«Καθόλου δεν τρώει το παιδί»
Εντάξει, είναι γιαγιάδες, το αγαπάνε πολύ το εγγονάκι τους και ανησυχούν άμα δεν βλέπουν να «γεμίζει» το μουτράκι του και να μεγαλώνει. Αλλά είναι και μιας άλλη εποχής, τότε που η προσέγγιση στο φαγητό ενός παιδιού ήταν λίγο πιο… πληθωρική και η σύνδεση της υγείας με την ευτραφή εικόνα του πιο διαδεδομένη. Η ουσία είναι πως τώρα ακολουθούμε τις συμβουλές του γιατρού μας, ταΐζουμε τα παιδιά μας απ’ όλα και παρακολουθούμε την υγεία του με επιστημονικούς και όχι εμπειρικούς τρόπους.
«Δεν προσέχεις τον εαυτό σου τελευταία...»
Δεν είναι εύκολο για μια σύζυγο και μάνα να διατηρήσει τη φόρμα και την ομορφάδα της άθικτες στο πέρασμα των χρόνων. Ταυτόχρονα, είναι πολύ εύκολο να αφεθεί και κάποιες μέρες να μην αναγνωρίζεται από την «αφροντισιά» και την ταλαιπωρία. Αλλά επειδή είμαστε ήδη σκληρές με τον εαυτό μας, δεν χρειαζόμαστε και τις φωνές των μανάδων και των πεθερών μας να μας θυμίζουν πόσο έχουμε παραμελήσει τον εαυτό μας. Ειδικα, όταν εννοούν ότι παραμελώντας τον εαυτό μας παραμελούμε τον άντρα μας...
«Βάλατε μπρος για το δεύτερο;»
Κι ύστερα, είναι αυτή η ψύχωση των γιαγιάδων με τα μοναχοπαίδια, που δεν περνάνε καθόλου καλά και βγαίνουν κακομαθημένα κι άλλα τέτοια στερεότυπα. Κι ενώ πασχίζεις να καταλάβεις πως μεγαλώνει ένα παιδί πριν πάρεις την απόφαση να το ξαναπεράσεις όλο αυτό, ψάχνουν διαρκώς την ευκαιρία να σου υπενθυμίσουν ότι «δεν πρέπει να το αργήσετε το δεύτερο». Έλα όμως που είναι δική μας υπόθεση και, ειδικά αν μας παίρνει χρονικά, θα το κάνουμε με την ησυχία μας και όταν νιώσουμε απολύτως έτοιμοι.
«Πάλι ανάλατο το έκανες το φαΐ;»
Εντάξει, το ξέρουμε ότι οι μανάδες μας και οι πεθερές μας είναι παλιές μαγείρισσες και δεν πιάνονται στα γεμιστά, τις πίτες και τον μουσακά. Αλλά κι εμείς κάτι σκαμπάζουμε από κουζίνα και, στην τελική, δεν είναι και πυρηνική φυσική… συνταγές ακολουθείς. Ξέρουμε επίσης ότι τα φαγητά τους μπορεί να ήταν πεντανόστιμα, αλλά ήταν και μικρές βόμβες για την υγεία μας, φουλ από θερμίδες και τίγκα στο αλάτι. Οπότε, ας μας τη λένε όσο θέλουν για το πόσο ανάλατα και στεγνά είναι τα φαγητά μας, εμείς ξέρουμε τι κάνουμε.
«Παιδί είναι, θα κλάψει κιόλας»
Άλλο πάλι αυτό… Μη μας δουν να τρέχουμε πίσω απ’ το παιδί μόλις βάλει τα κλάμματα, αμέσως να δείξουν πόσο υπεράνω είναι και πόσο δε λυγίζουν και δεν ανησυχούν με το παραμικρό κλαματάκι. Άφήστε τις να λένε. Εμείς ξέρουμε καλά πως έτρεχαν πίσω μας όταν κλαίγαμε μικρά και πως τρέμει το φυλλοκάρδι τους διπλά για τα εγγόνια τους. Απλώς, δεν μπορούν να μην κάνουν τη υπόδειξή τους αναπαράγοντας αυτό το παλιακό κλισέ ότι το παιδί σκληραγωγείται κιόλας όταν το αφήσεις να ξεπεράσει μόνο του τον φόβο του.
