Όπως έκανε και φέτος ο χαριτωμένος μπόμπιρας αυτής της μαμάς που μοιράζεται μαζί μας την έκπληξη και την «αγανάκτησή» της:
«Δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο μικρούλης μας και θυμάμαι συγγενείς και φίλους να μας φέρνουν διάφορα καλούδια, ανάμεσα σ’ αυτά και τα πρώτα του παιχνίδια. Αλλά και τα δεύτερα και τα τρίτα κ.ο.κ. Φυσικά, εκτός απ’ τα δωράκια, τα περισσότερα ήταν παιχνίδια που είχαν τα δικά τους παιδιά και πλέον τα είχαν ξεπεράσει.
Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε που πολλά από αυτά έμοιαζαν με καινούργια. Σκέφτηκα τότε ότι τα είχαν ξεδιαλέξει και είχαν πετάξει τα πολύ φθαρμένα ή χαλασμένα. Έπρεπε να γεννήσω και να δω τον γιο μου να γίνεται ενός για να καταλάβω τι είχε πραγματικά συμβεί.
Τα παιχνίδια, κατέληξα, ήταν σχεδόν άθικτα γιατί, πολύ απλά, είχαν χρησιμοποιηθεί ελάχιστα. Πρώτον επειδή τα παιδιά σήμερα έχουν πολύ περισσότερα παιχνίδια από όσα χρειάζονται, αλλά κυρίως επειδή δεν ενδιαφέρονται και τόσο γι’ αυτά. Όχι στα πρώτα τους βήματα στη ζωή, τουλάχιστον.
Το ζούμε κι εμείς με τον δικό μας και είναι αστείο, ανακουφιστικό και εξοργιστικό ταυτόχρονα.
Έχουμε δώσει ένα κάρο λεφτά για παιχνίδια – κι εμείς και οι υπόλοιποι (θείοι, παππούδες, νονοί κλπ.) – και το παιδί μας ενθουσιάζεται με οτιδήποτε εκτός απ’ αυτά. Με κατσαρόλες, κουτάλες και μανταλάκια. Με τάπερ, καλώδια, συσκευασίες, μακαρόνια και ό,τι μπορεί να βρει στο σπίτι από τότε που άρχισε να περπατά και να εξερευνά την κάθε γωνιά του.
Ομολογώ πως είναι υπέροχο να τον βλέπουμε να ανακαλύπτει τον κόσμο κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένα αντικείμενο τη φορά. Γελάμε τόσο με τις αντιδράσεις του και τους διαφορετικούς τρόπους που βρίσκει να τα χρησιμοποιεί ή να τα συνδυάζει μεταξύ τους.
Και μας ανακουφίζει κάπως το γεγονός ότι ένα παιδί δεν χρειάζεται τελικά και τόσα πολλά πράγματα για να μεγαλώσει σωστά και να εξελιχθεί ομαλά βήμα-βήμα. Μόνο μπόλικη αγάπη και στοργή, καλό φαγητό και μια στοίβα με παράταιρα αντικείμενα να περιεργάζεται και να κοπανάει μεταξύ τους.
Αλλά σπάνε και λίγο τα νεύρα μας όταν αναλογιζόμαστε πόσα χρήματα έχουν πεταχτεί σε παιχνίδια, απλώς και μόνο για να μετατραπούν σε απλό σκηνικό στον αυτοσχέδιο παιδότοπο του μικρούλη μας. Είναι εξοργιστικό να τον βλέπεις να κινείται γύρω και ανάμεσά τους και να τα αγνοεί παντελώς επειδή το μάτι του έπεσε σε ένα μικροσκοπικό σκουπιδάκι. Το οποίο θα το πιάσει σιγά σιγά και θα το πάει βόλτα σε όλο το δωμάτιο πριν το αφήσει στην παλάμη σου να το κάνεις ότι θέλεις.
Δε βαριέσαι, όμως, Έτσι είναι τα παιδιά και αυτό δεν αλλάζει. Εμείς είμαστε που πρέπει να προσαρμοστούμε και να κάνουμε λίγο κράτει με τον καταναλωτισμό μας και την ανησυχία ότι το παιδί θα βαρεθεί και δεν θα έχει με τι να παίξει.
Παίδί είναι, θα βρει κάτι να παίξει. Και στην τελική, ας παίξουμε κι εμείς λίγο περισσότερο μαζί του. Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να του κάνουμε για τον καινούργιο χρόνο – μαζί με την απεριόριστη πρόσβαση στα ντουλάπια της κουζίνας!»
