«Όταν ήρθε η ώρα να στείλω τον σχεδόν 2χρονο γιο μου σε βρεφονηπιακό σταθμό γιατί δεν είχα κάποιον να τον προσέχει, αποφάσισα να δω όλες τις επιλογές μου πριν καταλήξω. Τελικά, η επιλογή μου έγινε με όρους εγγύτητας πιο πολύ, αφού ο νέος παιδικός σταθμός της περιοχής απέχει μόλις δύο τετράγωνα απ’ το σπίτι μας.
Για καλή μας τύχη, ήταν ένα σχολείο Μοντεσσόρι, ακολουθεί δηλαδή μια μέθοδο που ακόμα και σήμερα θεωρείται πολύ πρωτοποριακή και ωφέλιμη για ένα μικρό παιδί. Μάλιστα, δεν ήταν όσο ακριβό θα περίμενε κανείς, ίσως και λόγω περιοχής.
Από την πρώτη μου επίσκεψη στο σχολείο, ένιωσα πως είχα κάνει μια πολύ καλή επιλογή. Όλα, και κυρίως τα παιχνίδια, ήταν τακτοποιημένα και πολύ καλά οργανωμένα και η συνολική εικόνα του χώρου μου άρεσε πάρα πολύ. Βέβαια, ήταν και σχετικά καινούργιο, οπότε...
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, και όλα πήγαν όπως περιμέναμε. Τις πρώτες 2-3 εβδομάδες ο μικρούλης έκλαιγε όταν τον αφήναμε, αλλά το μεσημέρι όλα έμοιαζαν μια χαρά – έτσι μας έλεγαν, δηλαδή, ότι ηρεμούσε γρήγορα και η μέρα περνούσε με παιχνίδι και χαμόγελα. Πάνω στον μήνα, η στάση τους άλλαξε. Μας είπαν ότι ο μικρός είναι επιθετικός και, βασικά, ότι δαγκώνει κάπου κάπου τα άλλα παιδάκια.
Η αλήθεια είναι ότι το έκανε και στο σπίτι, αλλά ξέραμε ότι δεν είναι κάτι ασυνήθιστο σ’ αυτήν την ηλικία. Του λέγαμε συνέχεια ότι είναι κακό, αλλά πόσο να νουθετήσεις ένα παιδί που δεν έχει κλείσει καν τα 2 χρόνια; Τους υποσχεθήκαμε, όμως, ότι θα επιμείνουμε περισσότερο.
Λίγο καιρό αργότερα μας ξανακάλεσαν για μια συνάντηση. Περιμέναμε να ξανακούσουμε ότι δαγκώνει, αλλά αντί γι’ αυτό μας περιέγραψαν ένα παιδί εντελώς άγνωστο σε μας: “δεν έχει καμία αντίληψη του κόσμου γύρω του”, “δεν κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια”, “δεν έχει προσαρμοστεί στη μέθοδο Μοντεσσόρι”, “δε συμμετέχει στις δραστηριότητες”, “δεν παίζει με τα παιχνίδια”, “δεν τρώει μόνος του”, “δεν κάνει χειροτεχνίες παρά μόνο με το ζόρι” και άλλα τέτοια. Στο τέλος μας είπαν και ότι “η γλωσσική του ανάπτυξη ειναι λίγο καθυστερημένη” και έδεσε το γλυκό.
Πάθαμε σοκ, αλλά ρωτήσαμε τη γνώμη τους για το αν πρέπει να δούμε έναν ειδικό. Η απάντησή τους ήταν ότι δεν μπορεί να κάνει κανείς κάτι σε τόσο μικρή ηλικία. Ευτυχώς δεν τους πήραμε τοις μετρητοίς και επισκεφθήκαμε έναν ειδικό ευθύς αμέσως. Μας είπε ότι το παιδί δεν είχε χάσει κάποιο από τα ορόσημα, ώστε να υπάρχει λόγος παρακολούθησης έστω.
Εμείς πάντως ανησυχήσαμε μια χαρά κι ας μην υπήρχε πραγματικός λόγος!
Τότε αντιλήφθηκα ότι αυτά που του ζητούσαν να κάνει στο σχολείο ήταν λίγο τραβηγμένα για την ηλικία του – π.χ. να διαλέξει ένα παζλ απ’ το ράφι, να παίξει με το παζλ στο τραπεζάκι, να το μαζέψει όταν βαρεθεί και να το ξαναβάλει στο ράφι πριν πάρει άλλο παιχνίδι. Στο σπίτι μας δεν είχαμε τέτοιες απαιτήσεις. Και δεν έβλεπα και τον λόγο να έχουμε. Ούτε φυσικά απαιτούσαμε από εκείνον, αφού φάει μόνος του, να ρίξει τ’ αποφάγια στον κάδο και να βάλει τα άπλυτα στον νεροχύτη. Καθόλου Μοντεσσόρι από μέρους μας, υποθέτω…
Στο επόμενο ραντεβού, μας παρουσίασαν μια ακόμα χειρότερη εικόνα του παιδιού μας. “Δεν φαίνεται να μετανιώνει για τις πράξεις του”, μας είπαν, λες και μιλούσαν για τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Κι από πάνω, μας ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσαν να τον αναλάβουν την επόμενη σεζόν!
“Επόμενη σεζόν;” είπα, “τώρα τον παίρνω και φεύγουμε και χάρισμά σας τα λεφτά.”
Ευτυχώς, η μητέρα μου ξεπέρασε ένα πρόβλημα υγείας που είχε και μπόρεσε να τον κρατήσει μέχρι να έρθει η ώρα να ξεκινήσει πάλι παιδικό. Το ψάξαμε καλύτερα και έγινε δεκτός σε έναν δημόσιο, όχι μακριά απ’ το σπίτι.
Είναι λίγοι μήνες τώρα που πηγαίνει και δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου. Μας τραβάει κυριολεκτικά απ’ τα μπατζάκια για να φύγουμε απ’ το σπίτι, αγκαλιάζει τις δασκάλες του όποτε τον παίρνουμε και μοιάζει αληθινά ευτυχισμένος και ξέγνοιαστος. Παίζει, διαβάζει, συμμετέχει και είναι και εξαιρετικά κοινωνικός. Εντάξει, έχει τσακωθεί μερικές φορές, αλλά οι δασκάλες του δεν το έχουν κάνει θέμα. Ίσα ίσα που μας καθησύχασαν, λέγοντας ότι είναι απολύτως φυσιολογικό σ’ αυτό το στάδιο και θα περάσει σύντομα.
Τι να πω. Δεν καταδικάζω τη μέθοδο Μοντεσσόρι από μια κακή εμπειρία, αλλά ένιωσα ειλικρινά ότι το παιδί μου ήταν ανεπιθύμητο κι αυτό δεν μπορώ να το συγχωρήσω... Δεν αντιμετωπίζεις έτσι ένα παιδί, αν θέλεις να λέγεσαι παιδαγωγός (οποιαδήποτε μέθοδο κι αν χρησιμοποιείς).
Τουλάχιστον, βρήκαμε τελικά τη μέθοδο που ταιριάζει στο παιδί μας και θα έχουμε και μια αστεία ιστορία να του λέμε: πώς πήρε την πρώτη του αποβολή απ’ το σχολείο στα 2 του χρόνια!»
