«Η μητρότητα με διαμόρφωσε σαν άνθρωπο. Το ξέρω ότι ακούγεται κλισέ, όμως, είναι αλήθεια. Από μικρή θυμάμαι πώς ήθελα να γίνω μαμά. Όλα τα παιχνίδια μου αφορούσαν τις ''περιπέτειες'' μιας μητέρας και του παιδιού της. Παρόλο που δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να είσαι γονιός ή πώς γίνονται τα μωρά, η ιδέα του να φροντίζω και να αγαπάω κάποιον, ήταν από μόνη της αρκετή για να με κάνει να το θέλω ακόμα περισσότερο.
Δεν είναι να απορεί κανείς που, μεγαλώνοντας, αυτή η επιθυμία μου γινόταν πιο έντονη. Ήθελα να γίνω ενήλικη και να ανεξαρτητοποιηθώ για να γίνω μαμά. Άλλες φίλες μου στην εφηβεία ήθελαν να γίνουν δικηγόροι, γιατροί ή δασκάλες - όχι όμως εγώ.
Αρκετοί με κοροϊδευαν και μου έλεγαν ότι δεν έχω όνειρα. Τώρα, όμως, που έχουμε όλοι μεγαλώσει, σας ρωτάω: υπάρχει πιο όμορφος στόχος από την μητρότητα;
Όταν τελείωσα το σχολείο, έφυγα απ' το σπίτι. Άρχισα να σπουδάζω ενώ παράλληλα δούλευα. Γνώρισα τον άντρα μου και τον ερωτεύτηκα παράφορα. Περίμενα, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα. Αλλά τα χρόνια περνούσαν και εγώ δεν έμενα έγκυος.
Ύστερα από 2 χρόνια και μετά από ένα πλήθος εξετάσεων οι γιατροί μάς συμβούλεψαν να σκεφτούμε την επιλογή της υιοθεσίας. Και αυτό κάναμε.
Ήταν μια δύσκολη και ''σκοτεινή'' περίοδος. Ένιωθα κενή και δεν ήξερα ποια ήμουν πλέον. Όμως, είχα μέσα μου πείσμα και θέληση και δεν το έβαλα ποτέ κάτω. Η γραφειοκρατία ήταν τέτοια, που είχαν περάσει 3 χρόνια και ακόμα δεν είχαμε υιοθετήσει.
Ήταν αληθινός Γολγοθάς. Σε μια κίνηση απελπισίας κάναμε ξανά εξωσωματική, παρόλο που είχε αποτύχει στο παρελθόν.
Τρία χρόνια και 5 μήνες αργότερα έγινε ένα θαύμα: ήμουν έγκυος! Ένα μωράκι μεγάλωνε μέσα μου χάρη στην επιστήμη και στην τεράστια αγάπη που του είχα από πριν.
Ήμασταν ευτυχισμένοι και περιμέναμε πώς και πώς να καλοσωρίσουμε το νέο μέλος της οικογένειάς μας. Η χαρά μας όμως δεν κράτησε για πολύ καθώς το ταξίδι της εγκυμοσύνης ήταν δύσκολο και επίπονο. Παραλίγο να πεθάνω δυο φορές...
Το αγοράκι μας γεννήθηκε 3 μήνες νωρίτερα και ήταν τόσο μικροσκοπικός που φοβόσουν να τον αγγίξεις. Ζύγιζε όσο ένα πούπουλο. Αυτό όμως το τόσο δα πλασματάκι άλλαξε μια για πάντα τη ζωή μου!
Ανακάλυψα μια δύναμη μέσα μου που δεν πίστευα ότι είχα!
Ποτέ μου δεν με θεωρούσα τυχερή μέχρι την στιγμή που κράτησα τον γιο μου στα χέρια μου. Η μητρότητα είναι θείο δώρο και μας κάνει αυτό που είμαστε σήμερα.»
