«Είμαι μητέρα εδώ και 8 χρόνια αφού η ζωή με ευλόγησε με δύο υπέροχες κόρες, 8 και 5 ετών. Και είναι αλήθεια ότι είναι τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου… Πιο όμορφα κι απ’ τα παιδικά μου, αφού μαζί με τα κορίτσια μου ξαναγίνομαι κι εγώ παιδί με κάθε ευκαιρία.
Αλλά η καθημερινότητα με δύο παιδιά, σύζυγο, δουλειά και νοικοκυριό δεν είναι καθόλου εύκολη. Έρχονται στιγμές που τα πόδια σου βαραίνουν, οι δυνάμεις σου σ’ εγκαταλείπουν κι εύχεσαι να μπορούσες απλά να αράξεις για μερικές ώρες κάνοντας… τίποτα! Ή να ξεκουμπιστείς απ’ το σπίτι και να χαθείς για λίγο μέσα στην πόλη ή σε κάποια κοντινή εξοχή.
Όταν συμβαίνει αυτό, εγώ βρίσκω μια ήσυχη γωνιά του σπιτιού και ταξιδεύω πίσω στην εποχή που δεν ειχα φανταστεί ότι θα γινω κάποτε μητέρα. Τότε που:
Περνούσα όλη τη μέρα με τις φίλες μου
Τι όμορφα που ήταν όταν είχαμε όλη την ημέρα δική μας, εγώ και οι φιλες μου. Από το πρωί που βρισκόμασταν στο σχολείο, μετά στο φροντιστήριο και αργά το απόγευμα στην πλατεία για κουβεντούλα, παιχνίδι ή φλερτ με τ’ αγόρια της γειτονιάς. Πόσο τυχερή νιώθω τώρα που μεγάλωσα σε μια τόσο ζωντανή γειτονιά, αλλά και ασφαλή συνάμα. Και είχα τη δυνατότητα να βρίσκομαι συνεχώς ανάμεσα σε φίλους και ανθρώπους που αγαπούσα.
Έτρεχα στη μαμά μου όποτε με στεναχωρούσε κάτι
Αυτό και αν ήταν το πιο όμορφο συναίσθμα του κόσμου. Ό,τι και αν με απασχολούσε, όσο χάλια και αν ένιωθα – χωρίς σοβαρό λόγο συνήθως – υπήρχε πάντα μια αγκαλιά να με κλείσει μέσα και διώξει κάθε στεναχώρια: η αγκαλιά της μάνας μου. Είναι κάτι που δεν έπαψα ποτέ να αποζητώ και τώρα που είμαι κι εγώ μαμά, έχω μάθει στις κόρες μου πως ό,τι κι αν συμβεί, εγώ θα είμαι το καταφύγιό τους.
Όργωνα τα μπαράκια και τις καφετέριες
Εντάξει, το ομολογώ… Ως φοιτήτρια δεν αφοσιώθηκα και τόσο στο διάβασμα όσο στο να το ζήσω στο φουλ. Έκατσα λίγο παραπάνω στη σχολη, αλλά οι αναμνήσεις που μάζεψα είναι ανεκτίμητες. Και δεν μου έμειναν και απωθημένα. Αυτό θέλω και για τις κόρες μου. Να μην παραμελήσουν τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις τους, αλλά να μην κλειστούν και στο σπίτι στα πιο λαμπερά και φρέσκα χρόνια της ζωής τους.
Έκανα με την παρέα μου τις πιο τέλειες εκδρομές…
Αυτό κι αν μου λείπει καμιά φορά, οι εκδρομές που κάναμε με την παρέα μου. Όχι οργανωμένες, με ένα κάρο συμπράγκαλα για όλη την οικογένεια. Αυθόρμητες, με μια τσάντα στο χέρι και ό,τι είχε ο καθένας για να περάσουμε 1-2 μέρες χαλαρά και όμορφα. Μόλις μεγαλώσουν λιγο οι κόρες μου και δεν θα έχουν τόσες ανάγκες, σκοπεύω να το ξανακάνουμε αυτό, σαν οικογένεια αυτή τη φορά.
Και τα πιο τρελά όνειρα για το μέλλον!
Ήμασταν αληθινά ανέμελοι εκείνη την εποχή της ζωής μας, αλλά είχαμε το θράσος να κάνουμε τα πιο τρελά ονειρα για το μέλλον μας κι ας ξέραμε ότι δεν θα βγουν ποτέ αληθινά. Το καλό είναι ότι μας κράτησαν ορεξάτους και δραστήριους, κάτι που μόνο καλο μου έκανε στην ζωή μου ως σύζυγος και μητέρα. Βλέπετε, η μητρότητα μου έχει δώσει όλα όσα λαχταρούσα ποτέ κι ας τα απόκτησα μέσω ενός δρομου που δεν είχα φανταστεί ότι θα έπαιρνα.
Και τώρα χαίρομαι να βλέπω τις κόρες μου να είναι ανέμελες και να κάνουν όνειρα κι εύχομαι να περάσουν κι εκείνες τόσο όμορφα, πριν γίνουν μανούλες και ολοκληρωθούν αληθινά!»
