«Όταν ήμουν έγκυος στο πρωτότοκό μου, ενθουσιάστηκα στην είδηση πως είναι κοριτσάκι! Εννοείται πως και τα αγοράκια είναι εκπληκτικά, κάτι που έμαθα αργότερα όταν γέννησα τον γιο μου, αλλά τότε ανυπομονούσα να κάνω κορίτσι για να το ντύνω με όμορφα ρουχαλάκια, να κουβεντιάζουμε “γυναικεία” θέματα και να μου μοιάζει!» λέει η περήφανη μαμά.
Τότε, βέβαια, δεν ήξερε τι ευχόταν… Τώρα όμως, που η κόρη της είναι ήδη 8 χρονών και μοιάζουν (μέσα κι έξω) σαν δυο σταγόνες νερό, τα έχει βρει σκούρα:
«Ξέρω ότι η προσωπικότητά μου δεν είναι πάντα εύκολη. Είμαι κυκλοθυμική, γκρινιάζω κάθε φορά που πεινάω ή θυμώνω και συχνά πεισμώνω χωρίς λόγο. Όλα αυτά, βέβαια, δεν είχα καταλάβει πόσο εκνευριστικά είναι, μέχρι που τα είδα και στην κόρη μου.
Η κυκλοθυμία της, ειδικά όσο μεγαλώνει, ανταγωνίζεται επάξια τη δική μου, γκρινιάζει επίσης όταν θυμώνει ή πεινάει και το πείσμα της σκάει γάιδαρο! Οι καβγάδες μας μερικές φορές είναι ομηρικοί και δυσκολεύομαι να τους διαχειριστώ. Είμαστε ολόιδιες και δύσκολα υποχωρεί μία από εμάς.
Ωστόσο, δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Χάρη σ’ εκείνη, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Καταρχάς, είδα τα ελαττώματά μου στην κόρη μου και συνειδητοποίησα πόσο ενοχλητικά είναι. Η προσπάθεια μου να τα αλλάξω, λοιπόν, είναι καθημερινή - και συχνά αποτελεσματική!
Επιπλέον, η επιθυμία μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να γίνω σωστό πρότυπο για τα παιδιά μου, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι είδα το είδωλό μου να καθρεφτίζεται στην κόρη μου.
Ωστόσο, δεν έχει πάρει μόνο τα ελαττώματά μου! Μου έχει μοιάσει στην γενναιοδωρία, την καλοσύνη και τη δοτικότητα και η αγκαλιά της είναι πάντα ανοιχτή για όσους αγαπάει. Μερικές φορές την παρατηρώ από μακριά και την κρυφοκαμαρώνω».
Ελεύθερη μετάφραση από Cafemom
