Κάτι τέτοιο αντιμετωπίζει κι αυτή η μαμά… μόνο που ο γρίφος μοιάζει ακόμα πιο δύσκολος για εκείνη και τον άντρα της, αφού οι τσακωμοί των παιδιών έχουν προκαλέσει ρήγμα και στην μεταξύ τους σχέση.
«Δεν ξέρω πως φτάσαμε ως εδώ. Είναι απίστευτο αλλά έχουμε χάσει τον έλεγχο… ΚΑΙ των παιδιών μας ΚΑΙ του γάμου μας και τρέχουμε ολοταχώς προς τον γκρεμό.
Τα παιδιά μας ήταν πάντα ζωηρά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους, αλλά πολλά παιδιά είναι έτσι. Δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι θα έφταναν στο σημείο να μισιούνται – αυτά είναι τα λόγια τους – και να τσακώνονται με το παραμικρό. Να τσακώνονται τόσο άγρια που πρέπει να μπούμε ανάμεσά τους για να μην πιαστούν στα χέρια.
Δεν είναι κακά παιδιά, αλλά είναι οξύθυμα και δεν κάνουν υποχωρήσεις. Ειδικά μεταξύ τους. Με τους φίλους τους είναι αλλιώς. Αλλά μεταξύ τους, η ένταση είναι τέτοια που το σπίτι μυρίζει μπαρούτι κάθε ώρα και στιγμή.
Θα μου πείτε, εσείς που ήσασταν όταν καλλιεργήθηκε όλο αυτό και τι βλέπατε όταν τα παιδιά άρχισαν να δείχνουν ότι οι κόντρες τους δεν ήταν επιφανειακές, αλλά είχαν ρίζες βαθιά μέσα στην ψυχούλα τους;
Δεν το είχα αντιληφθεί πιο πριν, αλλά τώρα ξέρω. Τώρα είναι πλέον ξεκάθαρο και για τους δυο μας.
Όλα πήγαν κατά διαόλου, σε μια περίοδο πολύ τρυφερή και κρίσιμη για τα παιδιά. Είχαμε αλλάξει πόλη και δουλειές κι εκείνα είχαν αναγκαστεί να αλλάξουν όλον τον τρόπο ζωής τους. Μαζί τους, όμως, αναγκαστήκαμε να το κάνουμε κι εμείς και η σχέση μας επηρεάστηκε.
Βλέπετε, οι μεγάλοι θέλουμε να νομίζουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα κάποια πράγματα, όπως είναι μια τόσο ραγδαία αλλαγή. Όμως αυτό δεν ισχύει. Τις περισσότερες φορές κρύβουμε απλώς τα αρνητικά μας συναισθήματα πιο βαθιά.
Έτσι κάναμε και τότε, εγώ κι ο πατέρας τους. Η καταπίεση αυτή μας βγήκε σύντομα σε νεύρα και τσακωμούς. Περάσαμε μια τεράστια κρίση ως σύζυγοι, αλλά πιστεύαμε ότι, ως γονείς, είχαμε διατηρήσει τις ισορροπίες. Κι όμως, δεν ήταν έτσι. Όσο ασχολούμασταν με εμάς, τα παιδιά μας περνούσαν τη δική τους κόλαση. Κι εμείς δεν βρεθήκαμε δίπλα τους σώμα και ψυχή, να τα καθοδηγήσουμε έξω απ’ το τούνελ.
Τότε ήταν που, στη σκιά της κρίσης μας, άρχισαν να τσακώνονται κι εκείνα, αφού έμπαιναν στη προεφηβεία και δεν μπορούσαν διαχειριστούν μόνα τους τις αλλαγές που βιώναν. Ταυτόχρονα, ένιωθαν ότι το σπίτι μας διαλύεται. Έτσι ήταν κι ας το κρύβαμε εμείς, όπως νομίζαμε.
Δεν είδαμε τι συνέβαινε μεταξύ τους και το αφήσαμε να γιγαντωθεί. Έτσι σήμερα, όχι μόνο δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αλλά περνάμε κι εμείς μια δεύτερη μεγάλη κρίση.
Κατηγορούμε ο ένας τον άλλον, επειδή δεν βρίσκουμε απαντήσεις και τσακωνόμαστε κι εμείς. Αυτή τη φορά στη σκιά των δικών τους τσακωμών.
Ειλικρινά νιώθω ότι όλο αυτό θα διαλύσει την οικογένειά μας στα εξ ων συνετέθη. Δεν βλέπω πως μπορούμε να είμαστε μαζί με τον άντρα μου αν δεν βρούμε σύντομα έναν τρόπο να μονιάσουμε τα παιδιά μας. Δυστυχώς, κάποια λάθη δεν διορθώνονται και ειδικά αν είσαι γονιός το φορτίο τους είναι αβάσταχτο.
Ελπίζω να μην αποδειχθεί και ασήκωτο για εμένα και τον άντρα μου... αρκετά το έχουν πληρώσει τα κακόμοιρα τα παιδιά μας.»
