτής του εαυτού μου.
Βαρέθηκα να μην τελειώνω τίποτα: συνομιλίες με φίλους, γεύματα - ακόμη κι ένα email.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν με κουράζει ποτέ. Τα φιλιά των παιδιών μου, οι αγκαλιές και τα «σ'αγαπώ» τους.
Δεν κουράζομαι να τα βλέπω να παίζουν, να είναι ευγενικά χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος και το λαμπερό τους βλέμμα όταν πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Ναι, είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές με κουράζει η μητρότητα. Αλλά τα παιδιά μου ποτέ!»
