«Φύγε να μη σε βλέπω»
Είναι αλήθεια, πως κάποιες φορές η συμπεριφορά των παιδιών μπορεί να ξεπεράσει κάθε όριο και εμείς να χάσουμε κάθε ψήγμα ψυχραιμίας που μας έχει απομείνει. Τότε, δεν είναι απίθανο να νιώσουμε ότι δεν αντέχουμε να βρισκόμαστε στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους. Είναι ανθρώπινο και κατανοητό, ωστόσο δεν πρέπει να τους το μεταφέρουμε.
Φράσεις του στιλ «άσε με ήσυχη» ή «φύγε να μη σε βλέπω» πληγώνουν ανεπανόρθωτα ένα παιδί, καθώς νιώθει ότι ουσιαστικά το διώχνουμε από δίπλα μας. Είναι καλύτερο να φύγουμε εμείς για δυο λεπτά από τον χώρο μέχρι να ηρεμήσουμε, παρά να πούμε κάτι τέτοιο.
«Θα σε παρατήσω και θα φύγω»
Μια φράση που, δυστυχώς, έχει ειπωθεί λίγο πολύ από τους περισσότερους γονείς είναι το «Αν δεν έρθεις, θα σε παρατήσω και θα φύγω». Στην παιδική χαρά, στο σουπερμάρκετ, στην παραλία, στο σπίτι ενός φίλου - είναι κάποια μέρη, στα οποία τα παιδιά παύουν να συνεργάζονται και να ακούν και προκειμένου να μη φύγουν, κάνουν νάζια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή ωρύονται (στην χειρότερη!).
Τότε είναι που εκνευριζόμαστε. Πετάμε την απειλητική μας φράση και απομακρυνόμαστε επιδεικτικά. Συνηθισμένη τακτική αλλά πολύ λάθος! Διότι οι απειλές αυτού του είδους, ακόμη κι αν δεν είναι αληθινές, μπορεί να επηρεάσουν το αίσθημα ασφάλειας που νιώθει ένα παιδί απέναντι στους γονείς του και να φοβάται ότι θα το εγκαταλείψουν.
.jpeg)
«Δεν είσαι μωρό... Σταμάτα να κλαις!»
Ας είμαστε ειλικρινείς! Ο μεγαλύτερός μας εφιάλτης είναι τα ξεσπάσματα των παιδιών, ειδικά όταν αρχίζουν να στριγγλίζουν και να κλαίνε γοερά δίχως αύριο. Όπως και να το κάνουμε, όμως, αυτή είναι μια φυσιολογική αντίδραση για ένα παιδί, καθώς με αυτό τον τρόπο εκφράζει τον θυμό, τη λύπη ή τον εκνευρισμό του.
Με το να «φρενάρουμε» τις αντιδράσεις του παιδιού, χρησιμοποιώντας εκφράσεις του στιλ «σταμάτα να κλαις, δεν είσαι μωρό», τού δίνουμε την εντύπωση ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι απαγορευμένα και ότι δεν μας ενδιαφέρει το πώς νιώθει.
.jpeg)
«Ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει εγώ για σένα;»
Όχι, ένα παιδί δεν μπορεί και δεν οφείλει να ξέρει ή να αναγνωρίζει τις θυσίες που έχει κάνει η μητέρα του για εκείνο. Τέτοιες φράσεις μόνο ενοχές μπορούν να του δημιουργήσουν!
Οποιοσδήποτε αν ακούσει κάτι τέτοιο, νιώθει τύψεις - πόσο μάλλον ένα παιδί! Αυτές οι κουβέντες τσαλαπατούν τα δικά του συναισθήματα και το κάνουν δυστυχισμένο. Σκέψεις τύπου «Αφού έχει κάνει τόσα για μένα, δεν έχω δικαίωμα να θυμώνω» θα το συνοδεύουν και στην ενήλικη ζωή του.
«Δεν μπορείς να το κάνεις. Άσε με εμένα»
Αρκετοί γονείς υποτιμούν τις δυνατότητες του παιδιού τους ή φοβούνται ότι η πιθανή αποτυχία του αντανακλά στο πώς το μεγαλώνουν και έτσι αναλαμβάνουν δικές του ευθύνες. Αυτό ωστόσο, μελλοντικά θα αποβεί μοιραίο για τον ψυχισμό του.
Μακροχρόνια, αυτή η συμπεριφορά συμβάλλει στο να μεγαλώσουμε ενήλικες με χαμηλή αυτοπεποίθηση και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό τους που χρειάζονται πάντα έναν γονιό να τους βοηθά.
Εν κατακλείδι
Όπως λέει και η γνωστή παροιμία «η γλώσσα κόκαλα τσακίζει» και αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε κάθε φορά που χάνουμε την ψυχραιμία μας. Οφείλουμε να προσέχουμε τα λόγια μας και τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούμε όταν μαλώνουμε τα μικρά μας. Στόχος μας είναι να τα βοηθήσουμε να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, όχι συναισθηματικά λαβωμένοι ενήλικες.
.jpg)
