«Θα έρθει και η σειρά μας... Έτσι είπα σε μια φίλη μου την προηγούμενη εβδομάδα. Όπως και εγώ, έτσι και αυτή έχει 2 παιδιά και έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής της να τα μεγαλώνει.
Μιλούσαμε για ξεγνοιασιά και ταξίδια και πόσο οι οικογενειακές υποχρεώσεις μας κρατάνε πίσω. Παρόλο που το συζητούσαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, με έπιασαν τα κλάματα.
Με έπιασε ένα μεγάλο παράπονο και μια μεγαλύτερη ανασφάλεια. Είμαι στα 45 μου και δεν έχω κάνει πολλά απ' αυτά που κάποτε ονειρευόμουν. Επέλεξα να γίνω μαμά σε νεαρή ηλικία, όταν ήμουν ακόμα 20 χρονών.
Tότε πίστευα ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο. Όλα θα ήταν πιο εύκολα. Ήμουν νέα και γεμάτη ενέργεια και μπορούσα να ανταποκριθώ σ' όλες τις ανάγκες ενός παιδιού.
Ο άντρας μου, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος από μένα είχε οικονομική σταθερότητα. Εγώ από την άλλη δεν είχα, όμως θεωρούσα πως μόλις μεγάλωνε λίγο η μικρή μου, θα συνέχιζα τις σπουδές μου και έπειτα θα έβρισκα μια καλή δουλειά.
Ειλικρινά, αν εξαιρέσουμε το πόσο πολύ ευτυχισμένη με έκανε η κόρη μου, δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την δεκαετία. Είναι θολά στη μνήμη μου...Ίσως γιατί τα πράγματα δεν πήγαν έτσι όπως τα περίμενα!
Δεν συνέχισα τις σπουδές μου και αντιμετωπίσαμε πολλές οικονομικές δυσκολίες με τον άντρα μου.
H ζωή μου αντί να γίνεται πιο εύκολη, γινόταν δυσκολότερη. Προσωπικά, στερήθηκα πολλά. Ζήλευα την ανέμελη καθημερινότητα των φιλενάδων μου και δεν ήταν λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα, γιατί βιάστηκα τόσο! Η γλυκιά μου κόρη ωστόσο, μου υπενθύμιζε τον λόγο, κάθε φορά που με αγκάλιαζε.
Πίστευα ότι το να έχω παιδί στα 20 θα ήταν πιο εύκολο απ' ότι στα 40, έκανα όμως λάθος. Πριν από 7 χρόνια που γεννήθηκε ο γιος μου, το συνειδητοποίησα.
Ήμουν πιο έτοιμη... Φυσικά, τη δεύτερη φορά όλα σου φαίνονται πιο εύκολα. Όμως έγινα μαμά σε δυο διαφορετικές δεκαετίες και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τη δεύτερη την απόλαυσα περισσότερο.
Είχα τη δουλειά μου, τα δικά μου χρήματα και ήμουν πολύ πιο κατασταλαγμένη στα θέλω μου. Δεν αγχωνόμουν με το παραμικρό, ούτε τα έπαιρνα όλα τοις μετρητοίς. Ήμουν μεγαλύτερη και πιο ώριμη. Όσο για τις αντοχές, μπορώ να πω ότι είχα περισσότερες... Ίσως γιατί ήμουν καλύτερα ψυχολογικά.
Λατρεύω τα παιδιά μου και δεν θα τα άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Ωστόσο, το να είσαι μαμά απαιτεί θυσίες. Θα στερηθείς πολλά και θα χάσεις τον εαυτό σου αμέτρητες φορές. Είναι κρίμα, όταν κοιτάς πίσω στον χρόνο να λες ''δεν έκανα αυτό'' ή ''δεν έκανα εκείνο''.
Σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν κάνεις παιδί, κάτι θα κερδίσεις και κάτι θα χάσεις. Μιλώντας εκ πείρας ωστόσο, θα συμβούλευα κάθε νέα κοπέλα να μη βιαστεί να κάνει αυτό το τεράστιο βήμα...»
