Από τότε, έχουν περάσει αρκετά χρόνια και έχουν συμβεί πολλά. Έχω μεγαλώσει, έχω ωριμάσει και έχω αυτονομηθεί. Παρόλο, όμως, που πίστευα πως όσο περνάνε τα χρόνια η απώλεια της μαμάς μου θα ήταν πιο υποφερτή, το κενό που έχει αφήσει πίσω της είναι αναντικατάστατο.
Σήμερα, στα 35 μου, μού λείπει όσο μου έλειπε και στα 18. Θα ήθελα να την συμβουλεύομαι πριν πάρω μεγάλες αποφάσεις και λαχταρώ την παρουσία της σχεδόν καθημερινά. Βλέπω τις φίλες μου να βγαίνουν βόλτα με τις μαμάδες τους και τα παιδιά τους, να βρίσκονται σχεδόν καθημερινά και να κάνουν τα πάντα παρέα, και τις ζηλεύω.
Φυσικά χαίρομαι γι’ αυτές, αλλά νιώθω μεγάλη θλίψη που εγώ δεν έχω τη μαμά μου μαζί μου. Μερικές φορές η θλίψη μου είναι τόσο μεγάλη που αναρωτιέμαι πώς θα συνεχίσω να ζω χωρίς εκείνη.
Έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια από τότε που την έχασα, και κάποιες φορές νομίζω ότι έχουν περάσει αιώνες. Άλλες φορές, μου φαίνεται σαν χθες. Πάντως, αυτό που πλέον ξέρω με βεβαιότητα, είναι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα πάψει ποτέ να μου λείπει...
Ελεύθερη μετάφραση από Ηer View From Home
