«Για μία ακόμα φορά στη ζωή μου, έγινα μαμά και δεν είχα ιδέα πόσο πολύ το είχα ανάγκη.
Έκανα τα παιδιά μου πολύ μικρή. Δυο υπέροχα μωράκια με ένα χρόνο διαφορά μεταξύ τους. Ένιωθα πώς η οικογένειά μας είχε ολοκληρωθεί. Μέρα με τη μέρα τα έβλεπα να μεγαλώνουν! Από μωρά να γίνονται νήπια κι από εκεί να πηγαίνουν για πρώτη φορά σχολείο.
Οι μέρες έγιναν χρόνια και αυτά τα δυο μωρά έγιναν έφηβοι. Έπαψαν να με αποκαλούν ''μανούλα'' εδώ και πολύ καιρό και μου απευθύνονται φωνάζοντάς με "μάνα".
Είχα αρχίσει ήδη να νιώθω το σύνδρομο της άδειας φωλιάς. Από εκεί που περνούσαμε χρόνο μαζί, τώρα προτιμούν τους φίλους τους κι όταν καθόμαστε να δούμε ταινία, χαζεύουν το κινητό τους αφήνοντάς με μόνη.
Παρόλο που μου έλειπαν αφάνταστα πολύ οι μέρες που με φώναζαν ''μανούλα'', που με αγκάλιαζαν πριν πάνε στο σχολείο και πριν κοιμηθούν το βράδυ, δεν σκόπευα να αποκτήσω κι άλλο παιδί. Η σκέψη του να τα περάσω όλα ξανά από την αρχή, ούτε που μου περνούσε απ' το μυαλό.
Αλλά όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει... Σύντομα στη ζωή μου ήρθε ένα πανέμορφο μωράκι. Δεν ήταν προγραμματισμένο και έκανα πολλά τεστ εγκυμοσύνης μέχρι να το πιστέψω.
Είχαν περάσει 13 χρόνια απ' όταν γέννησα τελευταία φορά και 5 χρόνια που με φώναζαν ''μάνα''. Τώρα ήμουν ξανά η ''μανούλα'' κάποιου.
Θα υπάρξουν πολλές βραδιές με αγκαλιές και ταινίες. Τα μεγάλα μου παιδιά μπορεί να φύγουν, αλλά θα έχω ακόμη ένα μωράκι να φροντίζω. Μετά από 13 χρόνια ένιωσα ξανά σαν να ήταν η πρώτη φορά που γινόμουν μαμά.
Μου αρέσει που για τα μεγάλα μου παιδιά είμαι η μάνα τους και λατρεύω που για τον Βενιαμίν μου είμαι η μαμάκα του. Τώρα, καταλαβαίνω ότι η οικογένειά μου δεν ήταν ολοκληρωμένη πριν, γιατί ούτε εγώ ήμουν.
Έπρεπε να είμαι και τα δύο είδη μαμάς και, ευτυχώς, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να είμαι».
Πηγή: herviewfromhome.com
