Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο αστειευόμασταν ότι όταν γερνούσαμε θα αγοράζαμε ένα μεγάλο σπίτι για εμάς και τις άλλες δυο φίλες μας και θα μέναμε όλες μαζί. Σαν τις απίστευτες γιαγιάδες από τη σειρά «Χρυσά Κορίτσια».
Αυτή η γυναίκα ήταν πάντα στο πλευρό μου, με τα δώρα της και τα υπέροχα λόγια της για το πόσο σημαντική είναι η φιλία μας για εκείνη. Δεν φοβόταν ποτέ να ομολογήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.
Οι κόρες μας ήταν φίλες, το ίδιο και οι άντρες μας. Η οικογένειά της ήταν και δική μου οικογένεια.
Ένα βράδυ που είχαμε βρεθεί οι δυο μας, περάσαμε απίστευτα. Μιλούσαμε συνεχώς για τα πάντα και ακόμα κι ένας ξένος μπορούσε να καταλάβει την οικειότητα που μας έδενε. Μου μιλούσε για έναν προπονητή ευεξίας με τον οποίο εργαζόταν και όσα έβλεπε να αλλάζουν στη ζωή της. Γελάσαμε, χάσαμε τον χρόνο και έφυγα ακόμα πιο ευγνώμων για την παρουσία της στη ζωή μου.
Μετά από εκείνο το βράδυ, όμως, κάτι άλλαξε. Σαν να έκλεισε μια πόρτα για πάντα.
Ξαφνικά, δεν έστελνε στην ομαδική συνομιλία που είχαμε με τις άλλες μας φίλες. Όταν της έστελνα προσωπικά μήνυμα, είτε με αγνοούσε είτε απαντούσε κοφτά. Είχα έναν σφίξιμο στην καρδιά και δεν ήξερα τι συνέβαινε μεταξύ μας.
Υπέθεσα ότι είχε τσαντιστεί μαζί μου. Ρώτησα μια από τις φίλες μας τι μπορεί να έχει συμβεί, όμως, μου απάντησε ότι μάλλον θα ήταν απασχολημένη. Προσπάθησα να σκεφτώ τι μπορεί να είχα κάνει λάθος. Εκείνο το βράδυ είχαμε περάσει φανταστικά και μετά μιλούσαμε όπως πάντα. Την επόμενη εβδομάδα ήταν τα γενέθλια της κόρης μου και είχε περάσει να αφήσει το δώρο της και μια κάρτα που είχαν γράψει τα παιδιά της.
Ήταν ένα μικρόφωνο και η κόρη μου είχε ένα ολόιδιο. Δεν υπήρχε κάρτα αλλαγής αλλά δεν με ένοιαζε - ήταν ένα υπέροχο δώρο απ' την καλύτερη μου φίλη. Της έστειλα αμέσως μήνυμα για να την ευχαριστήσω και της ανέφερα ότι είχαμε ακριβώς το ίδιο παιχνίδι. Αμέσως, μου είπε να πάει να το αλλάξει. Μερικά λεπτά αργότερα ωστόσο, μου έστειλε ένα περίεργο μήνυμα που ήταν καθαρή παθητική επιθετικότητα. Έγραφε «Να πάρει αυτό που πραγματικά θέλει» και κάτι του τύπου ότι δεν πρόκειται να τα θαλασσώσει ξανά.
Είχα μείνει άναυδη.
Όταν αρρώστησα περίμενα ότι τα πράγματα θα ήταν πιο ήρεμα και εκείνη θα επέστρεφε δίπλα μου. Θα μου έστελνε ένα όμορφο μήνυμα όπως έκανε παλιότερα. Παρόλο που όλες απάντησαν στην ομαδική συνομιλία και ενδιαφέρθηκαν να δουν πως είμαι, εκείνη το μόνο που είπε ήταν «Λυπάμαι. Ελπίζω να συνέλθεις σύντομα».
Αυτό. Τίποτα άλλο.
Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της πολλές φορές και κάποια στιγμή της έστειλα ένα γραπτό μήνυμα, στο οποίο της ζητούσα να βρεθούμε και να μιλήσουμε για να λύσουμε την παρεξήγηση. Ώρες αργότερα, έλαβα ένα φωνητικό μήνυμα διάρκειας έξι λεπτών από ένα άτομο που δεν γνώριζα πια. Σίγουρα δεν ήταν η φίλη μου.
Ήταν ψυχρή και σκληρή μαζί μου.
Δεν μου εξήγησε ούτε τι την πείραξε, ούτε αν έφταιγα εγώ. Έκανε απλά δηλώσεις του τύπου «ξέρω την αξία μου», «δεν ανέχομαι ορισμένες συμπεριφορές», «έχω αλλάξει πολύ και μου αρέσει αυτό που έχω γίνει» και «τρέχω πολύ για να σπαταλάω χρόνο να απαντάω σε μηνύματα». Όλο αυτό έκλεισε με την ατάκα «ίσως κάποια στιγμή τα ξαναπούμε».
Δεν μου ξαναμίλησε. Εξαφανίστηκε.
Πλέον μου φαίνεται απίστευτο ότι το έχω αποδεχτεί. Τότε έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να το ξεπεράσω. Να ζυγίζω τα πράγματα και να σκεφτώ και τι άνθρωπος αλλά και τι είδους φίλη είμαι.
Γνωρίζω τις αξίες και τις προθέσεις μου με αυτούς που αγαπώ. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι η συμπεριφορά της φίλης μου αντανακλούσε κάτι πολύ δικό της.
Οι αληθινοί φίλοι δεν σε αποκόβουν εάν κάνεις λάθος. Οι αληθινοί φίλοι με υψηλή συναισθηματική ωριμότητα έρχονται να σου μιλήσουν όταν υπάρχει πρόβλημα.
Και αν μια φίλη σου εξαφανιστεί για ένα... μικρόφωνο, τότε να ξέρεις δε φταίει το μικρόφωνο, αλλά είναι κάτι βαθύτερο. Για το οποίο, δυστυχώς, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Αυτό που μπορείς να κάνεις, όμως, είναι να ξέρεις ποια είσαι και ποιους ανθρώπους επιλέγεις για να είναι δίπλα σου.
Πηγή: herviewfromhome.com
.jpg)
.jpg)
